Frjáls verslun - 01.07.1977, Qupperneq 47

þess að stærri hluthafarnir
tækju líka þátt í aukningunni.
Þetta fyrirkomulag var tekið
upp 1964 samkvæmt ákvörðun
stjórnar fyrirtækisins. Nú eru
það um 45 af 70—80 starfs-
mönnum, sem eru meðal hlut-
hafa eftir að hafa hlotið til-
skilin réttindi og í eigu þess-
ara hluthafa úr röðum starfs-
manna er nú um 65% hluta-
fjárins, sem er 50 milljónir
króna.
F.V.: Hver er hinn raun-
verulegi tilgangur fyrirtækis-
ins með bessu? Er verið að
„kaupa“ starfsfólkið með þess-
,um hætti, eins og sumir myndu
crða það í neikvæðri merk-
ingu?
Jón: — Það sem fyrir okkur
vakir er fyrst og fremst að
tryggja Kristjáni Ó. Skagfjörð
h.f. gott starfsfólk. Við höfum
þjálfað marga starfsmenn hér í
fyrirtækinu og viljum stuðla að
því að þeir telji einhvers virði
að vinna hér áfram og hafi á-
þreifanleg tengsl við fyrirtæk-
ið. Reynslan sýnir líka, að við
höfum misst fáa úr starfi. Þetta
er mikil breyting frá því sem
reyndin er í fyrirtækjum, þar
sem starfsfólkið hefur nákvæm-
lega engin réttindi. í annan
stað er þess líka að gæta, að
í íslenzku viðskiptalífi hafa
gerzt margar sorgarsögur, þeg-
ar frumkvöðlar í gróskumikl-
um fyrirtækjum hafa fallið
frá og enginn verið til að halda
merkinu á lofti og tryggja
framtíð þeirra. Með eignarað-
ild starfsfólksins erum við líka
að tryggja fyrirtækið gegn
þessari hættu.
F.V.: — Lætur starfsfólki'ð
sig almenna stjórn og dagleg-
an rekstur fyrirtækisins miklu
varða?
Jón: — Hér ræður starfs-
fólkið því sem það vill og það
lítur á sig fyrst og fremst sem
atvinnurekendur. Vandamálin
eru yfirleitt afgreidd hjá því
sjálfu. Eins og fram kemur af
eignarhlut starfsfólksins getur
það haft mikil áhrif um allar
Nokkrir starfsmenn hjá Skagfjörð fyrir framan hús fyrirtækisins
og hluta af bílaflota þess.
ákvarðanir í fyrirtækinu en
hitt er rétt að taka fram, að á
stjórnarfundum hefur aldrei
þurft að viðhafa atkvæða-
greiðslu heldur hafa menn
sætzt á málamiðlun ef mismun-
andi skoðanir hafa verið uppi.
Sem dæmi um þann áhuga
og góða anda, er hér ríkir, get
ég nefnt, að húsin, sem við nú
stöndum í. hafa starfsmennirn-
ir að allverulegu leyti byggt
sjálfir nema þar sem hreinnar
fagvinnu var þörf.
F.V.: — Hvernig er starfi
stjórnar í þessu fyrirtæki hátt-
að?
Jón: Við höldum stjórnar-
fundi einu sinni í mánuði en
stjórnin er skipuð fimm mönn-
um og einum til vara. í dag-
legri stjórn er hér allt opið öll-
um starfsmönnum og við hitt-
umst og ræðum viðfangsefnin
við borðið hver hjá öðrum.
j • p?i; ,
F.V.: Telurðu að þetta fyrir-
komulag um eignaraðild starfs-
fóJks eigi eftir að ryðja sér til
rúms hjá fleiri af stærri fyrir-
tækjum sem til bessa hafa ver-
ið fjölskyldufyrirtæki eða eign
fárra manna?
Jón: — Það er að sjálfsögðu
allt komið undir persónu þeirra
manna, sem ferðinni ráða, hvort
þeir vilja gefa eitthvað eftir
með þeim ávinningi, sem ég
hef lýst áður.
F.V.: — Einhverjir erfiðleik-
ar hafa hlcfizt af þessu fyrir-
komulagi í sambúð ykkar við
Verzlunarmannafélag Reykja-
víkur. Hvers eðlis eru þeir?
Jón: — Samvinnan við Verzl-
unarmannafélag Reykjavíkur
hefur verið prýðileg að öðru
leyti en því, að félagið telur,
að allir starfsmenn hér eigi að
vera í félaginu og leggja t.d.
niður vinnu. þegar félagið boð-
ar vinnustöðvanir. Við höfum
annan skilning á þessu máli og
höldum því fram, að þeir starfs-
menn, sem eiga hlut í fyrirtæk-
inu séu í rauninni atvinnurek-
endur og megi sem slíkir halda
störfum sínum áfram, þó að
verzlunarmenn séu í verkfalli.
í framkvæmd hefur þetta
verið þannig, að við höfum lagt
ríka áherzlu á að meðeigend-
urnir meðal starfsfólksins
gengju ekki í störf þeirra fé-
lagsmanna, sem lagt hafa nið-
ur vinnu. Verzlunarmannafé-
lagið telur sig eiga að hafa
FV 7 1977
47