Eimreiðin - 01.09.1920, Side 72

328
UM ÍSLENSKT VEÐRÁTTUFAR
[EIMREIÐIN
1 raun réttri er það alveg náttúrlegt að vér íslendingar
séum skamt komnir í veðurfræðum sem öðrum vísindum.
Það er ekki fyr en með reglubundnum nákvæmum at-
hugunum og glöggum samanburði, sem bygður er á lög-
um náltúrunnar, að framfarirnar nást. Og þó margt sé
nú uppgölvað og sannað, sem afar okkar og ömmur ekki
óraði fyrir, er enn myrkur yfir ýmsu, sem lýsast mun á
ókomnum tímum. Viðfangsefnin eru óteljandi. Rannsókn-
arþrá mannsandans, þ. e. áhuginn fyrir að komast að
sannleikanum er takmarkalaus. Hin vísindalega þekking
er á fleygiferð upp og fram á við og stefnir út á ystu svið
mannlegs hyggjuvits og virðist i það minsta á sumum
sviðum, ætla þar að falla saman við hið dularfulla ósæi.
Vér mennirnir þurfum því engu að kvíða, að vér nokk-
urntíma komumst á skeiðsenda þekkingarinnar, svo vér
þess vegna verðum að leggja árar í bát. Nei, langt frá.
Þekkingarþorstinn, — sannleiksþráin — kallar sífelt: hærra,
hærra! og fylgir oss út yfir gröf og dauða. Hin jarðnesku
reynsluvísindi virðast að eins vera ljósbrot af hinni eilífu
alvisku.
[í nóv. 1919.]
Sam. Eggerísson.