Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1985, Síða 44

heyja ekki baráttu við veikina í sinni hjörð. Þetta er öllum
sauðfjárbændum viðkomandi og enginn má skorast undan að
taka þátt i varnaraðgerðum. En þar hef ég grun um að víða sé
pottur brotinn. Bændur eru of kærulausir gagnvart smitsjúk-
dómum er herja á sauðfé hér á íslandi. Það verður að brýna
þeim aðgæslu og varkárni í allri umgengni og samskiptum við
ókunnugt fé, hvort sem það er á beinan eða óbeinan hátt. Eg
tel að það sé t.d. hægt að gera með því að í hverju einasta
fjárhúsi á landinu verði komið upp leiðbeiningum um varnir
gegn smitsjúkdómum og hvað sé til ráða komi einhver slíkur
upp í hjörðinni. Þannig verða bændur best minntir á mikil-
vægi þess að vera vakandi gegn hvers kyns sjúkdómum er
hæglega gætu lagt hjarðir þeirra að velli á skömmum tíma.
Vangá bóndans getur orðið til þess að svo fari og þá stoðar lítt
að naga sig í handarbökin og saka sig fyrir ónóga varkárni.
Það er ekki vanþörf að minna bændur á þessa hluti og hvetja
þá til að kynna sér allt varðandi fyrirbyggjandi aðgerðir gegn
sjúkdómum og þá ekki síst riðu.
En það verða fleiri að vera gætnir en bændur. Allir þeir sem
fara um hlið á varnargirðingum verða að ganga vel um þau og
loka þeim samviskusamlega á eftir sér. Hún er óskapleg
hættan sem stafar af því að skilja eftir opið hlið á varnargirð-
ingu milli tveggja hólfa þar sem samgangur fjár er harð-
bannaður. Berist smit þannig á milli, getur það eyðilagt ævi-
starf fjölda bænda sem af samviskusemi og alúð hafa ræktað
sitt fé og gert allt sem í þeirra valdi stendur til að fyrirbyggja
sjúkdóma í fé sínu.
Ótalinn er þáttur yfirvalda en hann er stór og ábyrgð þeirra
mikil. Þau mega ekki svíkjast undan þeirri ábyrgð því heill og
hagur þjóðarinnar er í húfi. Hæpinn gróði er að skera við nögl
framlög til rannsókna á riðuveiki því slíkt þýðir einungis
meira tjón af völdum veikinnar.
Af framansögðu er ljóst að margt ber að varast þegar smit-
sjúkdómar eru annars vegar. Ekki síst þegar um er að ræða
sjúkdóma sem takmörkuð vitneskja liggur fyrir um og engin
lyf þekkt er lækna þá. Meðan svo er málum háttað, er ítrasta
aðgæsla i umgengni við allt fé algjör lífsnauðsyn og verða allir
46