Eimreiðin - 01.09.1914, Síða 63

219
e-rru »böje sig, bukke (for)«), Cleasby (»to bow down, pay homage
to another« og tilfærir einmitt dæmið úr Alexanderssögu) og loks Fritz-
ner (»böje sig for en (e-m) i den Hensigt at hilse ham med den Ær-
bodighed, som man skylder en Mand i höjere Stilling = hneigjaz),
sem líka vitnar til hins umrædda dæmis í Alexanderssögu til sönnunar
þessari merkingu, en tilfærir þó einnig sama dæmið undir annarri
skyldri merkingu (»give tabt, saa at man ikke opretholder, men op-
giver Modstanden mod den, som vil kue eller betvinge den«), en þó
ckki í þýðingunni »að falla«. Fritzner virðist því hafa verið í nokkr-
um vafa um, hvernig heppilegast væri að þýða þennan stað, en hin
fyrri þýðing hans er vafalaust hin rétta, enda kemur hún heim við
þýðingu prófessors Ungers, Eiríks Jónssonar og Guðbrands Vigfússonar.
Dr. G' F. ætti að rannsaka betur ritningarnar, þegar hann næst hleyp-
ur í Fritzner, til að reyna að finna varnir fyrir einhverri málleysu. Því
þaðan hefir hann dæmið úr Alexanderssögu,
Margt er það fleira, sem vér hefðum haft gaman af að athuga í
varnargrein dr. G. F., en þetta er nú orðið svo langt mál, að ekki
dugar að eyða meira rúmi til þess, ef annað á að komast að, sem
rúm hefir verið ætlað. Annars hefði verið nógu gaman að sýna fram
á, hvernig dr. G. F. kemur upp um sig i grein sinni, að ekki einu
sinni hann skilur sumt í kvæðum E. B. Hann ímyndar sér, að hann
skilji það, en grein hans sýnir þó berlega, að hann hefir hraparlega
misskilið það (t. d. um »moldarbarmsins steindu taugar«, þar sem
hann hefir gengið í gildru EIMR.). Hann hefir og herfilega misskilið
ummæli vor um nafnið >Hrannir«, og eins setninguna: sÞó samlík-
ingin sé jafnan hins sama: ’hafið‘«, sem var sögð til hróss, en ekki
lasts, svo óþarfi var að fara í herferð gegn þenni.
Það, sem vér vildum sanna með ritdómi vorum um »Hrannir«,
var, að þar ætti sama við og stendur í vísu Steingríms:
Á oflofi teygður á eyrum var hann,
svo öll við það sannindi rengdust.
En ekki um einn þumlung hann vaxa þó vann,
það voru aðeins eyrun, sem lengdust.
Og þetta vonum vér að hafi tekist, hvort sem dr. G. F. þóknast að
skrifa þar urn fleira eða færra. — Quod erat demonstrandum.
V. G.
Almenningsraddir um „Hrannir“.
Margir hafa orðið til að þakka ritstjóra EIMR. fyrir ritdóm hans
um »Hrannir«, bæði munnlega og bréflega, og skulu hér tilfærðar fá-
einar glepsur úr bréfum til hans. En nöfnum bréfritaranna verður að
sleppa, af því vér birtum glepsurnar með bessaleyfi einu.
Merkur rithöfundur ritar 3 r. janúar:
»Það var sannarlega gott og þarft verk af þér, að taka E. B.