Eimreiðin - 01.09.1905, Qupperneq 34

194
Hann fann, að hann hlaut að gera það; og þó fanst honum
það svo eriitt, að hann misti allan kjark, þegar hann hugsaði um
það. »Guð veri mér náðugur,* sagði hann. —
Ingimar Ingimarsson var ekki sá eini, sem var úti svo snemma
morguns. Niðri á veginum, sem lá í bugðum milli akranna, kom
gamall maður gangandi.
Pað var ekki erfitt að sjá, hvaða atvinnu hann hafði, því hann
bar langan rauðmálunarbursta á öxlinni og var allur rauðflekkóttur
af málningarslettum frá hvirfli til ilja. Hann leit oft í kringum
sig, eins og siður er umferðarmálara, til að skygnast eftir bæ, sem
væri ómálaður, eða sem málningin væri orðin upplituð á af regni
og sólskini. Honum virtist að fleiri en einn bær þyrfti málningar
við, en gat þó ekki afráðið að fara heim á neinn þeirra. Loks
kom hann upp á ofurlitla hæð og sá þaðan Ingimarsstaði, sem
stóðu velhýstir í miðjum dalbotninum. »Guð minn góður,« hróp-
aði hann upp og honum féllust hendur af gleði. »Ibúöarhúsið
hefur ekki verið málað í hundrað ár, og það er alveg svart af
elli, og útihúsin hafa aldrei málning séð. Og þvílíkur húsafjöldi!
hér hef ég nóga vinnu fram til veturnótta.«
Hann hafði ekki gengið lengi, áður hann sá mann við plæg-
ingu. Sjáum til, þarna er bóndi, sem býr hér í grendinni og er
kunnugur héraðinu, hugsaði málarinn, hann getur sagt mér alt,
sem ég þarf að vita um bæinn þann arna. Hann gekk út af
veginum inn á akurinn og spurði Ingimar, hvaða stórbær væri
þarna, og hvort hann héldi, að það mundi vilja láta rauð-
mála þar.
Ingimar Ingimarsson hrökk við og starði á manninn, eins og
hann væri svipur. »Guð hjálpi mér, ég sé ekki betur en þarna
sé málari,« hugsaði hann. »Hvernig víkur þessu við!« Hann
starði utan við sig á manninn og gat engu svarað.
Hann mundi svo ofurvel, að æfinlega þegar einhver sagði við
föður hans: »þér ættuð að láta mála þetta stóra, en ljóta íveru-
hús yðar, faðir Ingimar,« var öldungurinn vanur að svara, að það
skyldi hann gjöra áður en Ingimar giftist.
Málarinn endurtók spurning sína hvað eftir annað, en Ingimar
stóð höggdofa, eins og hann heyrði ekki.
• Skyldu þeir nú hafa svarið tilbúið þar uppi himninum,«
hugsaði hann. — »Er þetta bending frá föður mínum um, að hann
vilji, að ég gifti mig í ár?«