Dagblaðið Vísir - DV - 23.12.1987, Blaðsíða 33

MIÐVIKUDAGUR 23. DESEMBER 1987.
57
ið í Biblíunni. Jólasveinninn
lagði gjafir sínar hljóðlega inn
fyrir dymar án þess að nokkur
heyrði til hans en gekk síðan
aftur út að sleðanum með
Vigga.
Þannig héldu þeir áfram frá
bóndabæ til bóndabæjar í
dimmum skóginum. Jóla-
sveinninn heimsótti líka prest-
inn og flölskyldu hans,
herragarðseigandann, já og
meira að segja konunginn sjálf-
an. Og allir sem til þess höfðu
unnið fengu gjafir frá jólasvein-
inum.
- Hvertförumviðnúna?
spurðiViggi.
- Til fjallkonungsins, svaraði
jólasveinninn.
Viggi varð alvarlegur á svip
og eftir nokkra þögn spurði
hann:- Er kistan þín orðin
tóm?
- Næstum því, svaraði jóla-
sveinninn.
- Þaðeruallirbúniraðfá
ið svo fallegar jólagjaflr. Hann
langaði ekkert í ullarsokkana.
Jólasveinninn sagði ekkert.
Vindurinn þaut í tijánum, læk-
urinn seytlaði og það marraði í
snjónum undan hófum hes-
tanna. í skógarjaörinum sáu
þeir mann á ferð með skrið-
byttu. Hann var greinilega
aðeins að láta taka eftir sér því
stjömuskinið og endurkast þess
af snjónum gerðu svo vel rat-
ljóst.
Allt í einu komu þeir að
snarbröttum klettavegg. Þar
fóru þeir úr kerrusleðanum.
Jólasveinninn gaf síðan Rap,
Snap, Net og Let hafrabrauö.
Þá bankaði hann á klettavegg-
inn sem opnaðist strax. Hann
tók um hönd Vigga og gekk inn
um þröngt opiö en þeir höfðu
ekki farið langt þegar Viggi
varðhræddur.
Það var dálítið óhugnanlegt
þama inni. Og það hefði verið
kolamyrkur þama ef glóandi
inn í marga afkima. Stöðugt
fóru þeir lengra og lengra inn í
fjallið. Smám saman fór að birta
og þegar þeir vom komnir fram
hjá síðasta útskotinu sá Viggi
sér til mikillar undrunar stór-
an, upplýstan sal fram undan.
Veggirnir vom úr bergkristal
og meðfram þeim stóðu litlir,
brosandi dvergar með kyndla
en ljósið af þeim endurspeglað-
ist í veggjunum í öllum regn-
bogans htum. Undir einum
þeirra sat fjallkonungurinn á
gullhásæti sínu. Hann var í
skikkju sem var alskreytt eðal-
steinum en hann var sorg-
mæddur á svipinn. Við hhð
hans á hásætinu sat dóttir hans,
umvafin silkislæðu, en hún var
jafnvel enn sorgmæddari að sjá.
Já, það leit helst út fyrir að hún
væri að deyja. Hún var ótrúlega
foguren náföl.
I miðjum stólnum stóð gríðar-
mikil vog og allt umhverfis
hana stóöu fjallbúarnir. Létu
nú nokkum veginn jafnhátt.
Jólasveinninn hafði varla
sleppt síðasta orðinu þegar
hann var kallaður fram til þess
að segja sögu sína. Hann hafði
frá miklu aö segja og mest af
því var gott enda var reynsla
hans eingöngu fengin síðustu
dagana fyrir jól þegar fólk er
yfirleitt betra hvað við annað
enaðradaga.
Fjahbúarnir lögðu á meðan
hvert gullna lóðið á eftir öðm í
vogarskáhna og eftir því sem
lengra leiö á frásögn jólasveins-
ins varð hún þyngri og þyngri.
