Eimreiðin - 01.09.1905, Blaðsíða 63

223
Jón út úr sér, gretti sig og leit til Bjarna. »200 krónur boðnar
— býður nokkur betur?« hann leit til séra Páls.
»Ein króna boðin!«
»201 króna boðin — fyrsta, annað og . . . .«
»Nei, ég fullgeri tuginn; Fálka er minkun ger; ég bæti við
níu krónum!«
Séra Páll hrista höfuðið og gekk burtu.
»210 krónur eru boðnar fyrsta sinn! — 210 krónur, fyrsta,
annað og þriðja sinn!«
Bjarni stökk ofan af veggnum; hamarinn small í skemmuþil-
inu og skrifarinn bókaði: — Fálki — Bjarni Guðmundsson, Hálsi
— 210 krónur. —
^Pú þykist víst eiga Fálka?« sagði Jón með fyrirlitningu.
»Ójá — ekki var hann svo dýr, enda var þér ekki ljúft að
slá mér hann,« sagði Bjarni og hló hæðnislega.
»En finst þér nokkurt minsta vit í því, að koma svona fram
á mannamótum; misbjóða sálusorgara þínum, æruverðugum prest-
öldung, sem hefir komið þér í kristinna manna tölu ? fú ert svo
skynsamur, að þú hlýtur að sjá, hvaða hneyksli þú hefir valdið,
og hvað heldurðu, að hann faðir þinn segi, þegar hann fréttir
þetta?«
sEnginn er annars bróðir í leik, hreppstjóri góður; ég hafði
eins mikinn rétt til þess að bjóða í Fálka, eins og sá æruverðugi,
er þú talar um. — En þess vil ég geta, að þarfara muni Jóni
hreppstjóra að þurka tárin, sem »sálusorgari« hans fellir af með-
aumkun með fátækum munaðarleysingjum, heldur en að hreyta úr
sér ónotum við saklausa menn. Hvað föður mínum viðvíkur, hefir
sveitaryfirvaldið aldrei þurft að miðla málum okkar feðganna. <
Jón gekk burtu án þess að svara nokkuru.
Bjarni gekk norður fyrir bæinn, stóð þar dálitla stund, eins-
og hann væri á báðum áttum, hvað hann ætti að gera; svo varð
honum litið niður á túnið og um leið hvarf allur efi; hann gekk í
hægðum sínum ofan hlaðvarpann og niður völlinn.
Björg stóð enn þá hjáFálka; hún var hætt að gráta, en kulda-
hrollur fór um hana alla. Hún tók ekkert eftir manninum, sem
kom; var svo niðursokkin í hugsanir sínar, að hún vissi um fátt,
sem fram fór. Og hugleiðingar. hennar vóru svo djúpar og fjötr-