Þjóðviljinn - 24.12.1967, Qupperneq 22

HEFURÐU
MEITT ÞIG?
PERSÓNUR:
Dengsi. Móðirin. Mútta.
Stjúpinn. Telpa. Stúlka. Dreng-
ur. Læknir. Prestur.
Sviðið: Venjuleg stofa. Gang-
ur. Nokkrar dyr til vinstri. Úti-
dyr beint fram. Móðirin tekur
til í stofu, raular lágt.
Telpan (kemur frá svefnher-
bergi, heldur á skólatösku,
gengur að stofuborði, tekur
bækur og setur í töskuna):
Mamma. Hvað er einfrumung-
ur?
Móðirin: Ætli það sé ekki líf
sem er að kvikna, líf á frum-
fitigi. Þú ættir að spyrja kenn-
arann að því, hann veit þetta.
(Þögn um stund).
Telpan: Var maðurinn fyrst
einfrumungur?
Móðirin: Ó, ég veit þetía ekki.
Sumir teija að lífið hafi í fyrstu
verið mjög ófullkomið, en hafi
svo þróazt smátt og smátt.
Telpan: Og orðið að dýrum
og mönnum?
Móðþ’in: Já góða mín. En taB-
aðu um þetta við kennarann
þlnn, hann veit þetta.
22 — JÓLABLAÐ
Telpan: Hefur guð þá ekki
skapað manninn í sinni mynd,
eins og presturinn kennir okk-
ur í sunnudagaskólanum?
Móðirin (gengur til hennar):
Elskah mín, hugsaðu ekki svona
mikið um þetta núna. Þú skilur
þetta betur þegar þú verður
stærri.
Telpan: Daddi segir að mað-
urinn hafi í fyrstu verið orm-
ur. Það sé bara lygasaga að
guð hafi skapað hann í sinni
mynd.
Móðirin: Kannski er Daddi
bara að stríða þér.
Telpan: Kennarinn segir
þetta líka mamma. Hvað er þá
satt? Er kannski ekkert til satt
um þetta?
Móðirin: Elsku systa mín,
vertu ekki að grufla út í þetta,
þú ert svo ung. Presturinn
kennir þér allt um þetta áður
en þú fermist. Og farðu nú að
koma þér af stað í skólann, þú
ert að verða of sein.
Telpan (gengur fram gang-
inn, opnar útidyr, staldrar við):
En sagan um Paradísina, Evu
og höggorminn? Er hún þá líka
lygasaga?
Móðirin (kveinkar sér): Æji
æji. Ég veit þetta ekki vina
mín. Presturinn upplýsir þig
um þetta állt saman fyrir fram-
inguna. En flýttu þér nú elskan
mín, þú ert að verða of sein í
skólann.
Telpan (um leið og hún fer):
Veit presturinn kannski allt?
Mútta (kemur fram í eldhús-
dyrnar): Ósköp er að heyra
þetta. Svona eru víst uppeldis-
aðferðir nútímans. Hver kenn-
ingin upp á móti annarri, og
þið foreldrarnir viljið hvergi
nærri koma, og þykist ekkert
vita. Hja, ekki veit ég hvernig
manneskjur þessi blessuð börn
verða við svona uppeldisað-
stæður?
Móðirin: Ég held munurinn
sé nú ekki ýkja mikill frá því
við systkinin vorum að alast
upp.
Mútta: O sussu jú, þar á er
mikill munur. Meginhluti fólks
átti þá sitt hinmaríki og helvíti,
og studdist við það í lífsamstri
sínu, nú á fólk ekkert, stendur
bara í sömu sporum og Pílatus
forðum og spyr eins og hálfvit-
ar: Hvað er sannleikur? Ég man
ekki eftir því að ég véfengdi í
nokkurn tíma kenningar biblí-
unnar í áheyrn ykkar barnanna.
Móð.irin: En truðir þeim ekki
sjálf.
Mútta: Það minnsta semhægt
er að krefjast af uppalendum
er að þeir kenni börnum að
biblían sé óvéfengjanlegt heil-
agt guðs orð meðan þau eru
skylduð til að aðhyllast kenn-
ingar kirkjunnar. Eða, ef ég
má spyrja. Hvað hafið þið hald.
betra að gefa börnum í staðinn?
Móðirin: Við erum hrædd
móðir mín. Hrædd við að börn-
in ásaki okkur síðar um að
hafa vísvitandi kennt þeim ó-
sannindi sem heilagt guðsorð.
