Þjóðviljinn - 24.12.1949, Side 43

ÞJÓÐVILJINN
43
Jólin 1949
ckki vegna þess að þeir hafa tálkn uppi í scr. Fólk scm
hefur tálkn getur lifað í vatni, alveg cins og silungar.
Þú ert að sluökva Bjöggi, það er ekkert fólk í tjörninni!
1 stað þess að svara honum tekur Björgvin viðbragð,
leggst endilangur á bakkann, teygir höfuðið fram af honum
og starir á vatnið.
Sérðu eitthvað? spyr Þorsteinn efablandinn og gengur
nær honum.
Uss, hafðu ekki hátt drengur. Eg heyri mannamál.
Ha?
Eg lieyri mannamál í tjörninni, endurtekur Björgvin
og lítur á bróður sinn með hrafntinnuglampa í augum.
Fllustaðu Steini. Vittu hvort þú heyrir það ekki líka.
Þorsteinn hikar stundarkorn, en fer síðan að ráðum hans,
leggst á bakkann við ltlið honum, einblínir á vatnið og
heldur niðri í sér andanum.
Heyrirðu ekkert?
Nei. ' ■ 'N
Það er verið að skíra.
Hvað áttu við?
Það er verið að skíra bárn niðri í tjörninni. Ég sé í
iljarnar á prestinum.
Hvaða presti?
Vatnsprestinum drengur. Hanti heldur á skál í hend-
inni og talar eins og séra Pétur þegar hann var að skíra hana
Laugu í vor.
Þú ert að skrökva Bjöggi. Eg sé ekki neitt!
I sama bili er kyrrðin röfin. Hundurinn Snati tekur að
gelta vestur í brokmýrinni hátt og ófriðlega, en álftahjón-
in synda fast upp að ungum sínum úti á tjörninni miðri
og kvaka í sífellu eins og þau hafi styggzt.
Um leið og bræðurnir spretta á fætur koma þeir auga á
gestinn sem ókyrrðinni veldur.
Það er ekki maður, heldur fugl.
Slíkan fugl hafa þeir aldrei séð áður.
Þeir horfa á hann þegjandi, þar sem hann svífur yfir
túnlæknum hátt í lofti, módökkur líkt og peysurnar þeirra,
furðulega stór og vængjabreiður. Flug hans er eins og íþrótt
á mörkum leiks og válegrar atlögu: bann líðu.r áfram liægt
og tignarlega, drottnar yfir þessari vorköldu jörð og báðum
himnum hennar, lynghólaröðlinum öðrumegin, brokmýr-
inni hinumegin, sundrar allt í einu veröldinni niðri í tjörn-
inni og flytur jafnvel með sér annað skyggni.
Þegar hailn nálgast varptangann lækkar hamr flugið,
svo að þeir sjá greinilega að þetta er ránfugl með mikinn
gogg og úlfgrátt í bringu og stéli. Hann speglast í vatn-
inu og líður yfir tjöfnina án þess að blaka. vængjum. Vest-
ur í brokmýrinni styðst faðir þeirra við orfið eins og áður,
en móðir þeirra hleypur upp á þurrlendisrimann, þar sém
hundurinn Snati stendur hjá hvítvoðungnum og geltir óðs-
lega. Hún tekur barnið í fang sér og heldur á því, eins og
hún sé hrædd um það íyrir þessum tröllslega fugli. Hann
líður norður yfir brokmýrina og fylgir ánni, sveimar um
stund yfir ásum og hrcðum, en kemur síðan aftur og stefnir
á bxinn. Hann héfur hraðan á, livert vængjatak er öflugt og
þóttafullt, eins og hann hafi móðgazt og vilji auglýsa mátt
I»etta er eklti vanaleff skautadrottn-
ing, scin svífur þarna í loftinu,
lieldur bandarísk hjólaskaUtadrottn-
ing. Hún er í 120 manna hjóla-
skautaflokki, sem hefur sýnt í sex
ár vestra og fór sýningarferð um
Evrópu ekki alls fyrir löngu.
c
\