Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1950, Qupperneq 129

NOKKUR ORÐ UM ÍSLENZKT SKRIFLETUR
129
.uivctRui-' fxí ld.tii3ij.ti9
aan’ík \'<j f'’/f -BiS
foti að )ntrT r.»>;Nai<i p['ar$‘lft- 'y,&
■\7iivF ntz-fn0A '<7 xiitói ■&»«
•Pu tninapiT nJrffuS Hu-h/rýri'
vS t ■&&>■¥»{” i■fly (Q,U rft-iBa /»F>v~
f- nSi/di xnr mfrrntyj {fa íffiafifrr
_ >í!4ti C\'r@\dfAV7Ír &-&UVA ■ffa.vtí-
-fyr$<\ i 4 #7-j@ j[l6 Jpuu'-Hr
Jjg 'yjtttK jfu.41 nm yfh'a ai .
r c>» Vtfje-éfuftwfJÁ*
<•>” £>\ -S'H"'fa -ffVv'r M íX^
o +ajtv,rn9 Pa9
~-JSO’d/rnr ji’tfl tnyíAlt-
) -&Oi rtuj -fet>»ítx H>,j{i’4 rS<\'r-ct
‘YtílvTt ■ffaArt’’ >na&zyy tn - _ '
mA vtf-futfya v\9 fjrr*uj'^
(J S'tn-fgH- " ffí ffuy&H- .« >»<>f
fd<« -ýfT uthntí -&M~r
_ oíaíi &UíT éW-ut' fóu &yt\ v >r ít’
éf
fhtt oa-n aS Vrjju fijmSft-rrvfn
Bokin/í aalyckttar til lesandans
Vnga og gamla eg þess bid
sem ad minrc lærdom flækast vid
Vilie medtaka J mata þann
þo misiafnn nockud lijtist hann
Ef bækur skylldu skrifa meir
og skuiu vid meining halldast þeir
Mun ei skialarinn hlaupa hartt
hæda og lyta bok suo snartt
Og votta huornninn vera aa?
enn visse huorki heyrdi nie saa
Kann eij hetra þo beri sig ad
bannar hatur og aufund þad
Þeim sem þiker þetta myrktt
þaa ma latinann hialpa skyrtt
Minne hattar madnr ef er
ma vel hiaipa vid þysku sier
Okunnegtt ef mæler aa mot
maa hann iatinu lijda hot
Kann hann betur þaa bæti vm rijkt
enn beri sig eij ad spotta slijktt
Þui vil eg bidia alia enn
sem eru ad vijsu lærder menn
13. myrul. Lbs. 2675 4to, skr. 1588. Hönd Magnúsar Jónssonar hins prúða. Vísa Magnúsar ajtan
við þýðingu hans á rökjrœði (dialectica) ejtir Ortolph Fuchsberger.
aldar. Uni aldamótin 1300 nær gotneska leturgerðin yfirhönd. Aðaleinkenni hennar
(sbr. 4. og 5. ntynd) er dráttaskipun, sem gerir stafi hornóttari miklu en í latínuletri,
og sérstaklega mismunur aðaldrátta og tengidrátta.1 I stað bogmyndaðra drátta
stafa eins og b, p, þ korna beinir drættir tengdir við leggi stafanna með dráttum, sem
oftast mynda hvöss eða rétl horn við aðaldrættina. Leggir stafanna m, n, u, eru oft
sveigðir. Stundum myndast hvöss horn í beygju leggjanna ofan til, og eru þeir þá
mjóir í efri endann (sbr. 4. mynd). Stafir, sem í latínuletri eru bogadregnir að ofan
(a, g, o) verða hvasshyrndir efst, og er algengast að a sé með tveimur lokuðum aug-
um. Efst í m, n myndast hvöss horn milli leggja og tengidrátta. Oft er t mjótt fyrir
ofan þverstrikið. Stafirnir eru flúraðri en í latínuletri, oft sveigðir drættir efst eða
neðst á þeini stöfum, sem taka upp eða niður úr línu. Stafirnir eru hærri og þéttari
en í latínuletri og oft tengdir sanian neðst í línu með tengidráttum stafa eins og i, I,
m, n, en ofan til í línu er t tengt við aðra stafi með þverstriki sínu og ll eru oft tengd
saman með sveigðum drætti að ofan. Eitt af einkennum gotneskrar leturgerðar er það,
að bogmyndaðir drættir tveggja stafa eru oft dregnir saman, enda ekki hægt að tengja
1) Orðin aðaldrættir og tengidrættir eru þýðingar Hallbjarnar Halldórssonar á þvzku orðunum
druckstrich og haarstrich.
Arbók Landsbókasajns 1948—49
9