Dagblaðið Vísir - DV - 23.12.1987, Blaðsíða 32

MIÐVIKUDAGUR 23. DESEMBER 1987.
Teikning eftir Erik Hjort Nielsen
Viggi litli bíöur þess einmana
en í eftirvæntingu að aðfanga-
dagskvöld komi. Og svo gerist
allt í einu það óvænta. Jóla-
sveinninn kemur við hjá
honum í kerrusleðanum sínum
og tekur Vigga með sér þegar
hann fer að deila útjólagjöfun-
um. Á leiðinni heimsækja þeir
íjallkonunginn.
, Þaðglitraðiáhjamiðáheið-
inni. Aðeins eitt hús var sýni-
legt en það var lítið, gamalt og
grátt.
Geirþrúður átti það og garð-
inn umhverfis og þama bjó hún
með drengnum sínum en hann
hétViggi.
Snemma um morguninn hafði
Geirþrúður lagt af stað til
þorpsins til innkaupa en þang-
að var löng leið. Nú var komið
. að sólsetri en hún var enn ekki
komin heim. Viggi var því einn
í húsinu. Úti á heiðinni ríkti
algjör þögn. Um daginn hafði
hvorki heyrst til sleðabjöllu né
fórumaðm- sést á ferð.
Viggi lá á hnjánum á stólnum
með olnbogana á borðinu og
horfði út um gluggann. í honum
vom íjórar rúður og á þremur
þeirra vom frostrósir en af
þeirri fjórðu hafði ísinn bráðn-
að af því andardráttur hans
hafði leikið um hana. Hann var
að bíða eftir Geirþrúði, mömmu
sinni, sem ætlaði að koma með
hveitibrauð, brúna köku og
þrettándakerti því það var að
koma aðfangadagskvöld. Sólin
settist og skýin út við sjóndeild-
arhringinn urðu um hríð eins
- og rauðar rósir. Þá féll rauðleit
birta yfir snjóinn á heiðinni en
svo breyttist hún smám saman
uns allir litir himinsins runnu
saman í kuldalegan blárauðan
lit og loks varð myrkur.
Það var enn dimmra inni í
húsinu. Viggi gekk að eldstónni
þar sem enn var glóð í ös-
kunni. Þögnin var svo mikil að
honum fannst glamrið í trés-
kónum sínum á gólfinu hljóta
að heyrast um alla heiðina.
Hann settist við stóna og fór að
hugsa um hvort brúna kakan,
sem hann beið eftir, væri með
höfuð, gyllt horn ogíjóra fætur.
Svo fór hann að hugsa um
hvemig keilunefimir og bók-
fmkumar hefðu það á jólunum.
Það er erfitt aðsegja hve lengi
Viggi hafði setið þama og hugs-
að þegar hann heyröi allt í einu
bjölluhljóm. Hann hljóp út að
glugganum og lagði nefið að
rúðunni til þess að sjá hver það
gæti verið því hann vissi að
mamma hans kæmi ábyggilega
ekki heim á sleða með bjöllum.
Stjömur himinsins skinu
skært. Langt í burtu var eitt-
hvað dökkt á ferð yfir snjóinn.
Það kom nær og nær og bjöllu-
hljómurinn varð stöðugt
skærari.
Hver er það sem er að koma?
Hann fer ekki eftir veginum
heldur þvert yfir heiðina. Viggi
vissi vel hvar vegurinn lá því á
sumrin tíndi hann bláber og
týtuber við hann og fór í göngu-
ferðir út frá honum. Að hugsa
sér að fá að sitja í svona kerru-
sleða með bjöllum og mega
sjálfur halda um taumana.
Viggi hafði varla tíma til þess
að óska sér þess áður en kerru-
sleðinn rann að húsinu og
staðnæmdist fyrir framan
gluggann.
Já, þetta var vissulega ósvik-
inn kerrusleði og fyrir honum
vora fjórir hestar. Þeir vom
allir minni en minnstu folöld.
Þeir höfðu staðnæmst af því að
sá sem sat í sleðanum hafði tek-
iö fast í taumana en það leit
ekki út fyrir að þeir væm án-
ægðir yfir því að fá tækifæri til
að kasta mæðinni því þeir
fnæstu, hneggjuðu, hristu faxið
og kröfsuðu í snjóinn.
- Hagaðu þér vel, Rap! Róleg-
ur, Snap! Reyndu að hafa stjórn
á þér, Net! Stattu kyrr, Let!
hrópaði sá sem sat í sleðanum.
Svo stökk hann út úr honum
og gekk að glugganum.
Viggi hafði aldrei séð svona
mann fyrr. En hann hafði held-
ur ekki séð marga ókunnuga.
Þetta var lítill maður, hlutfalls-
lega j afnstór og hestamir.
