Eimreiðin - 01.09.1914, Blaðsíða 59

215
það af mynd þeirri af húðkeip, er hér er
sýnd.
3. »Flóðið kalda« segir dr. G. F. að
eigi að merkja »hafið«. Sé svo (sem vel
getur verið, að E. B. hafi ætlast til), þá er
það ófær kenning á hafinu; því hafið er
ekkert kaldara en annað vatn að öllum jafn-
aði, heldur er bæði bergvatn og jökulvatn í
ám venjulega miklu kaldara. Dr. G. F. ætti
að reyna að baða sig til skiftis í sjónum og
henni Blöndu eða Þjórsá, og vita hvort baðið honum fyndist kaldara.
4. »Eins útbjó flóðið kalda sléttan, skvettinn otur« skýrir dr. G.
F. þannig: »Húðkeipurinn var með öðrum orðum eins vel gerður frá
mannanna höndum og oturinn frá náttúrunnar.« Þetta er góðgirnis-
skýring, og ekki ólíklegt, að E. B. vildi eitthvað svipað sagt hafa. En
hann gerir pai> ekki. Hann segir að »flóðið kalda« (hafið?) hafi út-
búið (skapað, lagað) oturinn eins og »beinsbyrðinginn« (húðkeipinn),
þ. e. að fyrst hafi Skrælingjarnir búið til húðkeipinn, og svo hafi
hafið tekið hann sér til fyrirmyndar og skapað oturinn í hans mynd
og líkingu! — En þó að þetta komi nú
svona klaufalega út, þá eru meiri líkindi
til, að E. B. hafi œtlah sér að segja, að
Skrælingjarnir hafi tekið oturinn sér til
fyrirmyndar, þegar þeir bjuggu til húð-
keipinn. En jafnvel þó honum hefði nú
tekist að segja það, þá hefði samlíking-
in ekki verið sem heppilegust. Því ef
menn bera saman almenna fiskioturs-
mynd (sjá 2. mynd) við húðkeipsmynd-
ina, munu menn fljótt sjá, að líkingin
er ekki ýkjamikil, En enn verra verður það þó, ef skýring dr. G. F.
er rétt, að »flóðið kalda« eigi að tákna hafið, því þá verður að bera
húðkeipinn saman við hafoturinn, sem hér er sýndur á 3. mynd-
inni, og mun fæstum virðast þar tiltakanlega mikil líking á milli. En
eftir slíku og þvílíku ’nefir dr. G. F. auðvitað ekki tekið. Hans gagn-
rýni ristir ekki svo djúpt. Hún finst yfirleitt ekki í ritdómum hans.
Þeir eru ætíð tómt hól, en aldrei minst á neina galla.
Kvöldsólin logar lárétt og hlý í logni á Brussels hæðum.
»Þetta er svo að skilja«, segir dr. G. F., »að sólin logar í lárétta stefnu
að sjá, og er það rétt mál, sem fáum
mundi hugkvæmast að snúa út úr, eins
og dr. V. G. hefir gert«.
En þessi skýring fer í algerðan bága
við orðin, eins og þau nú einu sinni
standa í vísunni. Að »lárétt« er lýsing-
arorð, en ekki atviksorð, sýnir orðið »hlý«
á eftir. Því annars hefði átt að standa
»lárétt og hlýtt«. Og þar sem í vís-
Hafotur.