En Viggi stóð óttasleginn því
hann átti von á því að nafn hans
yrði nefnt. í raun varð hann
rauður og íjólublár í framan til
skiptis. Svo tók einn fjallbú-
anna stóra, græna kvikindiö
sem Viggi hafði séð frammi á
steininum og setti það í skálina
með hinum skrímslunum.
Greinhegt var að það var ah-
þungt. Um leiö htu konungur-
í svefninum, löngu eftir að salur
fjahkonungsins og allt sem þar
hafði borið fyrir augu var horf-
ið. Hann lá nú í rúminu sínu í
húsinu á heiðinni eftir aö jóla-
sveinninn hafði boðið honum
góöa nótt. Þá hafði hann reynd-
ar verið orðinn svo syfjaður að
hann heyrði varla orð hans. Það
logaði failegur jólaeldur í stónni
þegar haxm vaknaði og þá stóð
Geirþrúður mamma yfir hon-
umogsagði:
- Vesahngs Viggi litli. Hérna
færðu uharsokka, sem ég hef
prjónaö, í jólagjöf frá mér því
þaö er það sem þig vantar mest,
lith fatabaninn þinn. Og hérna
eru svo leðurstígvél sem ég
keypti svo þú þurfir ekki að
ganga á tréskóm á jólunum.
Viggi hafði lengi óskaö sér
leðurstígvéla og nú skoðaði
hann þau frá öhum hliðum. En
enn betur skoðaði hann uhar-
sokkana og það varð th þess aö
Geirþrúður mamma fór að
Ævintýri Vigga litla á aðfangadagskvöld
Gamalt jóla-
ævintýri eftir
sænska skáldið
Viktor Rydberg
jólagjöf nema ég. Fæ ég þá
enga?spurðiViggi.
- Égerekkibúinnaðgleyma
þér. Jólagjöfin þín liggur neðst
í kistunni.
- Máég fáaðsjáhana?
- Þúverðuraðbíðaþangað
til við komum heim til mömmu.
- Nei,jólasveinn. Miglangar
th þess að sjá hana núna, sagði
Viggi óþolinmóður.
- Jæja,líttuþávið!sagðijóla-
sveinninn, sneri sér við og tók
uharsokka upp úr kistunni.
- Fæégbaraþetta?sagði
Viggi og það gætti vonbrigða í
röddinni.
- Erekkiréttafþéraðvera
þakklátur fyrir þá? Þú ert með
götásokkunum.
- Mammageturstoppaðí
þau. Þú ert búinn að gefa hinum
svo fallega og skemmtilega
hluti. Get ég ekki fengið eitt-
hvað svipað?
Jólasveinninn svaraði ekki.
Hann lagði bara sokkana aftur
í kistuna. Svo varð hann mjög
alvarlegur á svipinn.
Þeir héldu þegjandi áfram
ferðinni. Viggi setti stút á
munninn og fylltist öfund út í
þá sem honum fannst hafa feng-
augu höggorma og ahs kyns
smádýra hefðu ekki lýst upp
umhverfið. Hvar sem htið var
skriðu þessi ljótu kvikindi á
misfellum klettaveggsins.
- Hvemighstþéráþetta
kvikindi þarna? spurði jóla-
sveinninn þegar hann hafði
gengið nokkur skref. Hann
benti á grænleitt skrímsli sem
sat á steini og horfði á drenginn
kringlóttum augunum.
- Það er viðbjóðslegt, sagði
Viggi.
- Þú sendir það hingaö, sagði
jólasveinninn. - Geturðuekki
séð hve feitt og þrútið það er?
Það er fullt af óánægju og öf-
und.
- Þúsagðiraðéghefðisent
það hingað.
- Já, það gerðirðu. Þú öfun-
daðir aðra af gjöfunum sem
þeir fengu en fyrirleist gjöfina
sem ég af góðvild minni vildi
gefa þér. í hvert sinn sem ein-
hver hér í sveitinni hugsar ljóta
hugsun kemur nýtt kvikindi á
steinanahérinni. '
- Þaðvarljóttafmér,sagöi
Viggi og var nú farinn að
skammastsín.
