Þjóðviljinn - 24.12.1949, Blaðsíða 49

Jólin 1949
þjóðviljinn
49
M
Drifa ViSar:
Sagan af svörtu klsu
Það lagðist alltaf svört kisa á heyiÖ á túninu hjá Lalla og
Katrínu á hverju kvöldi og hringaði sig þar. Þarna var henn-
ar ból. Snemma á morgnana vaknar kisa, teygir sig og hverf-
ur frá heýbingnum, sem var hennar næturstaður. Þegar Lalli
og Katrín fara út í sandkassann að morgni sést kisa í garð-
inum eða á veggnum og þar horfir hún grænum skásettum
augunr á þau. Hún er svört nreð hvítri hringu, hún kisa.
En í næsta garði við er aldrei nein kisa.
Lalli fer út í glugga áður en han sofnar. „Þarna liggur
kisa“, segir hann og kisa lætur sem hún sofi.
Katrín kemur út í glugga: „Góða nótt,. kisa mín“ og
kisa segir. „góða nótt“ og lokar skásettu grænu glyrnunum
og lætur sem hún sofi. Og nú sofna bæði Katrín og Lalli.
En hvað haldiði að kisa geri, — jú, þegar hún veit að Lalli
og Katrín eru sofnuð, þá stendur hún upp, svört kisa í myrkr-
inu. Augun glóa og hún fer beint í Kisulandið.
Þar ríkir, kisukóngur. Hann cr mcð gullskó og kórónu.
Hann ræður yfir 300 köttum, sem allir sitja umhverfis
matarborðið með honum og lcpja rjóma. Namm, namrn,
mjá, ,mjá, heyrist fra nratsalnum þar sem kóngurinn lepur
rnest og hraðast. Ef einhver hellir niður eða spillir rjóman-
um er honum útskúfað úr matsalnum og fær engan rjóma að
kvöldi. Setji einhver út á matinn, sparkar kóngurinn í hann
með gullskónum og veiðihárin titra og sá, sem setti út á
matinn er sendur upp til mannheima og látinn sjá um sig
sjálfur. Kettir varast að setja út á matinn, því í mannheimum
er kalt um nætur og það eru ekki allir sem hafa fundið sér
heybing til að hringa sig á. Þeir ganga glorsoltnir um göt-
ur og ráfa um garða, stelast inn í hús og snuðra þar í búrinu
hjá góðkvendum eftir matarögn og halda svo í kisuríkið
löngu síðar og eru þá ekki lengur matvandir.
„Hvílíkur dýrindis matur hér er á borðum, mjá“, heyr-
ist við borðið, þegar svarta kisa treður inn. „Namm, namm,
mja, mjá, laplap, sleik, sleik“ heyrist frá lepjandi köttum.
Kisukóngur kemur auga á svörtu kisu.
„Þar ertu komin“ segir hann.
„Mjá“ svarar hún.
„Og ert svöng“. j ,;A
„Mjá“ svarar hún.
„Og hefur stolizt í búrið“.
„Mjá hjá Katrínu og Lárusi", svarar hún kisa.
„Og ekki fengið nema roð og ugga“.
„Mjú“ segir hún, „einu sinni hvolfdi ég mjólkurbrús-
anum og gat lapið talsvert áður en komið var að mér.“
„Hvílíkur dýrindis matur hér er“ heyrist allt í kring.
„Llér er glænýr fiskur og rjómi á hverjum d^i.“
„Skiptu þér ekki af matarlátunum í köttunum segir kisu-
kóngur. „Þeir liugsa ekki nenra unr munn sinn og maga.“
„Þegar kettir ráfa um heimilislausir“ segir kisa, „og
verða að ræna sér munnbita, þá hætta þeir að hugsa um
nema munn sinn og maga.“
„Hvar svafstu?“ spyr kóngur.
„Ég svaf á heybing“ segir kisa. „Ég hlakkaði til hverrar
nætur svo var heyið hlýtt og mjúkt.“
„Svafstu, mjá, á heybingmjá“ heyrist frá 300 köttum,
senr snarhætta að lepja og mjálma uppyfir sig.
„Svaf ég víst“ segir kisa’hróðug.
Nú horfir liver á annan. „Á heybing, ég er svo hlessa.
Hún svaf á heybing.“ Nú hætta allir að lepja um stund og
hópast um ltisu.
Kisukóngur kveður uppúr og segir: „Ég er kóngur allra
katta og aldrei hefi ég sofið á heyi. Á hörðum kerhlemm-
um hef ég og mínir mátt sofa við misjafna drauma. Mjá
mjá mjá. Hvað finnst ykkur kettir. Svarta ltisa sem rekin
var burt íyrir matvendni, hvar sefur hún nema á mjúku
heyi og fær mjólk í þokkabót. Mjá, mjá, hvað segið þið góðir
lcettir."
„Mjá“, segja þeir samþykkjandi.
„Eigum við ekki að reka svörtu kisu burt eftir heyi handa
mér“, segir kóngur.
„Og mér og mér“ mjálma kettirnir. .
„Ég get ekki borið svo milcið hey“, svarar kisa, „ég er
svo lítil.“
„Það er bezt jju saikir bara banda niéru, segir kóngur.
„Ég er hvort sem er mikilsverðastur" (Og nú verður hann
snögglega byrstur). „Snautiði að gómsætinu ykkar áður en
það súrnar í skálunum.”