Eimreiðin - 01.09.1905, Blaðsíða 41

201
klettar,« sagði Brita þá. — »Guð sé mér næstur, er það til þess
að steypa þér fram af þeim?« sagði ég þá, því hún leit út eins
og hún vildi ekki lifa.
»Já,« sagði hún, »ég skyldi vissulega fleygja mér frarn af
kletti, ef ég fyndi einhvern, sem væri nógu hár og brattur.* —
»í»ú mátt skammast þín, aðra eins æfi og þú átt!« — »IJað getur
verið; en Kaisa, ég er svo vond manneskja.« — »Mér liggur við
að halda, að það sé satt.« — »Eg finn, að ég hlýt að gera eitt-
hvað ilt af mér, svo það væri betra, að ég gæti dáið.« — »Hvaða
heimska, barn!« — »Pað er engin heimska; ég varð svona, þegar
ég flutti þangað niður.« — Svo kom hún alveg til mín, og ör-
væntingin skein úr augunum á henni. »I’au hugsa ekki um annað
en hvernig þau eigi að kvelja mig, og ég hugsa ekki um annað
en hvernig ég eigi að kvelja þau í staðinn.« — »Sussu nei, Brita,
þau eru góðar manneskjur.« — »Nei, þau hugsa ekki um annað
en að svívirða mig.« — »Hefur þú sagt þeim það?« — »Eg tala
aldrei við þau. Eg er altaf að hugsa um, hvernig ég geti gert
þeim eitthvað ilt.«-------
»Stundum er ég að hugsa um að kveikja í bænum; ég veit
honum þykir vænt um hann. Mér hefur líka dottið í hug að gefa
kúnum eitur; þær eru svo gamlar og ljótar og hringeygðar, eins
og þær væru skyldar honum.« »Geltinn hundur glepsar sízt,«
sagði ég. »Eitthvað ilt skal ég gera honum,« sagði hún, »annars
fæ ég engan frið í hjarta mínu.« — »Pú veizt ekki hvað þú ert að
segja,« sagði ég, »ég býst við þér takist á endanum, að útiloka
allan frið úr sálu þinni.«
Pá breyttist hún alt í einu og fór að gráta. Hún varð mjög
sorgbitin, og sagðist eiga svo bágt vegna allra þessara illu hugs-
ana, sem ásæktu sig. Svo fylgdi ég henni heim og hún lofaði
mér að gjöra ekkert ilt af sér, ef ég þegði yfir samtalinu.
»Svo velti ég lengi fyrir mér, við hvern ég ætti að tala,«
sagði Kaisa, »mér fanst ég ekki geta farið til heldra fólks, eins
og yðar — — —«
í sama bili sló klukkan og miðdagshvíldin var liðin. Marta
gamla flýtti sér að taka fram í fyrir Kaisu: »Heyrið þér, Kaisa,
haldið þér, að það geti nokkurn tíma lagast milli hennar Britu og
hans Ingimars?* »Hvernig þá?« spurði Kaisa alvarleg. »Eg á
við, að ef hún ætti nú ekki að fara til Ameríku, haldið þér þá,
að hún mundi taka honum?« »Hvernig á ég að vita þab? Pað