Morgunblaðið - 05.01.2001, Síða 46

MINNINGAR
46 FÖSTUDAGUR 5. JANÚAR 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ingibjörg JónaJónsdóttir, kjóla-
meistari, fæddist í
Bolungarvík 14. apríl
1923. Hún lést á gjör-
gæsludeild Landspít-
alans – háskóla-
sjúkrahúss í Fossvogi
29. desember síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Elísabet
Bjarnadóttir, hús-
móðir, f. 9. maí 1895,
d. 26. ágúst 1980 og
Jón Guðni Jónsson,
sjómaður, bóndi og
verkstjóri í Bolung-
arvík, f. 20. janúar 1899, d. 5. jan-
úar 1958. Ingibjörg Jóna var næst-
elst sjö systkina. Elstur var Friðrik
Pétur, sjómaður og bóndi í Bolung-
arvík, f. 1921, d. 1995; Guðmundur
húsasmíðameistari frá Rauðasandi,
f. 24. ágúst 1896, d. 1969. Ingibjörg
og Guðmundur eignuðust þrjú
börn. Þau eru: 1) Vildís, deildar-
stjóri, f. 13. nóvember 1954, búsett í
Reykjavík. Hún giftist Halldóri
Haraldssyni bifvélavirkja, f. 3. apríl
1952, en þau skildu 1996. Börn
þeirra eru: Ingibjörg Huld, f. 1978,
Guðmundur Hákon, f. 1981, Har-
aldur Björn, f. 1984, og Sigrún
Hrönn, f. 1989. 2) Jón Ingi, tækni-
fræðingur, f. 2. janúar 1957, búsett-
ur í Reykjavík, maki Sigríður Helga
Þorsteinsdóttir, fiðlukennari, f. 1.
júní 1957. Börn þeirra eru: Þor-
steinn Kári, f. 1986, Guðmundur
Kristján, f. 1988 og Friðgeir Ingi, f.
1996. 3) Guðrún Elísabet, fisk-
verkakona, f. 27. júní 1964, búsett í
Þorlákshöfn, maki Skarphéðinn
Haraldsson, verslunarmaður, f. 18.
febrúar 1964. Börn þeirra eru: Jón
Bryngeir, f. 1984, Kristján Ágúst, f.
1986, og Helga Björg, f. 1989.
Útför Ingibjargar fer fram frá
Háteigskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 10.30.
Bjarni, framkvæmda-
stjóri, f. 1926, d. 1996;
Guðrún Halldóra, hús-
móðir, f. 1928, búsett í
Garðabæ; Georg Pét-
ur, f. 1931, andaðist á
fyrsta ári; Sólberg,
fyrrverandi spari-
sjóðsstjóri í Bolungar-
vík, f. 1935, búsettur í
Bolungarvík; Karitas
Bjarney, kjólameist-
ari, f. 1937 búsett í
Reykjavík.
Hinn 5. apríl 1953
giftist Ingibjörg Guð-
mundi Kristjáni Jóns-
syni, framkvæmdastjóra, f. 17.
febrúar 1924, d. 1986. Foreldrar
hans voru Vilhelmína S. Kristjáns-
dóttir, húsmóðir frá Mjóafirði, f. 22.
júní 1900, d. 1995, og Jón Jónsson,
Ingibjörg Jóna Jónsdóttir fædd-
ist í Bolungarvík hinn 14. apríl
1923. Hún var næstelst barna
þeirra hjóna Jóns Guðna Jónssonar
og Elísabetar Bjarnadóttur á Sól-
bergi í Bolungarvík. Alls voru
börnin sex, þau sem upp komust.
Jón Guðni Jónsson, faðir Ingi-
bjargar Jónu, var kunnur atorku-
maður í Bolungarvík, sjómaður,
lengi verkstjóri og laghentur smið-
ur, framsýnn og áræðinn. Hann
réðst í það á kreppuárunum á 4.
áratug 20. aldarinnar að reisa sér
og fjölskyldu sinni tveggja hæða
steinhús sem þau hjón nefndu Sól-
berg. Húsið stendur miðsvæðis á
áberandi stað í Víkinni, einkar fal-
legt hús með fjórum kvistum á efri
hæð, tveir snúa í austur niður að
sjónum og tveir í vestur inn til
lands. Í þessu húsi muna Bolvík-
ingar Ingibjörgu í glaðlegum hópi
systkina og fjölmenns vinahóps.
Foreldrarnir voru stjórnsamir,
samheldnir og vinnusamir.
Ingibjörg stundaði barna- og
unglingaskólanám í Bolungarvík.