Andlitið var hmkkótt og skegg-
ið líktist mosanum á snævi-
þöktu þakinú. Hver einasta flík
sem hann var í var úr ull.
- Góða kvöldið, stuttnefur!
sagði hann. Viggi tók um nefið
ásérogsvaraöi:- Góðakvöld-
ið.
- Ernokkurheima?spurðisá
gamli.
- Þúhlýturaösjáaðéger
heima.
- Já,þaðerrétthjáþér.Þetta
var kjánalega spurt. En hvernig
stendur á því að það er svona
dimmt inni hjá þér á aðfanga-
dagskvöld?
- Þaðverðurkveikturjóla-
eldm og kveikt á jólakerti þegar
mamma kemur heim. Meira að
segja á þrettándakerti!
- Nú.svohúnGeirþrúður,
mamma þín, er þá ekki komin
heim ennþá, sagði sá gamli.
- En heyrðu mig, litli vinur.
Veistuhveréger?
- Nei,svaraðiViggi.- En
veistþúhveréger?
Sá gamli tók ofan húfuna,
hneigðisigogsagöi:- Éghef
heiðurinn af því að tala við
Vigga, hetjuna stoltu á heiðinni
sem lætur ekki hræða sig. Þú
ert Viggi og ég er jólasveinninn.'
Hefur mér veist sá heiður að
þú hafir heyrt um mig?
'- Svoþúertjólasveinninn?
Þá ertu góður maður. Mamma
hefur svo oft talað um þig.
- Takkfyrirhólið.Enhvað
segirðu um að koma í ökuferð
með mér,Viggi?
- Þaðvildiéggjamanenég
get það víst ekki því mamma
er ekki komim heim og hvað
geristefégerí burtu þegar hún
kemur?
- Églofaþvíaðþúskaltvera
kominn heim áður en hún kem-
ur. Loforð eru til að standa við
þau.Komdunú.
Viggi flýtti sér út. En hve kalt
það var. Og hann var svo illa
klæddur. Vaðmálstreyjan var
svo þröng og enn einu sinni
vora tréskómir búnir að gera
gat á sokkana sgm mamma var
alltaf að gera við. En jóla-
sveinninn lokaði dyrunum,
lyfti Viggáupp í kerrasleðann,
vafði um hann skinnfeldi og svo
þaut sleðinn af stað.
Hann fór hratt yfir. Rap og
Snap, Net og Let flugu bókstaf-
lega yfir snjóbreiðuna og
ómurinn af silfurbjöllunum
barst út yfir heiðina svo halda
hefði mátt að verið væri aö
hringja öllum kirkjuklukkum í
heimi.
Brátt var heiðin að baki og
svo komu þeir inn í dimma
skóginn sem mamma hafði tal-
að um en hún hafði sagt að í
honum væra trén svo há að það
liti út fyrir að stjömumar
héngju í greinunum. Á milli
trjánna sáíljósí mannabústöð-
um. Jólasveinninn stöðvaði svo
sleðann sinn við bóndabæ.
Haus gægðist nú fram á milli
steinanna neðst í grjótgarðin-
um. Tvö ghtrandi augu horfðu
á jólasveininn. Þetta var snák-
urinn á bænum en hann færir
hamingju og hann hringaði sig
um leið og hann heilsaði. Jóla-
sveinninn svaraði kveðjunni
með því að taka af sér húfuna
ensvospurðihann:
Snákur, snákur, griphali,
hverbýrhér?
Snákurinn svaraði:
- Iðninerhérgestur
en svo era hér þrjár kýr og
hestur.
- Ekki era það margir, sagði
jólasveinninn. - En það er ljóst
að hjónin era iðin. Annars lang-
ar mig til þess að syrja þig
annarrar spumingar, snákur
griphah: Hvernig eru bömin
héma?
Snákurgriphali svaraði:
- Fögur mær og kátur piltur.
Pilturinn eihtið óstýrilátur
en mærinnar lund er létt og
ljúf.
- Þau fá j ólagj afir, sagði jóla-
sveinninn. Góða nótt, snákur
griphah. Og sofðu vel á jólun-
um.
Á bak við ökumannssætið í
kerrusleðanum var kista. Jóla-
sveinninn opnaði hana og tók
ýmislegt upp úr henni: stafrófs-
kver og pennahníf handa
drengnum, fingurbjörg og
sálmabók handa stúlkunni,
spólu og vefjarskyttu handa
mömmu, dagatal og Borgund-
arhólmsklukku handa pabba og
tvenn gleraugu handa ömmu
og afa. Þar fyrir utan tók hann
handfylh af einhveiju sem
Viggi gat ekki séð hvað var.
- Þettaeragóðaróskirog
blessun, sagði jólasveinninn.
Svo gekk hann að húsinu með
Vigga við hhð sér. Allir í þvi
sátu umhverfis loganidi ljós og
pabbi las upphátt um Jesúbam-