Eimreiðin - 01.09.1905, Blaðsíða 55

215
Pjóðin varö sem Rán í roki,
ruddist fram á orða þingum,
spýtti hrákum, spyrnti fótum,
sparkaði, lamdi sig í kringum.
Allir landsins eldismagar
óskuðu værðar lötum búki,
litu niður á mikla manninn,
niændu upp að Valda-hnjúki.
Breyta vildi hann mörgu mikið
— mörgu því, sem venjan hafði
löggilt fyrir ótal árum,
ýmsu er menningþjóðar krafði. —
Búin sauðar gæru-gerfi
gamalkredda manninn elti,
leit hann stöðugt illu auga
apaketta niður belti.
Áhuginn var eldibrandur,
eljan svo sem bára á skeri;
vann hann margt með þessum
þingum,
þar sem margur undan sneri.
Launin vóru auðsæ altaf:
orðaskarn á deilu þingi;
fyrir ást til fósturjarðar
fjandskapur í almenningi.
Að honum rakkar grimmir geltu,
glepsuðu fast í hásinina.
Tortrygni og Ofund ýttu
undir Heimsku ogFramhleypniná;
Undirferli og Óvild hvæstu,
að honum blésu þoku kaldri.
Höfuðið bar ’ann hátt að vísu
— hæruskotið á miðjum aldri.
Eiturskeytin um hann þutu,
er hann fór um þjóðarveginn.
I’ar var margur bogi bentur,
beygður saman, örvar-dreginn.
Enginn maður má til lengdar
margnum við, og því er miður.
Fyrir honum féll til jarðar,
féll hann loks í valinn niður.
Fátækur og framúrlegur
féll hann svona niður í valinn,
þar sem áður móti morgni
margur hné, sem ekki er talinn.
Kringla heims af leti-lyddum
liggur við, að ofur-hlaðist,
þar sem bæði Móði og Magni
missa lífið, geta ei’ staðist. —
Velkomið að hrósa happi,
hnakka-rýri kinna-breiður,
hala-glæsir, herða-knútur,
huppaþykki spora-gleiður,
aftur-fætti grímu-gengill,
grafar-landa klukku-fori!
Maðurinn fallni upprís aftur
endurborinn á næsta vori.
Takið sundur augna opin,
ungi maður á förnum vegi!
gamli maður á grafarbakka!
gerið ekki nótt úr degi.
Hlustið eftir herblæstrinum,
hvellum lúðri nýrrar aldar.
meðan lands og sævarsali
sóhn rauðu og bláu tjaldar.
GUÐMUNDUR FRIÐJÓNSSON.