Þjóðviljinn - 24.12.1967, Qupperneq 76

Nýr skemmtiþáttur
KNATTSPYRNA
í LAUSU LOFTI
„Er hún skilin við?“ spurði
langferðabí-lstjórinn með aum-
legu yfirbragði læknastúdent-
inn sem var að stumra yfir frú
Hairns á Grays Inn Road.
„Hún lyktar skelfilega af
bensíninu yðar“, sagði lækna-
stúdentinn.
Bílstjórinn þefaði af
ihenni. „Þetta er ekki bens-
ín“, sagði hann. „Það er
brennsluspritt. Hún hefur
drukkið það. Þér getið borið
vitni um það, — hún lyktar af
brennsluspritti."
„Heyrið þér, vitið þér hvað
þér hafið gert?“ spurði lög-
regluþjónninn. „Þér hafið drep-
ið hans hágöfgi."
„Hvaða hágöfgi?“ spurði bíl-
stjórinn og liturinn á andlit-
inu breyttist úr gráfölu í
grænt.
„Afturendinn á almennings-
vagninum stakkst inn í bíl-
inn,“ sagði þjóninn með önd-
ina í hálsinum. „Ég heyrði það
þegar hans hágöfgi hálsbrotn-
aði.“ Þjónninn grét, ekki vegna
ástar á hinum burtkallaða hús-
bónda sínum, heldur vegna
þess að svona bráð burtköll-
un var vön að hafa þau áhrif
á hann.
„Þetta er biskupinn í Sankti
Pancras-sókn,“ sagði piltungi
sem þarna bar að.
„Almáttugur!" hrópaði bíl-
stjórinn í mestu sálarangist.
„En hjá þessu varð ekki kom-
izt,“ bætti hann við og þurrk-
aði svitann af enninu á sér
„Almenningsvagninn rann til á
götunni", sagði hann og sneri
sér að fólksfjöldanum, sem
þarna var allt í einu sprott-
inn upp, eins og utan úr tóm-
inu. „Hann rann til“.
„Já, ætli það hafi verið
nokkur furða, með þvílíkum
ökuhraða,“ sagði hneykslaður
áhorfandi.
Og hófst nú mikil kappræða
um það hvort almenningsvagn-
inn hefði ekið of hratt eða
ekki, og var bilstjóri hans einn
á því máli að svo hefði ekki
verið, en allir hinir á einu
máli á móti.
Það var engin lygi að frú
Hairns lyktaði af áfengi. Það
hafði hún gert í tuttugu og
fimm ár. eða hvenær sem hún
átti fyrir flösku. Aldrei hafði
hún verið neitt falleg né fríð,
ekki heldur vel til fara, og þó
að þessi níðþungi, troðfulli
76 - JÓLABLAÐ
Smásaga
eftir
George
Bernard
Shaw
vagn hefði farið yfir rifja-
hylki hennar, mátti varla nokk-
urn mun sjá. Þó sletzt hefði á
föt hennar hér og þar, munaði
svo sem ekki um það, og mun-
urinn á því að vera drukkin
og komast heim og því að vera
drukkin og komast ekki heim,
gat eklci kallazt ýkjamikill.
En hvað biskupinn snerti þá
sást ekki á honum blettur né
hrukka. Hann hafði ekki orðið
fyrir neinu þessháttar. Hann
hafði verið barnslega upp með
sér af því að vera biskup og
látið þetta í ljós með því að
reigja höfuðið ógnarlega aftur
á bak. Þessvegna brotnaði það
af þegar bíllinn stanzaði svona
snöggt vegna hins ofboðslega
ökuhraða leiðarbílsins.
Frú Hairns hafði orðið meira
en hissa þegar leiðarbíllinn
kom svona snöggt í flasið á
henni. En þetta gerði ekkert
til, því hve fljótt sem hún
hefði brugðið við, hefði hún
ekki komizt undan. Eitt rifbein,
sem skerst brotið inn í lunga,
meiðir mann talsvert, en þeg-
ar ógnin kemur svo snöggt og
yfirþyrmandi að allt lamast,
og yfirvættis þungi mölbrýt-
ur hvert bein í brjóstinu og
gerir lungu og hjarta að ein-
um graut, þá er fjarri því að
maður megni að vorkenna
manneskjunni sem fyrir þessu
verður. Hún er þá úr sögunni
Það sem hefði mátt bjarga, ef
minna hefði verið gert, er orð-
ið óbjarganlegt, hið tímanlega
er orðið eilíft.
