Þjóðviljinn - 24.12.1967, Síða 36

að koma henni til manna. Ég
ætla að setja hana í flöskuog
fleygja henni i sjóinn þegar
útséð er \un að ég komist ekki
lífs af.
•
Nú kom nokkuð fyrir sem
ég hef verið að hugsa um síð-
an. Getur annað eins og þetta
verið eintómri tilviljun háð? Ég
hafði farið upp á þilfar og setzt
þar, án þess að nokkur virtist
sjá mig eða heyra til mín, of-
an ó hrúgu af köðlum og ó-
nýtum seglum í skipsbátnum.
Meðan ég sat þar og var að
hugsa um það hvað íyrir mér
mundi liggja fór ég að fikta
við það hugsunarlaust að klína
tjöru af bursta á segl sem lá
þar kirfilega samanbrotið of-
an á tunnu. Nú hefur þetta
segl verið undið upp, og á því
stendur skrifað skýrum stöfum
með rithendi minni orðið upp-
götvun. Og þó vissi ég allsekki
hvað það var sem ég var að
skrifa.
Ég hef verið að athuga gerð
skipsins. Þó það sé vopnað
virðist það ekki vera herskip.
Reiðinn, bygging skipsins og
búnaður benda til þess að upp-
runalega hafi það verið ætlað
til annars. Það er auðvelt að
segja hvað þetta skip er ekki,
hitt er þyngri þrautin að vita
hvert hlutverk þess er. Ég veit
ekki hvernig á því stendur, en
við það að skoða þessi ein-
kennilegu siglutré, þessa i-
burðarmiklu byggingu og mygl-
uðu og mosagrónu segl, þetta
sérkennilega stefni og ennkyn-
legri skut, finnst mér stundum
sem ég kannist við þetta, hafi
séð það áður einhverntíma
fyrir ævalöngu oglesiðum það
í einhverri gamalli bók . . .
Nú var ég að athuga viðinn
í skipinu. Þennan við þekki ég
ekki. Mér sýnist hann ekkiþvi
líkur, að nokkur maður hefði
getað ímyndað sér að hann
væri notandi í skip, því hann
er svo gljúpur og eygður að
ég hef aldrei þvílíkt séð, og
stafar það ekki af þvi að hann
sé maðksmoginn eins og oft
má sjá á skipum sem lengi
hafa siglt, og þvi síður er hann
fúinn eða vatnssósa. Þó ótrú-
legt sé til frásagnar, er hann
engu líkari en korki, ef hugs-
anlegt væri að korkflögur gætu
orðið svo stórar og þykkar,
sem þessar eru.
Um leið og ég skrifa þetta,
rifjast upp fyrir mér orðtak
gamals sjómanns: „Þetta er
eins satt“, var hann vanur að
segja, þegar látinn var í ljós
efi um sannleiksgildi frásagn-
ar hans, „eins satt og það, að
þau höf eru til þar sem skipin
nærast og vaxa eins og áhöfn-
in sem siglir þeim“.
Fyrir kUukkutíma herti ég
upp hugann og fór þangað sem
nokkrir af skipshöfninni vom
fyrir. Þeir gáfu alis engan
gaum að mér, þó að ég stæði
mitt á meðal þeirra, og virtust
ekki vita neitt af mér. Allir
voiu þeir jafn afgamlir og
hrumir og sá sem ég hafði séð
fyrstan. Þeir skulfu í hnjálið1-
unum, bökin voru kengbogin
og það skrjáfaði í skrælnuðu
skinninu þegar vindurinn
straukst við það. Raddirnar
voru lágværar titrandi og sprak-
ar, hvarmarnir rauðir og þrútn-
ir og hærurnar flöktu fyrir
storminum á hinn óhugnanleg-
asta hátt. Hingað og þangað
lágu mælingatæki af afar gam-
alli og úreltri gerð.
•
Ég minntist fyrir nokkru á
það að hléseglið hefði verið
sett upp. Síðan hefur skipið
stefnt beint í suðurátt, knúið
hvössum vindi, haft uppi öll
segll og siglt hraðbyri um ai-
rokinn ólgusjó með hvítfyss-
andi haföldum, sem sífellt eru
að færast í aukana. Ég er ný-
kominn ofan af þilfari, því þar
er ekki stætt mennskum manni,
en ekki hindrar þetta skips-
höfnina svo að séð verði. Þaðer
stórfurðulegt að skipið skuli
ekki vera sokkið fyrir löngu,
það er engu líkara en að því
séu forlög gerð að vera sífellt
á yztu nöf hins bráðasta háska
án þess þó að farast. Skipið
ber af sér langtum stærri öld-
ur en ég hefði getað imyndað
mér að til væra, það flýgur
yfir þær jafn hratt og létt jg
veiðibjallan, eins og ör af
streng, eins og kólfi sé skotið,
en stórsjóirnir gapa við eins og
gin á ófreskju, sem þó megnar
ekki annað en hræða, ekki að
tortíma. Ég hef þótzt geta fund-
ið á þessu eina, og aðeinseina
JÓLAINNKAUP
Því fyrr — því betra
fyrir yður — fyrir okkur
Bara hringja svo kemur það
36 - JÓLABLAÐ