Þjóðviljinn - 23.12.1964, Side 58

r
I
S
DAG var kæfandi heitt,
jrennandi sól, heiðskír him-
inn. Frumskógurinn bergmál-
aði af alls kyns hljóðum,
það ískraði og pískraði í bamb-
usviðnum. Ekkert minnti á jól.
Hér hefur enginn hugmynd
um, að nú er jólakvöld. Þeir
vita ekkert um fæðingu Krists,
ekkert um „hinn eina sanna
guð frá eilífð til eilífðar“. Þeir
lifa í sælli vanþekkingu um
hinn rangfeðraða son trá-
smiðsins frá Nazaret. Skógur-
inn er fullur af öndum og
guðum.
Ég hef setið á hátíðarsvæð-
Inu og horft á konurnar feta
upp fjallið frá dalnum, vagg-
andi eins og gæsir með þung-
ar hrísgrjónakörfumar á bak-
inu. Þær stíga fast í lausa-
mjöllina á fjaílsstígunum og
það brakar undir nöktum fót-
um þeirra. Þær umlykja mig
stækum þef af svita og óhrein-
indum, þegar þær ganga fram
hjá, þær hlæja til mín og
syngja o-li, o-lae, o-li, o-lae.
Alltaf göngum við upp fjallið,
niður fjallið. Seinna sé ég þær
tæma körfurnar og taka á sig
krók að hofi hrísgrjónaguðsins,
til þes^ að aðgæta hvort hann
hafi næg hrísgrjón.
ÓLIN er að ganga til viðar
og það er sem skógivaxið fjall-
ið standi í ljósum logum.
Eldarnir loga enn að baki
kofanna, eins og þeir geti ekki
fengið af sér að slokkna. Það
hvílir ólýsanlegur friður yfir
fjallinu, en sá friður er þar
hvert kvöld. Það er ekki að-
eins jólaf riðurinn: „Friður á
jörðu”. — Hvað það er frið-
sælt að vera fjarri siðmenn-
ingunni, þar sem allir hafa
svo mikið að gera að aldrel
gefst tími til umhugsunar. Hér
er rúm fyrir hugsanir, hér
finna allir til friðar en ekki
til þess friðar, sem reynt er
að grípa krampatökum eða er
einungis ímyndaður. Hér er
ró allt um kring og einnig
friður innra með mönnum, og
ég skynja hann næstum eins
og eitthvað, er ég get náð tök-
um á.
Ég er aleinn og get ákveðið
hvað ég vil og hvað ég vil
ekki, nákvæmlega eins og
þessir óþekktu Tíbetbúar er
kalla sig Ih Gohr. Hinir sneru
niður aftur með burðarkörlun-
um og leiðsögumanninum. Þeir
tóku allan farangur með sér,
ég hef aðeins haldið því allra
nauðsynlegasta eftir.
Ég get ekki fengið eldinn til
að loga, allur pappfr er búinn.
Ég vil ekki brenna teikning-
unum mínum aðeins til þess
að fá heitan mat. Guð minn
góður. þetta er ósköp venju-
legt kvöld og auk þess eru fá-
ar eldspýtur eftir, sé ég. Ég
tek til við að telgja viðarbút.
Höfundur þessarar sérstæðu frá-
sagnar er danskur, Per Ulrich, og
hefur hann gert teikningarnar og
tréskurðarmyndirnar sem fylgja