Eimreiðin - 01.09.1905, Qupperneq 48

208
fegar þau óku heim í hlaðið á Ingimarsstöðum, sat vinnu-
fólkið yfir miðdagsborðum. »Par er þá húsbóndinn kominn,*
sagði einn af vinnumönnunum og leit út. Marta gamla opnaði
svefnlegu augun sín ofurlítið meira en vant var og stóð upp.
»Sitjið þið nú öll kyr hérna inni,« sagði hún. Ænginn þarf
að standa upp frá matnum.«
Gamla konan gekk stillilega fram gólfið. Fólkið horfði á
eftir henni, og tók eftir að hún var sparibúin, með silkisjal á herð-
um og silkiskýlu á höfði, enda sópaði að henni. Hún var komin
alla leið út í dyr, þegar hesturinn nam staðar.
Ingimar hljóp strax út úr vagninum, en Brita sat kyr. Hann
gekk yfir að þeirri hliðinni, sem hún sat við og opnaði vagninn.
íÆtlaðu ekki að koma út?« — »Nei, ég vil það ekki.« Hún var
farin að hágráta og hélt höndunum fyrir andlitið. »Eg hefði aldrei
átt að koma aftur,« sagði hún grátandi. — »Hvaða heimska,«
sagði Ingimar, »kondu nú út.« — »Láttu mig fara aftur til bæjar-
ins, ég er ekki nógu góð handa þér.« Ingimar virtist ef til vill,
að hún hefði rétt fyrir sér í því. Hann svaraði engu, en beið
með höndina á vagnhurðinni. »Hvað er hún að segja?« spurði
nú Marta gamla, sem stóð á þröskuldinum. »Hún segist ekki
vera nógu góð handa okkur,« svaraði Ingimar, því Brita gat engu
orði upp komið fyrir gráti. *Og hvers vegna er hún að gráta?«
spurði gamla konan. »Af því ég er svoddan stórsyndari,« sagði
Brita og þrýsti höndunum að hjarta sér. Henni fanst það ætla
að springa af harmi. — »Hvers vegna?« spurði gamla konan aftur.
— »Af því hún sé svoddan stórsyndari,« hafði Ingimar upp eftir
henni.
Pegar Brita heyrði hann hafa upp orð sín í köldum og kæru-
lausum róm, varð sannleikurinn henni alt í einu augljós. Ekki
hefði hann staðið þarna og haft þessi orð upp fyrir móður sinni,
ef honum heíði ekki staðið á sama um hana, ef honum hefði
þótt minstu vitund vænt um hana. Eað var ekkert vafamál lengur.
Nú vissu hún það, sem hún vildi vita.
»Hvers vegna kemur hún ekki út?« spurði gamla konan. Brita
bældi niður grátinn og svaraði í skýrum róm: »Af því ég vil ekki
steypa Ingimar í ógæfu.« — »Mér finst henni farast skynsam-
lega orð,« sagði gamla konan. »Láttu hana fara burtu, Ingimar
litli. I’ú skalt að minsta kosti vita það, að annars fer ég héðan.
Eg sef ekki eina nótt undir sama þaki og þessi drós.«