Þjóðviljinn - 23.12.1964, Blaðsíða 76

í RÖSTINNI
Framhald a£ bls. 74.
ræðum, sem við lentum í á
sviðinu — það er ákaflega erf-
itt að sækja sjó þangað,
jafnvel i bezta veðri. — en
okkur tókst alltaf að sigla
hjá hinum háskalega Mosk-
eyjarstraumi, en ég verð að
játa, að oft var ég með önd-
ina í hálsinum þegar svo vildi
til að okkur bar þama að svo
sem eins og mínútu fyrir eða
eftir ládeyðuna. Stundum var
byrinn ekki eins góður og við
héldum þegar við lögðum af
stað, og þá vorum við heldur
lengur en bezt hefði verið,
eða að straumurinn gat gert
okkur erfitt fyrir uin að
stjórna skipinu. Elzti bróðir
minn átti átján ára gamlan
son, og sjálfur átti ég tvo
etálpaða drengi, og hefði ver-
ið gott að geta haft þá til
aðstoðar, en við gátum ekki
fengið af okkur að leiða þá í
þessa hættu, — þvi sannast
að segja var þetta ákaflega
hættulegt.
Nú eru liðin þrjú ár og
nokkrir dagar, síðan hún gerð-
ist, sagan, sem ég ætla að
segja þér. Það var tíundi júlí
árið 18 . . , og þeim degi
gleymir enginn á þessum slóð-
um, því þá skall á hið skelfi-
legasta fárviðri, sem nokkurn-
tíma hefur þekkzt þarna.
Samt var hægur og þýður
vindur af suðvestri um morg-
uninn og langt fram yfir há-
degi og bjart sólskin, svo að
reyndustu sjómenn meðal okk-
ar hefðu ekki getað séð með
neinu móti hvað koma mundi.
Við vorum þrír saman,
bræður mínir og ég, og höfð-
um siglt yfir að eyjunum kl.
tvö eftir hádegi, og fengið á-
gætan afla á stuttum tíma,
svo að skipið var nærri hlað-
ið, — annan eins afla höfðum
við aldrei fengið. Ég sá á úr-
inu mínu að klukkan var sjö,
þegar við léttum akkerum og
snerum heimleiðis og ætluðum
við að fara yfir strauminn á
ládeyðu sem átti að vera
komin klukkan átta.
Við höfðum góðan byr á
stjórnborða og skipið flaug á-
fram, og engum okkar datt
nokkur hætta í hug, því við
sáum enga ástæðu til þess.
Allt í einu blés andbyr af
Hælsegg. Þetta var mjög ó-
venjulegt, og það hafði aldrei
komið fyrir okkur áður, — og
varð mér dálítið illa við, án
þess að ég vissi fyrir víst
hvað þetta mundi boða. Við
beittum upp í vindinn, en
komumst ekkert áfram fyrir
hringiðum, og ég ætlaði að
fara að stinga upp á að við
köstuðum akkeri, þegar mér
varð litið aftur fyrir skipið,
og ég sá hvar dró upp undar-
lega eirlita bliku við hafsbrún
og hækkaði óðfluga. 1 sama
bili lægði andbyrinn og gerði
blæjalogn, svo okkur rak í
ýmsar áttir fyrir straumi. En
ekki stóð þetta svo Iengi að
okkur ynnist tími til að draga
af því nokkra ályktun. Það
leið ekki mínúta fyrr en
stormurinn skall á, — ekki
tvær fyrr en loftið var al-
skýjað. rr og af þessu og sæ-
rokinu varð svo dimmt, að
við sáum ekki hver annan.
Engin leið er að lýsa slíku
óveðri sem þessu. Elztu menn
í Noregi muna ekki annað
eins. Við vorum búnir að fella
seglin, áður en það skall á, en
slíkur var ofsinn í storminum,
að báðar siglumar féllu fyrir
borð eins og þær hefðu verið
sagáðar af, og með miðsigl-
unni fór yngri bróðir minn
því hann hélt sér í hana.
Nú var skip okkar ofurselt
ósjóunum. Þilfarið var allt
jafnhátt, en lítið lúkugat með
loku nærri framstafni, og
þessa loku vorum við vanir
að berja niður, þegar við vor-
um að komast að röstinni,
svo ekki fyllti inn um lúk-
una. Ef þetta hefði ekki ver-
ið svona, hefðum við sokkið
samstundis, því við fórum
snöggvast alveg á kaf. Hvern-
ig eldri bróðir minn fór að
þvi að sleppa, veit ég ekki,
þvi ég gat aldrei spurt hann
að þvl. Sjálfur fleygði ég mér
flötum óðara en ég var búinn
að fella framseglið. og spyrnti
svo fótum í kinnunginn, en
greip báðum höndinn um járn-
hring í þilfarinu nálægt fram-
siglunni. Það mátti heita til-
viljun að ég gerði þetta, —
en það var mesta happ, að ég
skyldi gera það, ég hafði ekk-
ert ráðrúm til að hugsa mig
um.
Fyrst flæddi alveg yfir okk-
ur, og á meðan hélt ég niðri
í mér andanum og hélt dauða-
haldi í jármhringinn. Þegar ég
þoldi ekki lengur við, fór ég
á hnén án þess að sleppa tak-
inu, til þess að geta náð and-
anum. 1 sama bili hristist
skipið eins og hundur hi-istir
sig, sem kemur af sundi, og
við það rann sjór af þilfarinu.
Ég var farinn að ná mér eft-
ir skelkinn og jafna mig svo
ég gæti farið að hafast eitt-
hvað að, þegar ég fann að
gripið var um handlegginn á
mér. Þetta var eldri bróðir
minn og varð ég allshugar
feginn, þvi ég hafði þótzt viss
um að hann væri drukknaður,
en á næsta augabragði biæytt-
ist þessi gleði í skelfingu, þvi
hann kom fast að eyranu á
mér og kallaði: „Moskeyjar-
straumur!“
Mér varð svo við að heyrá
þetta, að ég skalf og nötraði
eins og í kölduflogi. Ég vissi
alltof vel hvað hann átti við
með þessu orði, — vissi hvað
hann vildi láta mig skilja.
Stormurinn bar okkur óðfluga
inn í svelg rastarinnar, og
ekkert gat bjargað okkur! Þú
mátt vita, að í hvert skipti
sem við fórum yfir sundið, þar
sem röstin er, sigldum við
langt fyrir utan hana, jafn-
vel þó að logn væri, biðum
svo eftir ládeyðunni og sætt-
um síðan lagi, — en nú rak
okkur beint inn í svelginn, og
það í slíkum ofsastormi! „Það
vill nú samt svo til“, hugs-
aði ég, „að við komum þang-
að um líkt leyti og ládeyðan
á að vera komin — svo ef til
vill er ekki vonlaust um okk-
ur“, en í sama bili blótaði ég
sjálfum mér fyrir þá flónsku
Boröiö meiri síld
• Sardínur í olíu og tómat.
® Smjörsildí olíu og tómat
• Gaffalbitar í vinsósu.
• Kryddsildarflök í vínsósu.
JÓNSSON
Niðursuðuverksmiðjan
& CO. H.F.
— Akureyri
76-JÓLABLAÐ