Þjóðviljinn - 23.12.1964, Blaðsíða 73

í RÖSTINNI
Framhald af bls. 21.
ftieð orðum verði lýst. Til
hægri og vinsri, svo langt
6em augað eygði, reis svartur
slútandi veggur, sem sýndist
enn svartari vegna þess að
brimið flæddi upp að honum
hvítfaldað og löðrandi með
bungum gný. Andspænis fjall-
inu, sem við sátum á, í svo
®em fimm eða sex mílna fjar-
l&gð frá ströndinni, mátti
Sreina lítinn svartleitan
hólma, sem var nærri á kafi
1 hamslausu briminu, sem ólg-
aði um hann. Hér um bil
tveimur mílum nær landi var
nnnar minni, klettóttur, úfinn
°g ber, og kringum hann
þyrping af svörtum skerjum.
Það var nokkuð annarleg
sjón að horfa út yfir hafið
frá ströndinni og út til hinna
fjarlægustu skerja. Þó að svo
°fsalegur stormur blési af
hafi, að briggskip í talsverðri
íjarlægð hefði uppi tvírifað
Segl og tæki svo djúpar dýfur,
&ð ekki sást í borðstokkana,
^ar þó hvorki undiralda né
óldugangur, heldur skvettust
^árurnar í allar áttir, jafnt
forviðris sem undan vindi.
^ítið sást af löðri nema rétt
við klettana.
>,Eyna þarna í fjarskanum
italla Norðmenn Verey. Sú í
’niðið heitir Moskey. Sú sem
er mílu til norðurs heitirömd.
Þetta heita eyjarnar. En
hvers vegna þótt hefur þörf
að gefa þeim öllum nöfn,
Pað skilur víst hvorki þú né
Heyrðirðu nokkuð? Sérðu
hokkra breytingu á sjónum?“
Það voru liðnar tíu mínút-
Ur frá því að við komumst
hpp á Hælsegg. Þangað höfð-
Ulö við farið landmegin frá,
®vo við höfðum ekki séð neitt
hafinu fyrr en við kom-
Ul»st upp á tindinn. Um leið
°g gamli maðurinn sleppti
°rðinu, heyrði ég þungan og
Sivaxandi gný frá hafinu. Það
hktist engu fremur en þá er
visundahjörð hleypur um
slétturnar, og í sömu svinan
ég að hringiðan á hafinu
hreyttist I straum, sem stefndi
1 austur, og óx straumhraðinn
syo óðfluga, að furða var að
slá áður en fimm mínútur
v°ru liðnar. var siórinn út af
y'erev alrokinn. en þó var
hann æstastur milli Moskeyj-
ar og lands Þar rofnaði
straurnurinn ' ótal hver-
htrauma. bólgnaði allt ’ einu
UPP, hófst og hné með æðis-
legu ofboði, hverfðist í tröll-
auknum og óteljandi iðum,
sem allar snerust til austurs
með þeim afleiðingum, sem
hvergi gerist annars í vatni,
nema þar sem fossar falla af
hengibergi.
Fáeinum mínútum síðar
varð önnur gerbreyting. Yf-
irborðið sléttist og iðurnar
hurfu hver af annarri, og
skildu eftir rákir af löðri þar
sem ekkert hafði verið áður.
Þessar rákir lengdust og
lengdust, náðu saman, hring-
snerust í straumnum, sem bar
þær, og virtust ætla að mynda
enn stærri iður. Allt í einu
tóku þær á sig ákveðna lögun,
hringmyndaða og meira en
mílu að þvermáli. Jaðrarnir á
þessari iðu voru breitt belti
af hvítu löðri, en enginn dropi
féll úr þeim niður í hinn ægi-
lega svelg, sem kominn var,
og allur var að innan sléttur,
skínandi og biksvartur og
myndaði 45 gráðu horn við
hafflötinn, snerist og snerist
í svimandi sveiflum með þung-
um gný, sem var að hálfu
leyti hvinur, að hálfu leyti
öskur, svo að yfir hefði tekið
sjálfan Niagara.
Fjallið skalf niður í rætur,
og tindurinn bifaðist. Ég
fleygði mér flötum og hélt
mér dauðahaldi í kræklótt
kjarrið i angist minni.
„Þetta,“ sagði ég við gamla
manninn, þegar ég kom upp
orði, „þetta hlýtur að vera
röstin mikla.“
„Hún er stundum kölluð
það,“ sagði hann. „Við Norð*
menn köllum hana Moskeyjar-
straum eftir Moskey, eyjunni
Framhald á bls. 74.
BEZTU FOTIN
VIÐ ÖLL TÆKIFÆRI
NÝJUSTU SNIÐ
ÚRVALS EFNI
GÓÐ ÞJÓNUSTA
JÓLABLAÐ - 73