Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1955, Síða 11

LANDSBOKASAFNIÐ 1953—1954
11
Tlieodóra Hermann, Winnipeg: Mikið saín af prédikunum og tækifærisræðum fóst-
urföður hennar, síra Jóns Bjarnasonar, Winnipeg, ásamt sendibréfum til hans og konu
hans frá ýmsum þjóðkunnum mönnum. Theodóra Hermann hefir sjálf gengið frá nið-
urröðun og umbúnaði handritanna af mikilli smekkvísi og snyrtimennsku.
Dánarbú Sigurðar Kristjánssonar, bóksala: Nokkur sendibréf til Sigurðar frá ýms-
um þjóðkunnum mönnum.
Vigjús Pálmason Gilsbakka í Eyjajirði: Dagbók Vigfúsar Gíslasonar í Samkomu-
gerði 1874—1897.
Þórunn R. Sívertsen, Höjn í Melasveit: Safn sendibréfa til hennar frá ýmsum merk-
um mönnum. Von er á viðbót úr fórum þessarar þjóðkunnu og merku konu.
Þórunn Þórðardóttir, Reykjavík: Safn af prédikunum og tækifærisræðum manns
hennar, síra Brynjólfs Magnússonar.
Þá hefir verið skrásett mikið safn frá Reykjavíkurskóla, fundabækur félaga, skóla-
blöð o. f]., sem verið hafa lengi í vörzlu Landsbókasafnsins. Voru rit þessi skrásett í
samráði við rektor menntaskólans, en verða þó ekki til afnota fvrst um sinn nema leyfi
rektors komi til.
Af keyptum handritum er helzt að nefna kvæðasyrpu Gests Pálssonar í eiginhandar-
riti, sem Finnbogi Guðmundsson prófessor rakst á vestanhafs og útvegaði safninu, og
nótnabók með hendi Arngríms Gíslasonar málara, sem keypt var af Páli Árnasyni, Þverá
í Reykjahverfi. Þá hafa einnig verið fest kaup á miklu safni kvæða og vísna eftir al-
þýðuskáld og hagyrðinga, sem Einar Þórðarson frá Skeljabrekku hefir um tugi ára
dregið saman úr ýmsum áttum. Hefir nokkur hluti þessa mikla safns þegar verið af-
hentur handritasafninu.
Lestrarsalur
og útlón
Landsbókasafnið þakkar öllum, sem gefið hafa handrit eða stutt að því, að safnið
fengi þau til varðveizlu.
Eins og að undanförnu hefir aðsókn að lestrarsal verið mikil og
stundum meiri en rúm leyfði. Nokkrum erfiðleikum veldur aðsókn
ungra skólanemenda, sem sækjast eftir að sitja þar með námsbæk-
ur sínar. En að sjálfsögðu er lestrarsalurinn fyrst og fremst ætlaður þeim gestum, sem
þangað koma til þess að nota bækur safnsins eða handrit, en ekki skólanemendum til
venjulegs lexíulesturs. Þess er ekki að vænta, að lestrarsalur Landsbókasafnsins með 40
sætum geti bætt úr tilfinnanlegum skorti á lesstofum fyrir unga skólanemendur, enda er
hlutverk safnsins allt annað. Miklum óþægindum veldur það einnig, að engin sérher-
bergi eru fyrir hendi handa þeim fræðimönnum, sem vinna að staðaldri í safninu og
þurfa fleiri bækur til afnota en venja er að lána samtímis í lestrarsal. Úr þessu væri auð-
velt að bæta, ef safnið fengi til umráða sal þann á fyrstu hæð, sem enn er í höndum Nátt-
úrugripasafnsins þrátt fyrir margítrekaðar óskir Landsbókasafnsins um að fá hann til
sinna þarfa.
LTlán hafa verið með svipuðum hætti og áður.