Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1972, Qupperneq 173

í SLENDINGUR í LIBRARY OF CONGRESS
173
Chicago. Hvort hann hefur hlotið þar einhverja framhaldsmenntun, er mér ókunnugt
um, en um skeið mun hann meðal annars hafa unnið við píanóflutninga. En árið
1892 er hann orðinn bókavörður við Newberry Library í Chicago. Bandarískur
bókavörður, að nafni Felix Neumann, segir frá því, að hann hafi dag einn hitt að
máli yfirbókavörð safnsins, Mr. N. Poole, og hann hafi þegar orðið svo hrifinn af
Steingrími, að hann réð hann til starfa fyrir safnið samstundis.5 Neumann getur
þess einnig, að Steingrímur hafi komið til Bandaríkjanna árið 1890, en það bendir
til þess, að hann hafi verið lengur við nám í Kaupmannahöfn en frá greinir í bók-
inni „Hafnarstúdentar", enda segir í skýrslu frá forstöðumanni Librarv of Congress,0
að Steingrímur hafi stundað nám við Hafnarháskóla 1882-1886 og tekið próf í sál-
fræði og stærðfræði. - Hér er þó að líkindum eitlhvað málum blandað, því að ekki
tókst mér að fá staðfestingu á öðrum prófum Steingríms í Höfn en heimspekiprófi og
inntökuprófinu í Fjöllistaskólann, sem áður er á minnzt.
Þess verður oft vart, að leiðir Islendinga liggj a, þrátt fyrir fámenni þeirra, oft sam-
an á hinum ólíklegustu stöðum. Þannig hittust Jón Olafsson og Steingrímur í
Chicago 1893 og síðan aftur árið eftir í Newberrysafninu, en þar fór Jón Ólafsson
einnig að vinna og kynna sér bókasafnsfræði. Jón skrifaði grein um Steingrím í „Old-
ina“, sem hann gaf út í Winnipeg. Birtist greinin 1896 og var endurprentuð í „Nýju
öldinni“. Jón lýsir fyrstu kynnum sínum af Steingrími á þennan hátt:7
„Það var vorið 1881, að ég kom fyrsta sinn á þing. Ég hafði komið með strand-
ferðaskipinu að austan og norður um land, og varð ég þar samferða ýmsum inum
merkustu samþingismönnum mínum, svo sem séra Arnljóti, Einari í Nesi, Tryggva
og ýmsum fleiri. Næsta þing á undan hafði vald og vegur Gríms Thomsen og hans
manna verið sem mestur, og voru allmargir óánægðir með þeirra frammistöðu. Höfð-
um við því tekið ráð vor saman á leiðinni um að koma nýju skipulagi á, og voru
fyrstu sporin til þess, að ráða kosningu embættismanna þingsins og skipulagi helztu
nefnda. Þegar til Víkur kom, varð að ná í aðra þingmenn og halda fund meðal þeirra,
er í þessum ráðum voru, daginn fyrir þingsetningu.
Mér var sjálfsagt eins mikill áhugi og nokkrum hinna á því, að samtök vor gengj-
ust greiðlega og tækjust vel. Ég hafði boðizt til að eiga tal við séra Þórarin í Görð-
um og fá hann á fund með oss, og svo varð.
Það er um sama leyti á vorin, að þing er sett og skóla sagt upp. Ég man eftir því
enn í dag, glöggt, að þegar á fundinn kom, þá var séra Þórarinn alltaf að grobba af
einhverjum dæmalausum gáfnavarg, sem var að útskrifast úr skóla og hafði fengið
ágætiseinkunn í flestöllum námsgreinum. Mér var þetta hin mesta raun, að áhuginn
hjá honum sýndist vera miklu minni á samtökum okkar en á orðstír þessa imga sveins,
sem ég þekkti ekki. Ég hafði barizt fyrir, að séra Þórarinn yrði varaforseti (eins og
líka varð), en nú sýndist hann hugsa meira um þennan nýbakaða stúdent heldur en
um alla pólitíkina, sem svall sjóðheit í mér - nýgræðingnum í þingmennskunni.
Hann hafði kennt þessum pilti undir skóla og víst kostað hann til náms og var alltaf
að segja mér sögur af þeim merkilegu gáfum, sem í honum væru.“