Frú Hairns var flutt frá
GraysInnRoad að rótum fjalls
sem hafði borg byggða á toppi
sér. Sú borg hefði mátt sam-
líkjast Orvieto, sem myndin af
hékk í dagstofunni hjá sóknar-
prestinum við St. Pancras, en
hjá honum þvoði frú Hairns
og ræstaði — en allar hans
tilraunir til að umvenda frú
þessari til betra lífernis fóru
eins og sá hlutur sem á glæ
er kastað, og því olli það, hve
greiðan aðgang frúin hafði
þarna að sínum uppáhalds-
drykk, brennsluspíritus, enda
hvarf allur þess háttar vökvi
fljótt ein,s og dögg fyrir sólu,
en hinar æðri tegundir svo sem
rínarvínin, lét hún ósnertar.
Ljósmynd þessi hafði prentazt
afarskýrt innst inni í sjónar-
sviði frú Hairns, en að öðru
leyti hafði hún litla sem enga
þekkingu á Orvieto, og borg
sem svo mjög líktist Penton-
viUe HiU, vakti henni ekki ann-
að en ótta og óánægju. Henni
þótti sem þessi staður mundi vera
litlu betri en himnaríki, en sá
staður var henni ímynd bind-
indissemi, hreinlætis, reglu-
semi og annarra óþolandi
dyggða. Og þar sem hún nú
var að heita mátti á leið þang-
að leit hún þangað með kvíða,
en í sama bili heyrði hún
valdsmannlega rödd að bakt
sér svo hún hrökk við og mynd-
aði sig til að hneigja sig. Þetta
var biskupinn.
„Segið þér mér, er nokkurn
vagn að fá hérna nærlendis?“
spurði hann. „Ég vil helzt fara
akandi til borgarinnar"
„Það veit ég ekki, herra,“
sagði frú Hairns. „Ég er ó-
kunnug hérna“.
Biskupinn beið ekki eftir þvx
að hún sleppti orðinu, heldur
lagði af stað gangandi þegar
í stað. Hann þóttist sjá í hendt
sér að hann yrði að ganga.
Skammt frá stóð hestur á
beit. Þegar frú Hairns sá hann,
skein daufur geisli af himn-
eskri huggun inn í sál hennar.
Þó að langt væri um liðið —
eða síðan æska hennar fölnaði
fyrir fullt og allt þegar hún
var hér um bil tuttugu og
fjögurra ára — þó að langt
væri um liðið síðan að hún
hafði haft á öðru áhuga en
brennsluspritti, hcifði hún þó
fæðzt með einhverri óskiljan-
legri hneigð — ekki til hesta,
heldur svosem hún sagði sjálf
— til hests. Þetta var saklaus
og einföld eðlishneigð, og átti
sinn þátt í því að hún hafði
játazt Alfred sáluga Hairns,
sem var að atvinnu og þörf
ekill, en leyniskytta að löngun
og hneigð. Þessi einlægi hesta-
vinur var of fátækur til þess
að hafa hest, og einnig of fá-
tækur til að hafa heimili í
London of fátækur til að eiga
hjónarúm og jafnvel til að eiga
nokkra spjör. En svo gát hann
hvorki sofið úti né gengið ber-
strípaður, og hvorugt þeirra
hjónanna svaf á gólfinu. Þjóð-
félaginu hafði tekizt að sann-
færa hann um það, að ekki er
með neinu móti unnt að kom-
ast hjá því að hafa þak yfir
höfuðið, rúm til að sofa í og
föt að klæðast í, hvort sem
nokkur efni eru á þessu eða
ekki En sú trú að engu ónauð-
synlegra væri að eiga hest, var