Eimreiðin - 01.09.1905, Blaðsíða 66

226
draumljúfri leiðslu. Samt var draumurinn og leiðsla hugsananna
alt annars eðlis, en hún hafði áður þekt, flest svo hulið, að hún
gat ekki gert sér ljósa grein fyrir ástríðum tilfinninganna. Hugur-
urinn snerist um eitt einasta atvik, sem komið hafði fyrir um dag-
inn — yfir fortíðinni margkæru og ljúfu æskudögunum á Grund,
heillandi vornóttunum með lcyrðina friðsælu, löngu og ónotalegu
mæðu- og raunadögunum, sem bundnir vóru nístandi endurminn-
ingum — yfir alt þetta var dregin einhver hulin blæja, svo þykk, að
hugur og sál Bjargar gat ekki skygnst bak við hana. — Pað eina,
sem hún sá, var Bjarni á Hálsi. Hún gat enn ekki skilið, hvað
honum gat gengið til að gefa henni hestinn; hana langaði mjög
til að skilja það, en hún fann ekkert, hvernig sem hún leitaði;
enga gilda ástæðu. — Hvað.................? — Gat það verið . . .
. . . .? Nei, það mátti hún ekki, fátæk og fáfróð almúga stúlka,
hugsa.............f — Alveg ómögulegtf — Hefði máske getað
gengið, hefði hún verið prestsdóttir? — Og þó ekki! — En
við Bjarna fanst henni hún myndi vilja binda meiri vináttu en
nokkurn annan mann! Hún skoðaði hann sem vin sinn — en
að álíta hann nokkuð meira, en svona vanalegan vin, fanst
henni órétt og brotlegt! — Og þó...............nei, það var helber
vitleysa og hugarburður. — Hún komst ekki að neinni fastri niður-
stöðu. —
Björg hraðaði göngunni heimleiðis, háttaði og sofnaði. Og
draumurinn, sem hana dreymdi um nóttina, var svo yndislega
ánægjulegur. Henni fanst hún vera í hvamminum græna, en sól
og sumar hella blómaangan um höfuð sér og vit. — Svo kom
Bjarni með tvo hesta söðlaða, tók hana í fang sér og lét hana á
bak öðrum hestinum, en stökk sjálfur á bak hinum; svo héldu
þau af stað og henni fanst það vera Fálki, sem hún reið á. Pau
riðu yfir grænar grundir og skógi vaxna dali, en loftið hljómaði
af töfrandi fuglasöng, sem rann saman við lækjarniðinn ofan hlíð-
arnar. Altaf héldu þau áfram, lengra og lengra og hún hafði
enga hugmynd um, hvert ferðinni væri heitið, og ekki þekti hún
landslagið, sem þau fóru um. En í einu skógarrjóðrinu nam Bjarni
staðar, stökk af baki, gekk til Fálka, tók hana af baki og lét hana
mjúklega niður; svo fanst henni hann setjast niður hjá sér og
hvísla með mjúkri og aðlaðandi röddu:
»Hérna eigum við að búa saman um aldur og æfi!« Svo
yaknaði hún og hægt andvarp leið upp frá brjósti hennar — þetta