Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1965, Síða 63

64
ar, sem orsakazt gæti af því, að í þær vantar meðal annars
háliðagras, skriðlíngresi og túnvingul. Bent er á, hvaða
varnir koma helzt til geina gegn kali, svo sem val túnstæða,
þurrkun, fráveita yfirborðsvatns o. fl. og einnig, hvernig
græða má kalbletti með völtun, slætti og sáningu.
Síðari kaflinn er um gróðurrannsóknir á túnum. í hon-
um er skýrt frá og sýnt með línuritum, hvernig gróðurfar
sléttna hefur breytzt frá þeim tíma, er sáð var í þær. Er það
gert með því að bera saman hlutföll grastegundanna í sáð-
blöndunni við það, sem finnst í sléttunni við talningu. Hef-
ur sýnt sig, að axhnoðapuntur, rýgresi, fóðurfax og jafnvel
hávingull hafa dáið út víðast hvar á fyrstu árum, en háliða-
gras helzt lifað af sáðgresinu. Auk þess hafa innlendu grösin
fljótt komið inn í slétturnar.
Gerður var samanburður á gróðurfari í mismunandi jarð-
vegi sunnanlands og norðan. Kom þá í ljós að flokka mátti
sléttur niður í ólík gróðursvæði. Með hliðsjón af tegunda-
hlutfalli þessara gróðursvæða voru síðan gerðar tillögur um
notkun fleiri en einnar sáðblöndu og harðgerðari gras-
stofna.
Fleira verður ekki rætt um kal að sinni, en aftur bent á,
að í þessum frumverkum um kal á íslandi er að finna mik-
inn fróðleik, sem ekki er hægt að sniðganga, þegar ritað er
eða rætt um kal og kalskemmdir.
Jóhannes Sigualdason.