Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1955, Qupperneq 16

16
GUÐBRANDUR JÓNSSON PRÓFESSOR
önnur útvarpserindi (1934), Innan um grafir dauðra (1938), Lögreglan í Reykjavík
(1938), Þjóðir sem ég kynntist (1938), Að utan og sunnan. Greinar um sundurleit efni
(1940), Furður Frakklands (1948), Herra Jón Arason (1950), Sjö dauðasyndir
(1951). Auk þess þýddi hann ýmsar bækur og sá um útgáfur rita.
Guðbrandur var léttur á fæti og sópaði að honum, hvar sem hann fór. Hann var
skemmtinn maður og hress í máli, hvort sem móti blés eða með, hafði jafnan gaman-
yrði á hraðbergi og miðlaði óspart af margháttaðri þekkingu á mönnum og málefnum
að fornu og nýju. Leituðu margir til hans um hin ólikustu úrlausnarefni og komu sjald-
an að tómum kofunum. Hann var hjálpfús að eðlisfari og naut þess að rniðla fróðleik,
þegar hans var leitað. Vini sína rækti hann af alúð og var minnugur á allt, sem honum
þótti sér vel gert. Hins vegar gat hann verið harður í horn að taka, þunghöggur og lang-
minnugur, þegar honum þótti gert á hluta sinn.
Ungur að aldri komst Guðbrandur í kynni við söfn og fræðimennsku undir handar-
jaðri föður síns, og það mun hafa verið draumur hans að hljóta framtíðarstöðu við
Þjóðskjalasafnið, sem faðir hans hafði lagt grundvöll að og skipulagt með mikilli elju.
Sá draumur rættist ekki. Hann varð að heyja harða lífsbaráttu á öðrum vettvangi, sem
sleit kröftum hans fyrir aldur fram, svo að þegar hann loks á sextugsaldri hlaut geð-
fellda stöðu við Landsbókasafnið, var starfsþrek hans tekið að dofna. I Landsbókasafn-
inu undi hann sér vel í sambýli við bækur og handrit. Samstarfsmönnum sínum þar var
hann greiðasamur og jafnan boðinn og búinn að hlaupa í skarð fyrir hvern sem var, ef
á þurfti að halda. Síðustu orð hans við mig, fám dögum fyrir andlát hans, er Lands-
bókasafnið bar í tal, voru: „Eg vildi ég væri kominn þangað til ykkar.“
F. S.