Eimreiðin - 01.09.1914, Qupperneq 16

172
— Þegar við nú erum búin, — mætti ég þá ekki bregða
mér út að Hrauni?
Tobba hætti að raka. Hún fékk hjartslátt. Guði sé lof, hugs-
aði hún með sér. Nú gæfist henni færi á að tala við Eirík í ein-
rúmi. En hún lét ekki bera á gleði sinni, en gegndi aðeins:
Jú, því ekki það. Dagurinn er bráðum á enda hvort sem er.
Eá fór að ganga á flekkinn. Stjana hafði allan hug á að
komast af stað svo fljótt sem unt væri — það væri ekki gott að
vita, hver stundin yrði síðust.
Pegar flekkurinn var búinn, og þau gengu heim túnið, sagði
Tobba við Eika, sem hafði dreifartuggu í fanginu:
— Eg hef leyft Stjönu, að hún mætti bregða sér bæjarleið.
Hefur þú nokkuð á móti því?
Nei, anzaði Eiki, það er hvort sem er orðið of seint að fara
á engjar héðan af.
Ef öðruvísi hefði á staðið, er óvíst, hvort húsfreyja hefði verið
honum sammála um þann hlut. Nú lét hún sér nægja að segja:
— f*ú ert Hkur sjálfum þér. Guð má vita, hvort þú nennir
að hreyfa þig, þegar þú heyrir básúnurnar gjalla. En í þetta skifti
má það einu gilda, bætti hún við. Henni var umhugað, að hann
yrði heima við. En hún vildi umfram alt ekki sýnast of eftir-
gefanleg.
Hlauptu inn og kveiktu undir katlinum, meðan ég sníð skæð-
in handa þér, sagði hún við Stjönu.
Stjana kveikti undir katlinum og hljóp svo inn í baðstofu, til
þess að fara í önnur föt. Kötturinn, sem altaf lá til fóta í rúm-
inu hennar, varð svo skelkaður við asann í henni og hvernig
hún grýtti frá sér hverri spjör, að hann flúði baðstofuna og þótt-
ist ekki óhultur, fyr en hann hafði forðað sér upp í bæjarsund.
Par kom hann auga á grátitling, veiðihugurinn vaknaði, og hann
fór að sitja um hann og elta hann.
Þegar Stjana var ferðbúin og kom aftur fram í búrið, sem
lá áfast við eldhúsið, sátu Eiki og Tobba þar og drukku kaffi.
— Pað er engu líkara en að þú ætlaðir til altaris, sagði
Tobba, helti í bolla og rétti henni: Gjörðu svo vel.
En það var kominn ferðahugur í Stjönu. Hún kvaðst enga
lyst hafa á kaffi, og hún fékk skæðin, kvaddi og fór.
Pá urðu hjónin loksins ein.