Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1965, Qupperneq 38

38
Það sem hér hefir verið tilfært bendir til þess, að Svein-
stæðingar hafi haft einhver kynni af plógum fyrir Í900,
hvað sem hefir verið um félagslega notkun þeirra.
Aukin vinnutækni.
Félagið þurfti langan tíma til þess að ná sér eftir fell-
inn 1887.
Á þeim fjórum áratugum, sem nú eru til meðferðar, urðu
jarðabótamenn aldrei nálægt því jafn margir og þeir voru
árin 1885 og 1886, komust hæst eftir það í 15 á ári. Dags-
verkatalan á ári fer heldur ekki oft upp fyrir 500 fyrr en
eftir 1911.
Síðan 1887 hefir jarðabótavinna aldrei fallið niður með
öllu, en hitt hefir komið nokkrum sinnum fyrir, að jarða-
bætur væru ekki mældar árlega, svo að á þetta 40 ára tíma-
bil koma ekki nema 35 mælingar.
Aldamótaárið gerist merkur atburður í búnaðarsögu
Sveinsstaðahrepps, þó að búnaðarfélag hreppsins kæmi þar
ekki nærri.
Sumarið 1900 kom Jón Þ. Kristjánsson ökumaður á Akur-
eyri vestur að Þingeyrum, til þess að gera tilraun með vél-
slátt. Þá bjó Hermann Jónasson, fyrrverandi skólastjóri, á
Þingeyrum, og mun hann sjálfsagt hafa gengizt fyrir því að
fá Jón vestur. Vélin, sem Jón hafði með sér var Walter Sc
Wood. Sló Jón eitthvað með henni á Þingeyrum og senni-
lega víðar. Ekkert varð þó úr að Hermann keypti vélina, og
stóð til að Jón færi með hana norður aftur, en Jósef Einars-
son á Hjallalandi gekkst þá fyrir samtökum um kaup á vél-
inni. Segist þeim svo frá Jóni Kr. Jónssyni á Másstöðum
(bréf til mín) og Sigurði Erlendssyni á Stóru-Giljá, að
nokkrir menn í Þingi og Vatnsdal hafi myndað hlutafélag
um vélarkaupin.
Vél þessi var svo notuð eitthvað dálítið um nokkur ár.
„Bezt reyndist hún á þurri mosajörð. Á harðlendi, t. a. m.
hörðum árbökkum, sló hún illa“. (Búvélar og ræktun, bls.
298). Vélin var minna notuð fyrir það hvað langt var á milli