Eimreiðin - 01.09.1914, Qupperneq 11

167
Sagan er svona: Faðir minn seldi verzlunarhús sín, sama árið og
ég fór suður, Guðbrandi nokkrum Guðbrandssyni, sem mest verzlaði
með glingur, silkibönd, »blúndur« og leggingar, ásamt sjölum og silki-
dúkum. Það herti einnig á breytingunni, að hjón komu úr Reykjavík,
og settust að á Setbergi. Hjón þessi voru: Benedikt Gabríel og kona
hans, en síra Jón Benediktsson var faðir hans. Kona þessi var vel
ment, bæði til munns og handa, hafði verið 8 ár í Kaupmannahöfn
hjá tignu fólki, og numið flestar listir, sem þá voru um hönd hafðar.
Meðal annars lék hún fyrirtaks vel á gítar, og skemti hún okkur oft
með hljóðfæraslætti og söng, því stutt var á milli Setbergs og Grundar-
fjarðar.
Hana nú, hugsaði ég, nú er stundin komin. Fór ég inn til móður
minnar og segi henni, að ég hafi heitstrengt, þegar ég var í Reykja-
vík, að ég skyldi læra á gítar, hvenær sem tækifæri byðist, einhvern-
tíma á æfinni; og einmitt nú kæmi tækifærið fyrirhafnarlaust upp í
hendurnar á mér. Móðir mín tók því vel, en taldi vandkvæði á, að
faðir minn mundi ekki vilja það; það væri vinnutöf. »Svo held ég«,
sagði hún, »að þú getir hvergi fengið gítar«.
Ég hafði frétt, að inni í Stykkishólmi væri einn, sem enginn léki
á. í’etta var um réttir, en komin var ég inn í Stykkishólm 20. sept.
og búin að fá gítar. Frá Grundarfirði og inn í Stykkishólm er þing-
mannaleið. Kona Benedikts Gabríels bauðst til að ikenna mér, og
skyldi byrja næsta sunnudag. Ég man, hvað ég hlakkaði til í fyrsta
skifti sem hún átti að koma. Hún sýndi mér tónstigana nokkrum sinn-
um, og skildi þá eftir hjá mér; en þegar hún kæmi aftur, átti ég að
vera búin að æfa þá til fulls.
Já, nú var úr vöndu að ráða, því föður mínum þótti svo ljótt
þetta gítarspil, þetta garg, sem hann kallaði, og bætti svo við: »Það
er nóg, að ég er búinn að kenna þér vel á langspil.« í’á tók ég
upprá því í rökkrunum á rúmhelgum dögum, að vera ein 1' gesta-
stofunni, norðurstofunni; það gat ekki heyrst, því stofa var á milli;
og mamma gaf mér svolítið tólgarkerti í ljósapípu, því hvorki var kom-
in steinolla né sterínkerti þá. í stofu þessari var að sönnu »bíleggjari«,
en ég lagði aldrei í hann, En það er ekki ofsagt, að stundum hafi
verið í stofunni 10 stiga kuldi, og þó hélt ég áfram að æfa mig og
lærði tónstigana. Þá kom móðir mín, þegar henni ofbauð, er kuldinn
var rnestur, og spurði mig, hvort ég ætlaði að sálga mér með þessu;
því þetta væri ekkert vit; en ég hætti ekki, fyr en ég var búin með
æfinguna; og það segi ég satt, að mér hefir aldrei orðið eins kalt,
eins og við þetta verk; en viljinn var svo sterkur, að stundum fann
ég ekki til handanna af kulda og var öll gagntekin, og þá hætti ég í
hvert sinn. Þegar kom fram yfir jólin, ég man það var á sunnudag,
þá fór ég óaðspurt inn í stofuna með gítarinn, þegar búið var að
lesa húslesturinn; þá var svo kalt, að ekki var lifandi í norðurstofunni.
Þá fór ég að spila í suðurstofunni, ósköp lágt, og beitti mér ekki að
syngja, til þess að faðir minn skyldi ekki heyra til mín, Þetta gerði
ég í hveiju rökkri héðan af, því móðir mín sagði mér það.
Þegar ég var farin að spila lög í suðurstofunni, kom faðir minn
einusinni til mín, og sagði: »Þú veizt þó hvað þú vilt, Anna litla,