Eimreiðin - 01.09.1905, Qupperneq 67

227
hafði bara verið draumur og ekkert meira, en heldur stuttur var
hann, hún hefði viljað, að hann hefði verið dálítið lengri. —
Pessi draumur olli henni mikillar áhyggju; hún var óróleg
allan daginn. Hugurinn snerist um Bjarna, drauminn og Fálka, og
endann fann hún ekki fyr en um kveldið, þegar hún var að hátta,
en hann var sá, að hún mætti ekki hugsa og vona, eins og instu og
næmustu tilfinningar hjartans bentu henni á; það hlyti að vera bein-
línis rangt gagnvart honum — slíkum gimsteini, sem hann væri
af manni til; ástæðan fyrir atvikinu frá deginum á undan hefði
átt rót sína að rekja til göfugmensku, en ekki..................
................. Og nokkur brennandi heit tár féllu ofan á
koddann.
Ekki var það löngu síðar, að séra Páll á Felli var staddur
úti að kveldlagi; sá hann þá aö karlmaður og kvennmaður riðu
inn grundirnar fyrir neðan staðinn. Pau riðu mikinn og fanst presti
grái hesturinn, sem konan sat á, vera fremur greiður. Honum
fanst hann kannast við, að hann hefði séð þennan ganglagna fóta-
burð einhverntíma áður. Og er hann hafði velt því fyrir sér dá-
litla stund, var skýlan dregin burt, og sér til mikillar gremju þekti
prestur bæði gráa hestinn og mennina — en vorkveldið fagra og
töfrandi tók við blessun guðsmannsins, sem hann lagði yfir ferða-
mennina.
Menn þessir vóru Bjarni Guðmundsson frá Hálsi og Björg
Gunnarsdóttir frá Grund.
Bjarni hafði einhverntíma um daginn komið að Grund og setið
lengi á tali við Björgu. Enginn vissi, hvað þeim hefði á milli
farið, en árangurinn af komu Bjarna var sá, að undir kveldið var
Fálki söðlaður; Björg steig honum á bak, og reið svo með Bjarna
eins og leið liggur inn dalinn að Hálsi.
Fáir mundu hafa trúað því, sem þektu ástæður Bjargar Gunn-
arsdóttur að fornu og nýju, að hún ætti eftir að setjast í búið á
Hálsi sem húsfreyja, og ráða öllu innan stokks og utan með Bjarna
Guðmundssyni. En þegar farið var að lýsa með þeim, fór þó suma
að ranka við ýmsum smáatvikum, sem hefðu ótvírætt getað bent
í þessa áttina.
i5;