Þjóðviljinn - 24.12.1949, Qupperneq 29

Jólin 1949
ÞJÓÐVILJINN
Þcir hafa raðað sér upp eins og-
innsigiingarmerkjum í Jökulsá
cystri, milli þeirra eiga bílarnir
aðiara. Efst til vinstri: Jóhann-
es , Áskelsson, þá Hallgrímur
Jónasson. Neðst til liægri er Páll
Jónsson, næst fyrir ofan hann
Einar Magnússon.
] Ii/m er djúp efst og mjög stórgrýtt á botninum. Fallegir
hyljirog einbverjir tveir segjast hafa séÖ silijng, standa
allan viðstöðutfmann og dorga íagmannlega — en fengu
éjtki ncitt, kannskc hafa þeir jbara séð skuggann sinn í ánni.
Hér verður fyrsta töfin, og fyrsta „vegagerðin"! Máttleysi
og uridrun líður um mig, þegar ég sé samferðamennina rífa
björgin upp með rótum, fleygja þeim íneð gusugangi í
kvíslina og horfa svo karlmannlega á eftir þeim. Eg reyni að-
eins að gæta þess að vesalingur minn flækist ekki fyrir vinn-
andi mönnum. — Eftir að hafa séð bílstjórana aka yfir þessa
,;brú“ freistast ég til að balda að þessir þreménningar gætu
ekið eftir þöndum strengjum. A austurbakkanum taka jafnt
hcljarmenni sem amlóðar hraustlega til matar síns.
Glíman við Jökulsá eysfri
. Það er glímuskjálfti í Guðmundi Jónassyni þegar hann
ekur af stað aftur: framundan er JÖkulsá eystri. Við föruqri
milli Rauðhólanna, beygjum í suðaustur og komum vestan
að Jökúlsá við norðurhorn Illviðrahnjúkanna. Leiðin með-
fram þeim, austan og sunnan áriiinar virðist ekki árennileg,
sýo haldið er áfram með henni í stórum sveig og komið að
henni við norðausturhorn hnjúkanna. — Ástæðan til þess að
Éyfjrðingavegurinn gamli er ekki farinn á þessum kafla,
lieldur beygt suðaustur og nær jöklinum, er sú að á Eyfirð-
ingavegi eru gljúpar móaþembur (sem Norðlingar kalla
,,rústir“) í grennd við ána. Eyfirðingavað er hinsvegar sagt
gott. Flér suður frá þurftum við því að finna vað. '
Fresta má hún firða för,
fresti ósmáum valda,
járni-grá frá jakaskör,
jökulsáin kalda,
hafði Hallgrímur kveðið í gömlum stíl. Nú vorum við að
hcnni komnir, hér byltist hún í hröðum, skolgráum straumk.
Spölkorn ofar breitt og fallegt vað. Guðmundur óttast sand-
bleytu þar sem lygnt er og Einar fer og reynir strauminn,
Hallgrímur fer hinsvegar upp á brotið og brátt er ölí „storm-
sveitin“ vaðandi þar. Páll frá Vísi hefur í allan dag haldið
úppi heiðri blaðamannastéttarinnar í vasklegu vasli. Áin
er þarna tiltölulega lygn og ekki mjög djúp, sandbotn. Þarna
vaða þeir fram og aftur. Þarna finna þeir holu í botninum,
hérna stóran stein. Loks raða þeir sér upp eins og viturn:
milli þeirra er örugg leið. Guðmundur elcur út í — alla leið
yfir á eyrina binumegin. Nokkur tími fer í að lengja „piíst-
rörið“ í bílunum, festa á það gúmmíslöngu og binda hana
upp á bílana eins og hala á belju. Þegar næsti bíll kemur yfir
er.tekið eftir því að fyrsti bíllinn er orðinn undarlega lágur.
Hvað hefur gerzt? Undir föstu yfirborðinu, grjóti og möl,
er eyrin öll dúandi sandkvika. Seinni bíllinn er byrjaður að
sökkva. Hjólin eru sokkin svo langt sem þau komast. Bíl-
stjórarnir taka þessu með ró. „Við drögum hann upp á spiL
inu“, segja þeir. Eru nú teknir fram járnkarlar og skóflur,