Þjóðviljinn - 24.12.1949, Qupperneq 39

Jólin 1949
ÞJÓÐVILJINN
39
í ÆskulýðshölHnni í Moskva geta þúsundir barna og unglinga starfað og skemmt sér við flest, sem
liugurinn girnist, Myndin er tekin á verkstæði, sem sérstaklega er útbúið fyrir þá, sem langar til
að smíða seglskútur.
Það voru heitir dagar.
Allir voru sveittir í sínum stuttu buxum. Stundum sá
maður þó kjagandi stórlaxa með pípuhatta. Líklega voru það
ábyrgðarmenn veraldarinnar. Stundum sá maður líka her-
menn með byssur.
En litli vinur minn lék sér rólegur á sinni gangstéttarbrún,
í sínu göturæsi.
Hann var á að gizka tveggja ára, magur og fölur, en dökkur
yfirlitum.
— Líklega er hann Gyðingur, hugsaði ég, líklega er vinur
minn Guðingi.
Eg talaði stundum við hann á íslenzku, sagði honum frá
litla bróður mínum á íslandi — og öllum litlu krökkunum á
íslandi.
— Og það eru litlir lcrakkar í öllum heiminum. Allsstaðar
eru litlir, saklausir krakkar. En samt eru stríð. Og samt þarft
þú, litli vinur minn, að leika þér að hrossaskít í rykugu ræsi,
meðan vondir menn með pípuhatta eru ábyrgðarmenn heims-
ins — og eiga stóra garða handa sínum uppstoppuðu kerling-
um. —
Og vinur minn hlustaði á mig með athygli. Kannski skildi
hann mig þrátt fyrir allt.
Og augu hans voru svo djúp og hrein og saklaus, að mig
langaði til að berja þessa vondu menn, sem segja það sé
skortur í veröldinni — og við höfum eltki efni á að gefa
litlu vinunum okkar góðan mat, falleg hús og góða vini, —
ekki einu sinni land til að leika sér að sínum hrossaskít.
Eg fékk enga vinnu.
En ég þarfnaðist fæðis og klæða fram yfir fugla himinsins,
og bráðum voru peningarnir mínir búnir. Og svo var það
mörgunn nokkurn, að ég átti enga aura fyrir sleikipinnum
handa vini mínum. Eg gekk til hans, þögull og alvarlegur.
Hann tók á móti mér með hreina brosinu sínu — og ég
settist hjá honum á gangstéttina.
Eg sýndi honum vasa mína, benti á búðina, — og hann
skildi mig.
Eg átti ekki peningana lengur.
Og hann sagði eitthvað við mig og brosti til mín á ný.
Eg þrýsti litla dökka höfðinu hans uppað hálsi mínum. Og
hann klappaði mér á kinnina með litlum, skítugum lófum.
Ólafur Haukur Árnason.