Þjóðviljinn - 24.12.1949, Síða 50

50
ÞJÓÐVILJINN
Jólin 1949
ÞaS heyrist varla hljóS, þegar kattafansinn þýtur að skál-
unum sínum, svo léttstígur er hann. ,,Lap, lap, sleik, sleik,
mjálm, mjá.“
„Hvcrnig á cg aS komast hcim aftur cftir cinn dag?
Stígvélaðt kötturinn hleypir aldrei neinum inn nema hann
hafi verið lcngur í burtu.“
,,Mjá“, scgir allt í einu lævís köttur, sem alltaf hugsar
fyrst og frcmst um eigin velferS. „Rjóminn er súr.“
Það verður dauðaþögn. Kettirnir ganga þófamjúkir yfir
að borði gráu kisu og fnæsa á hana. Kóngurinn sparkar með
gullskónum og veiðihárin titra. Hún hröklast hlæjándi katt-
arhlátri burt. Hmjá hmjá hmjá — og kisuland lokast fyrir
hcnni.
„Eg mun verða samfcrða gráu kisu, cf ég þarf að sækja
hcybinginn handa kónginum“ segir svarta kis;\ með hvítu
bringunni.
Nú er fnásað á ltana, — en sá er cini mátinn að komast
burt úr kattarlandi.
Fnás fnás fnás.
Kisuland lokast að nýju og kóngurinn lepur áfram með
hirð sinni.
„Segðu mér það, svarta kisa, hvort fleiri hcybingi sé að
finna en þcnnan cina?“ spyr gráa kisa á leiðinni.
„Eigi vcit cg það svo gjörla" scgir svört, „cn þctta var
cini og fyrsti næturstaðurinn minn. Eg þurfti lítið að lcita.“
„Hafa kettir ekki bctri ævi meðal manna en í kattar-
Iandi?" spyr grána.
„Ekki vil ég velkjast um stundinni lengur með mönn-
um“, segir svarta kisa. „Ég er smáð og hrakin og oft köld.
En hlýtt alltaf á heybingnum.“
„Er heybingurinn alltaf á 'sama stað“, spyr gráa kisa.
„Hann hefur verið það í haust“ svarar surtla, ,,en samt
cr hann hreyfanlegur, það veit ég, þvi börnin í húsinu þeyta
stundum hcyinu í loft upp.“
Svo er löng þögn meSan þær ganga göngin frá kisulandi
heim í mannheima. Þær koma að stóru hliði þar sem á
stendur með stöfum sem kettir einir geta lesið, nafnið
MANNHEIMAR.
„Þctta cru mannheimar", segir svarta kisa, „ef þú kannt
ckki að lesa.“
„Eins og ég kunni ekki að lesa, ég sem er með grænastar
glyrnur ykkar allra,“ segir sú gráa. „Svo þetta eru mann-
heimar. Hér ríkir mannaþcfur.“
„Þctta er ckki mannaþefur“ scgir svarta kisa, „þctta et
benzínlykt úr bílum. Varaðu þig á bílunum, þeir eru verri
en mennirnir.“
„Er þetta stóra gula ekki maður“ spyr gráa kisa.
„Þctta stóra gula er strætisvagn“ anzar svarta kisa.
„Hvar ertu nú með heybinginn" spyr gráa kisa. „Er
það uppspuni frá rótum og cg látin segja rjómann súran
til einskis — þcnnan dásamlega rjóma, namm namm.“
„Heybingurinn er sjónhending frá okkur. Og rjóm-
inn er alltaf súr í kisulandi, það man ég frá íyrri tíð.“
Þær læðast beint af augum og stelast um garðinn undir
trén og uppum alla vcggi allt til myrkurs, Þá leggjast þær
íyrir í heybingnutn.