Mútta: Og svo finnst ykkur
málið leyst með ágætum, þar
sem presturinn ynnir af hönd-
um þessi óþurftarverk fyrir
ykkur, eða hvað, ha?
Móðirin: Það er þarflaust að
hafa svona orð um þetta. Ef
hann trúir því sem hann kennir
börnum, þá finnast honum það
engin óþurftarverk.
(Útvarpsfréttir frá háttstilltu
tæki): Óeirðir brutust út í
nótt. Mörg hundruð unglingar
æddu um borgina, frömdu
skemmdarverk, og höfðu i
frammi ósiðlegt athæfi á al-
mannafæri. Nokkrir lögreglu-
menn slösuðust og ýmsir veg-
farendur urðu fyrir hnjaski. Ol-
æði var með mesta móti, allar
fangageymslur lögreglunnar
yfirfullar, og átta bifreiðastjór-
ar teknir úr umferð vegna ölv-
unar við akstur. Innbrot voru
framin á nokkrum stöðum og
stolið peningum og verkfærum.
Erlendar fréttir: Hernaðará-
tök hafa verið með mesta móti
nú yfir helgina í Víetnam, enda
nýbúið að fjölga allverulega í
bandaríska hernum. Talið er að
um sjö hundruð skæruliðar hafi
verið drepnir, og er það rúmu
hundraði íleira en vitað er um
að fallið hafi áður á einum sól-
arhring------
Mútta (meðan þulur talar):
Skelfingar glymjandi er þetta
í útvarpinu manneskja, það
skefur innan á manni eyrun.
Móðirin: Ó ég tók ekki eftir
því. Ég hef víst verið eitthvað
annað að hugsa (slekkur á tæk-
inu).
Mútta: Það eru þá líka frétt-
irnar. Gripdeildir, morð og ó-
eirðir, aftur og aftur og alltaf.
(Þagnar. Horfir með athygli á
dóttur sína). Á ég virkilega að
trúa því að þú hafir ekki heyrt
fréttirnar?
Móðirin: Æji mamma. Ég er
hætt að taka eftir nokkru í út-
varpinu, þetta er orðið eins og
hver annar venjubundinn háv-
aði. Var eitthvað sérstakt í
fréttunum?
Mútta: Unglingaóeirðirnar.
Móðirin: Ó, nú þegar þú
minnir mig á það. — — Guð
hjálpi mér. Og Dengsi.
Mútta: Ójá. Rekinn út úr
húsinu í fyrradag, og ekkert
frétzt af honum síðan.
Móðirin (gengur að síma og
hringir).
Mútta: Að sjálfsögðu viður-
kenni ég að hann var ófyrir-
leitinn og óvæginn drengurinn.
En reka hann út úr húsinu,
dreng á viðkvæmasta aldurs-
skeiði. Nei og aftur nei, það er
sko nokkuð langt gengið af á-
byrgu fólki. Ég viðurkenni það
að stjúpi hans er heiðarlegur,
duglegur og mikils metinn. En
svona aðgerðir. Ne-ei, það get-
hún ég sko ekki viðurkennt sem
nokkra lausn.
Móðirin (í símann): Er það
Beggi? — Sæll bróðir minn. —
Ó, ég er svo áhyggjufull. Ég hef
svo lengi ætlað að tala við þig,
en aldrei komið mér til þess. —•
Já Beggi, það er mjög við-
kvæmt mál. — Kannski hef ég
hálf skammazt mín fyrir að
tala um það við þig. — eða
nokkurn. — Já Beggi, það er
drengurinn minn, hann er orðið
fullkomið vandræðabarn. —
Guð hjálpi mér. Er hann talinn
standa fyrir þessum óspektum?
Hvað segirðu, tróðu á þeim
í götunni. — Stórslasaðir. —
Hvað getum við gert. — Ó,
elsku Beggi, gætirðu ekki kom-
ið og talað við okkur mömmu.
— Já, hann er ekki heilbrigður
drengurinn. — Plýgurðu út
klukkan tvö. — Já gerðu það,
um leið og þú kemur að kveðja.
Já, já já. Bless á meðan.
Mútta: Svo hann er að sigla
blessaður drengurinn.
Móðirin: Já, en hann kemur
hingað vænti ég á eftir.
Mútta: Og það er dengsi sem
stendur fyrir þessum ósköpum
sem á ganga. Ja, hvað annað
svo sem, við hverju mátti ekki
búast. Ég heid þú hefðir átt að
vera búin að tala við hann bróð-
ur þinn fyrir iöngu um þessa
óar*t i drengnum.