Eimreiðin - 01.09.1914, Qupperneq 15

i7i
En Eiki hafði lesið blöðin, og það hafði hún ekki.
— Pað á að koma stjarna og rekast á jörðina, sagði hann.
Pað hefur staðið í blöðunum.
— Pá kemur hann líklega í stjörnunni, hugsaði Tobba. Og
þá fer eins og ég spáði, að við deyjum ekki.
— Tað getur orðið nógu bölvað samt, andvarpaði Stjana.
Hún rifjaði upp í huganum smásyndir sínar. Pví miður hefði hún
aldrei verið guðrækin að neinum mun, því þeim, sem guðræknir
væru, fyrirgæfist mikið—að sögn.
— Já, drottinn rannsakar hjörtun og nýrun, sagði Tobba.
Hún þóttist nokkurnveginn viss um sig. Hún hafði aldrei lagt
niður að lesa morgunbænina sína. Pað var verra með Eirík, hugs-
aði hún með sér, það gæti orðið örðugt að frelsa hann. Reyndar
var hann víst enginn stór-syndari. Én hún efaðist um, að hann
myndi svo mikið sem faðirvorið sitt. Og langa lengi hafði hún
ekki talað við hann undir fjögur augu; Stjana var altaf með þeim
og svaf í sömu baðstofunni og þau, svo það var ekki um að tala,
að hún hefði getað fengið tækifæri til að rifja upp fyrir honum
hið allra-nauðsynlegasta í ró og næði.
Eiki stóð enn með reipið í hendinni. Hann var langt kominn
með fjórðu hrossanálina. Hann braut heilann.
Pá þótti Tobbu bagginn á hinu reipinu vera orðinn nógu stór.
— Komdu og bittu, maður, kallaði hún. Hún var búin að
draga í hagldirnar.
Þá kom í ljós árangurinn af heilabrotum Eika.
— Ég veit reyndar ekki, því við hættum ekki, — hvað við
erum að draga það? sagði hann. Hvað höfum við með hey að
gjöra ?
— Pað er ekki gott að vita, anzaði Tobba. En við verðum
að koma því inn, áður en hann skellur yfir.
Eiki spýtti seinustu hrossanálinni út úr sér og gaufaði sig
upp á baggann — hann sá sér ekki annað fært.
Stjana bjó yfir leyndu áformi. Bærinn var óskaplegt greni.
Pað væri munur, ef maður gæti látist eiga heima á næsta bæ —
á Hrauni. Par var timburhús. Og ef hún svo væri á nýjum skóm,
— þá gæti hún gjört sér í kvöld. Pá gæti verið, að drotni litist
betur á hana og dómurinn yrði vægari.
Pegar Eiki var aftur lagður af stað til hlöðunnar, með bagg-
ann á bakinu, herti hann upp hugann og sagði við húsfreyju: