Þjóðviljinn - 23.12.1964, Blaðsíða 44

Félög — Starfshópar
Leigjum sali til hvers konar félagsstarf-
semi, svo sem fundahalda, veizluhalda,
árshátíða o.fl.
Tryggið ykkur húsnæði
til starfsemi ykkar tímanlega
/ÐNÓ - /NGÓLFSCAFÉ
Simi 12350. — Alþýðuhúsinu.

Umörur
SJÓFATNAÐUR
VINNUFATNAÐUR
gúmmístígvél
KLOSSAR
VERZLUN
O. ELLINGSEN H.F.
Elzta og stærsta veiðarfæraverzlun landsins _
Cleðileg jól!
Óskum öllum viðskiptavinum okkar
farsældar á komandi ári.
Þökkum fyrir ánægjuleg viðskipti á
árinu sem er að líða.
Kaupfélag Önfirðinga
Flateyri.
cjigm uium. HíKki eitt emasta.
44—JÓLABLAÐ
Aldrei hefur blóm vaxið í ís.
Hann nam staðar og góndi
heimskulega á tunglið og
stjörnumergð vetrarbrautar-
innar. Var þetta annars tungl-
ið? Eða sólin? Vitfirring! Of-
sjónir! Hann stóð grafkyrr
með hendurnar fyrir andlitinu
og grét yfir eymd sinni.
Hvað er þetta? Er Þólfur
Ólafsson að gráta? Ekki get-
. ur það verið, að gamall her-
maður vatni músum. Hann
missti stafinn og sá hann
l'ggja á ísnum. En var þetta
ekki ormur? Höggormurinn í
aldingarðinum! Vík frá mér
Satan. Hann sparkaði í orm-
inn. Æ, þetta var bara staf-
urinn hans. Þennan gamla
námumannsstaf átti hann ekki
að hafa með sér. Þetta var
ólánsstafur, því að Kock
verkstjóri átti hann. Og Kock
var morðingi með Kainsmerk-
ið á enninu.
Einmitt þetta, að hann stal
stafnum, átti eflaust sök á ó-
láninu. En broddurinn freist-
aði hans. Svona broddur var
afbragðs vopn gegn villidýr-
um. Og enn syndgaði hann
þennan sama morgun, þegar
Friðrik Kock kom út í námu-
munnann með logandi blySi
spurði eftir stafnum og leit-
aði. Þá átti hann ekki að
þegja yfir því, að hann haf.ði
falið stafinn.
Farðu bölvaður! Hann
fleygði stafnum langar leiðir,
hljóp á eftir honum, fleygði
honum og hljóp hvað eftir
annað.
Farðu bölvaður!
Hann bölvaði stafnum í sand
og ösku, reyndi að brjóta
hann um hné sér, en varð að
gefast upp. Þólfur var viti
sínu fjær. Þolinmæði hans var
þrotin. Hungrið gerði hann
reiðan og æstan út af því, sem
engu tali tók.
Að lokum braut hann staf-
inn. Emjandi af vonzku stakk
hann brotunum í sekkinn.
Stundum þótti honum sem
hann hefði syndgað í hverri
hugsun og hverju verki. Að
lokum varð syndin eins og
byrði, sem hvíldi með ofur-
þunga á herðum hans og var
að koma honum á kné. En
stærsta syndin var það, þeg'
ar hann fór frá Gölin litlu og
ofurseldi hana hungrinu. Það
var óguðlegt, en hann gerði
það ekki af mannvonzku. Kop-
arnáman freistaði hans °S
annarra Jamta til að fara
vestur þangað. En þeir flýðu
úr öskunni í eldinn, frá hung-
Framhald á 61. síðu