Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1972, Síða 174

174
ÍSLENDINGUR í LIBRARY OF CONGRESS
Jón Ólafsson skýrir frá, að veldi Steingríms í Newberrysafninu hafi verið víðtæk-
ara en annarra manna. Hafði hann forráð fyrir þrem deildum: heimspekideild, tíma-
ritadeild og almennri lestrardeild. A stóru bókasafni koma margir til að fræðast um
ýmsa hluti. Stálminni Steingríms hefur komið honum í góðar þarfir, og oft mun
hafa verið til hans leitað. Samkvæmt frásögn Jóns hefur Steingrímur verið mikill
málagarpur. Hann segir:8 „Auk latnesku og grísku, Norðurlandamálanna, ensku,
þýzku og frakknesku, skilur hann talsvert hin nýrri rómönsku mál, auk þess persnesku,
og er víst nú að fást eitthvað við rússnesku.“ — Við þessa skrá má bæta málum, sem
standa við nafn Steingríms í skýrslu forstöðumanns Congress-safnsins. Þar eru einnig
talin upp hollenzka, dálítil þekking á engilsaxnesku, bæheimskri tungu, pólsku,
gotnesku, rúmensku og nýgrísku. - Af þessari upptalningu má ljóst vera, að Stein-
grímur hefur haft frábæra þekkingu á tungumálum.
í Chicago kynntist Steingrímur norska hókaverðinum J. C. M. Hanson, sem árið
1897 varð forstöðumaður skráningardeildarinnar i Library of Congress. Þegar Han-
son tók við stöðu sinni, tryggði hann sér þjónustu Steingríms hjá Library of Congress
ásamt öðrum bókaverði að nafni Ch. Martel. Steingrímur varð næstæðsti maður
í skráningardeildinni, og sýnir það vel traustið, sem Hanson bar til hans.
Library of Congress var stofnað árið 1800. Það óx fremur hægt framan af og varð
fyrir ýmsum áföllum af völdum stríðs og elds. Um aldamótin 1900 urðu ýmsar breyt-
ingar og framfarir. Árið 1897 var lokið við nýbyggingu fyrir safnið. Árið 1899, sama
ár og Steingrímur réðst til starfa hjá Library of Congress, tók við dugmikill forustu-
maður að nafni Herbert Pulnam. Hann kom á spjaldskrárþjónuslu fyrir önnur söfn.
En í skráningardeildinni varð það meðal annars starf Steingríms að sjá um efnisorðin,
sem prentuð eru á spjaldfót. Það veit enginn nema sá, sem kynnist stórum bókaskrám
og gerð þeirra, hvílíkt vandaverk Steingrímur hefur haft á hendi. Þar hefur hann notið
þekkingar sinnar á tungumálum og ýmsum öðrum fræðum.
Til þess að fá nánari vitneskju um manninn og útlit hans gef ég Jóni Olafssyni aftur
orðið:
„Steingrímur er mikill maður á velli, föngulegur og þróttlegur, yfir sex fet á hæð,
herðibreiður og vöðvastæltur, en ekki feitlaginn, enda er hann gönguskarfur inn
mesti og veitir sér þannig góða hkamshreyfingu. Ennið er hátt og hreitt, nefið í stærra
lagi, en beint og vel lagað, augun skýr og glampa stundum einkennilega fallega og
hýrlega, þegar hann talar eða glottir. Djúpur dráttur skáhallt upp með nefinu fyrir
ofan munninn bendir á glaða lund og glettið bros, og er það tákn ólygið. Hárið er
dökkjarpt og heldur þunnt og verður jafnvel alveg ósýnilegt á litlum bletti í hvirflin-
um aftanverðum: en af því að maðurinn er hár, sér engin stúlka þetta, nema hann
falli á kné fyrh henni og leggi höfuð í skaut henni: en enginn þykist til vita, að hann
hafi enn á kné kropið. Skeggvöxurinn er heldur ekki mikill, en þó kampur á efri vör
nægur til þess, að enginn getur hkt honum við Njál í því efni.
Höfuðlagið er í bezta lagi, og væri auðið að opna kúpuna, mundi þar inni vera
heilabú óvenju stórt, smágert í sér, þétt og þungt, og með þeim ótrúlegasta fjölda af