Eimreiðin - 01.09.1905, Blaðsíða 72

232
Ekki hefi ég heldur viljað telja nokkrum manni trú um, að sá maður,
sem trúir á Krist, hreppi alt af aðalvinninginn í lífsins talnabúð og fái
pyngjuna fulla. Gjörið yður eigi vonir um það! — Þó að eg hafi oft hér
að framan tekið sérstaklega dæmi af auðugum mönnum, þá er það
aðeins af því, að sagan færir ekki í letur hið hversdagslega. Ég álit
ekki, að auðæfi fylgi trúnni að öllum jafnaði.
Það eitt hefi ég viljað segja, að trúaður maður geti líka komist
áfram i heiminum — já komist vel áfram; — trúnni fylgir að sönnu mikil
áhætta, en hún á líka fyrirheit í tímanlegum efnum. Það er það,
sem ég hefi viljað segja — því það er það, sem oft er dregið í efa.
Ég hefi viljað taka hneykslunarhelluna burt af vegum guðs fólks, styrkja
armlegg æskumannsins og segja við þann, sem er á báðum áttum:
Vertu óhræddur! fyrirheitið liggur á bakvið áhættuna. Legðu
út i það og þá ertu þegar kominn að landamærum fyrirheitanna.
Vertu ekki .smeykur við mótstöðu heimsins! Farðu engan miðlunar-
veg! I.eitaðu ekki stundarhagnaðar með því að láta trú þína sofa.
Haltu lögmál drottins! Þá mun ekki að eins friður þinn verða eins og
fljótsstraumur og réttlæti þitt eins og bylgjur sjávar, — heldur mun og
drottinn bjóða blessuninni að vera hjá þér í öllu, sem þú tekur þér
fyrir hendur. Þú munt éta af ávexti akursins, seðjast af hveitifitunni
og vínbexjablóðinu, sjúga hunang úr björgunum og viðsmjör úr tinnu-
steinunum, — því að drottinn þinn guð mun vera með þér.
Það hefi ég viljað segja.
Ég hygg, að andi drottins hafi stjórnað tali mínu;---------en hversu
fátæklegt er þó ekki alt mannlegt tal um dýrðarfyllingu drottins! All-
ur heimurinn er nakinn og ber fyrir honum, sem býr í hæðunum;
hann er útbreiddur fyrir augum hans. — Hvað mundir þú eigi
sjálfur, drottinn! geta birt af vitnisburðum um blessun trúarinnar, ef
þú talaðir til vor úr skýjunum? Þú gætir látið allan heiminn tala.
Sannanir mundu bruna áfram, eins og fossandi lækir niður fjallahlíðar
og fjöll af efasemdum bráðna fyrir augliti þínu. — — —
Sál mín freistast til að biðja drottin að tala með alvitundar-
innar heilögu raust — — Sá Job býr í hverjum manni hér á jörðu,
sem þráir að heyra drottin sjálfan tala í stormbyljum. Hvers vegna
á svo mikið af því, sem getur sýnt heiminum blessun þá, sem fylgir
lífinu í trúnni, hvers vegna á það að vera hulið augum vorum ? —
Hvers vegna á þekking vor á sannleika drottins að vera svo í molum ?
En það tjáir ekki að segja »hvers vegna.« — Drottinn þegir.
Hann vill ekki skelfa oss, sem erum duft. Hann hefir ætlað oss sjálf-
um að leita uppi og leggja saman brotin, sem vér finnum af sannleika
hans hér á jörðunni og draga þau saman í einn ljóss-kjarna.
Virstu svo drottinn! að leggja blessun þína yfir öll þau sannleiks-
brot, sem þjónn þinn hefir séð! Og þau eru öll í einu lagi þetta:
Hver sem leitar guðs og heimsins, finnur eigi guð;
en hver sem leitar guðs eins, finnur heiminn hjá honum.«.
Höf. færir alstaðar dæmi — bæði frá ritningunni og reynslunni —
máli sínu til sönnunar. í dæmum þessum er mesti fróðleikur fólginn