Þeir gengu áfram og gægðust
þeir til skiptis eitthvað á vogar-
skálamar.
Fyrir framan hásæti kon-
ungsins stóð hópur húsálfa frá
öllum bóndabæjum og herra-
görðum á stóru svæði og skýrðu
frá því hvað allir sem í húsun-
um áttu heima höfðu hugsað,
sagt og gert á árinu sem var að
líða. Og fyrir hverja góða hugs-
un og hverja góða gjörð sem
nefnd var lögðu fjallbúarnir
gullin lóð í aðra vogarskálina
en fyrir hverja slæma hugsun
og hverja slæma gjörð höggorm
eða smádýríhina.
- Skilurðunú, Viggi? hvíslaði
jólasveinninn. - Sannleikurinn
er sá að prinsessan er veik. Hún
deyr brátt ef hún kemst ekki
út úr fjallinu því hún þarf að
anda að sér lofti himinsins og
sjá birtu stjarnanna og sólar-
innar. Henni hefur veriö heitið
því að sjái hún himininn sjái
hún einnig englana og öölist
ehífa hamingju. Hún þráir að
komast út en út úr fjallinu
kemst hún þó ekki fyrr en það
aðfangadagskvöld þegar vogar-
skálin með gullnu lóðunum
snertir gólfiö en hin lyftist hátt
upp. Eins og þú sérð standa þær
inn, prinsessan, fjallbúarnir,
dvergarnir og álfarnir á Vigga.
Allir nema jólasveinninn. Og
augnaráö allra var ýmist hvasst
eða dapurlegt. Þó gætti mildi í
augum prinsessunnar. Allt í
einu þoldi Viggi ekki lengur viö
og greip meö báðum höndum
fyrirandhtið.
Jólasveinninn fór nú að segja
frá fátæku móðurinni Geir-
, þrúði úti á heiðinni. Hún hafði
tekið að sér Vigga, munaðar-
leysingja, og nú óf hún teppi og
gerði hrísvendi sem hún seldi
kaupmanninum í þorpinu til
þess að geta séð drengnum fyrir
mat. Þá saumaði hún á hann fot
af ánægju, gleði og kærleika og
neitaði sér um allt hans vegna
enda gladdist hún yfir því hve
glaðlyndur hann var og dugleg-
ur, hve hraustlega hann leit út
og hve miklu trygglyndi augn-
svipurinnlýsti.
Á meðan jólaveinninn talaði
lögðu fjallbúarnir gullin lóð á
vogina. Allt í einu stökk græna
kvikindið niöur og hljóp inn í
klettasprungu. Þá fylltust augu
prinsessunnar af tárum og
Viggifóraðskæla.
Já, hann hélt áfram að gráta
halda að hún hefði gert mistök
í prjónaskapnum. Sannleikur-
inn var hins vegar sá aö Vigga
fannst þeir vera alveg eins og
þeir sem hann hafði séð í kistu
jólasveinsins. Svo faðmaði
hann Geirþrúði mömmu að sér
og sagði: - Takk, mamma, fyrir
sokkana og stígvélin. Og þakka
þér aftur fyrir sokkana.
Svo var potturinn settur yfir
eldinn, hvítur dúkur breiddur á
borðiö og kveikt á þrettánda-
kertinu. Viggi hljóp um í nýju
sokkunum og stígvélunum. Af
og th staönæmdist hann við
gluggann og horfði hugsi út á
heiöina því hann vissi ekki al-
veg hvernig hann hafði komist
heim. En jólasveinninn var góð-
ur og indæll og það var Geir-
þrúður mamma líka. Það vissi
hann. Og hann vissi hka að að-
fangadagskvöld var yndislegt
kvöld.
Á himninum skinu þúsundir
stjarna og sendu geisla sína nið-
ur á heiðina þar sem svo mikh
þögn ríkti. í eina húsinu á henni
ríkti hlýja, hjartagæska og
gleði.
Þýð. ÁSG