Eimreiðin - 01.09.1914, Blaðsíða 22

i7»
þess glögg merki enn i dag, og ef mig minnir rétt, þá fékk hann
opinbera viðurkenningu fyrir jarðabætur.
Pegar náttúrufræðingurinn Nicolai Mohr ferðaðist um ísland 1780,
kom hann að Kjörseyri. Var hér þá algirt tún, og sá hann það hvergi
annarstaðar á landi hér. Bóndinn, er Mohr nafngreinir ekki í ferða-
bók sinni, hefur verið Ólafur. Reið hann á veg með Mohr og varð
þeim tilrætt um girðinguna og sagði bóndi, að hann fengi tvöfalt
meiri töðu af túninu, en áður en hann girti.
Girðingu Ólafs hefur verið laklega viðhaldið eftir hans daga, því
um miðja 19. öld var garðurinn, sem allur hefur verið úr torfi, svo
siginn og aflagaður, að hann veitti enga vöm, nema stórgripum á
stöku stað; og þegar ég kom hér 1869, veitti hann alls enga vöm,
og hefur þó upphaflega verið mikið og myndarlegt mannvirki, því það
sést enn greinilega fyrir honum öllum, og á sumum stöðum mun hann
vera enn talsvert á aðra alin á hæð og þyktin eftir því. Hefur eflaust
verið gjörður eins og hinir fomu löggarðar, 5 feta þykkur að neðan
og 3 feta að ofan, og á hæð meðalmanni í öxl (o: 11 /2 al.) »af
þrepi< (frá grasrót). Garðurinn hefur verið um 500 faðma langur.
Líka bygði Ólafur mikla brú skamt frá bænum yfir ófært mýrarfen,
hérumbil 52 faðma langa og 10 álna breiða, og er enn um 2 álna
há, og til mikils gagns og prýði enn í dag. Sléttað hafði Ólafur í
túninu, sem hefur verið nærri alt meinþýft, en ekki er hægt að segja,
hvað það hefur verið mikið, er hann sléttaði; en blettur er i túninu,
sem nefndur er »Breiðaflöt«, og er sjáanlegt, að hann hefur verið
sléttaður, þó nú sé orðinn þýfður, samt kallaður greiðfær; bletturinn
er um 150 Q faðmar. Það hefur altaf verið sagt, að Ólafur hafi slétt-
að hann. 1
Um Óaf hafa gengið sagnir, er sýna að hann hefur verið gaman-
samur og glettinn; var líka álitinn margvís og jafnvel göldróttur. Ein
sagan er sú, að á Borðeyri, sem er næsti bær fyrir innan Kjörseyri,
var strákur, sem stal oft hestum Ólafs; sagði Ólafur honum, að hann
mætti ríða öllum hestunum sínum nema honum Brún; það var uppá-
halds reiðhestur hans. Strákur hét góðu um það; en einn hvítasunnu-
dag gat hann ekki stilt sig og tók þann brúna. Þegar hann er kom-
inn á bak, tekur klárinn sprettinn og heldur honum heim á Kjörs-
eyrarhlað; segir sagan, að Ólafur hafi verið að lesa húslesturinn og
strákur ekki komist af baki, fyrri en lesturinn var búinn og Ólafur
kom sjálfur og tók hann af baki.
Fengist hafði Ólafur við lækningar, fór orð af því, að honum
tækist vel við geðveikt fólk. Einusinni var komið til hans geðveikri
stúlku, er sat um að fyrirfara sér; þá bar svo til, að hún hvarf snögg-
lega, og var þá farið að leita hennar. Loks fann Ólafur hana liggjandi
á milli stórra þúfna í túninu; spyr hann hana, hví hún liggi þar, og
segir hún, að hún ætli að svelta sig þar í hel. í’að sagði Ólafur, að
væri vitleysa, það sé svo langdreginn og kvalafullur dauðdagi; hún
skuli heldur koma með sér heim í smiðju; þar eigi hann beittan hníf,
hann skuli hjálpa henni til, ef hún vilji. Stúlkan verður ókvæða við,
rýkur upp og segir hann sé óguðlegur maður, og hleypur á undan
honum inn í bæ. Öðru sinni ætlaði hún að hlaupa í sjóinn, náði Ól-