Hún var í Húsmæðraskólanum á
Laugalandi í Eyjafirði veturinn
1942 til 1943 og lauk síðar iðnnámi
í Reykjavík. Hún tók sveinspróf í
kjólasaum og varð meistari í þeirri
grein. Síðar sigldi hún til Svíþjóðar
og stundaði þar nám í handavinnu-
kennslu. Þegar heim kom tók hún
að sér að kenna saumaskap og
handavinnu á námskeiðum víða um
land, aðallega þó á Vestfjörðum. Þá
varð hún handavinnukennari Hús-
mæðraskólans á Blönduósi í fjóra
vetur árin 1946 til 1950 og munu
hinir fjölmörgu nemendur hennar
minnast hennar með þökk og virð-
ingu. Hún var áhugasamur kennari,
iðin, dugleg og drífandi.
Eftir að Ingibjörg Jóna flutti
suður og hætti kennslu setti hún
upp saumastofu í Reykjavík. Síðar
sameinuðu þau stofur sínar, hún og
Guðmundur Ísfjörð Bjarnason
klæðskeri, og fengu þau brátt hús-
næði í Kirkjuhvoli bak við Dóm-
kirkjuna í Reykjavík. Sameiginlega
stofnuðu þau svo fataverslunina
Pandóru og ráku hana í Kirkjuhvoli
þar til 1985 er þau seldu, höfðu þá
verslað í yfir 30 ár. Guðmundur Kr.
sem varð eiginmaður Ingibjargar,
eins og fram kemur hér á eftir, átti
ásamt öðrum heildverslunina J. Ás-
geirsson og Jónsson og flutti það
fyrirtæki m.a. inn fatnað til sölu í
Pandóru.
Hinn 4. apríl 1953 giftist Ingi-
björg Jóna Guðmundi Kristjáni
Jónssyni, kaupmanni og heildsala,
en hann var sonur hins kunna at-
hafnamanns Jóns Jónssonar bygg-
ingameistara sem var á sínum tíma
landskunnur fyrir mikil umsvif m.a.
í Reykjavík, á Vestfjörðum (Flat-
eyri og víðar) og á Suðurnesjum og
var frumkvöðull í fiskvinnslu og
byggingaiðnaði. Fyrst í stað bjuggu
þau Guðmundur og Ingibjörg í
leiguhúsnæði en síðar reisti Jón
fjögurra hæða hús fyrir börnin sín
á horninu á Öldugötu og Bræðra-
borgarstíg og þangað fluttu þau
Guðmundur og Ingibjörg. Þar var
heimili þeirra í mörg ár. Síðar lét
Guðmundur byggja fyrir sig að
Vatnsholti 4 í Reykjavík, í sam-
vinnu við annan, og þar átti fjöl-
skyldan heima alla tíð síðan. Guð-
mundur Kr. lést hinn 18. nóvember
1986.
Þau hjónin, Ingibjörg Jóna og
Guðmundur Kr., eignuðust þrjú
börn, Vildísi, deildarstjóra, Jón
Inga, tæknifræðing hjá Kópavogs-
kaupstað, og Guðrúnu Elísabetu,
fiskverkakonu í Þorlákshöfn.
Barnabörnin eru 10 eins og sjá má
í yfirlitinu hér að framan. Um nöfn
maka og barna vísast í yfirlitið.
Í október 1952 kvæntist ég und-
irritaður Guðrúnu Halldóru, yngri
systur Ingibjargar, og síðan hafa
leiðir fjölskyldnanna legið mjög
saman. Við hjónin vorum langtím-
um erlendis ásamt börnum okkar
og var þá gott að eiga þau Guð-
mund og Ingibjörgu að, því mörgu
þurfti að sinna á Fróni. Sambandið
milli fjölskyldnanna var alltaf náið,
bæði meðan við dvöldum erlendis
og ekki síst eftir heimkomuna í árs-
lok 1963. Ég vil geta þess hér að
árum saman skrifuðust þær syst-
urnar á og bréf frá Imbu, eins og
við kölluðum hana að jafnaði, bár-
ust nær vikulega.
Ingibjörg Jóna var af Hólsætt í
föðurætt, þeirri ætt sem sat Hól í
Bolungarvík um aldir og talin er
bolvískust allra ætta. Amma Ingi-
bjargar og nafna hafði búið á
Skriðu í Syðridal á síðari hluta 19.
aldar. Grjót- og aurskriða féll á
túnið úr fjallinu Erni en klofnaði
fyrir ofan bæjarhúsin og Ingibjörg
eldri bjargaðist ásamt ungum börn-
um. Jörðin fór í eyði en landið hef-
ur haldist í eigu fjölskyldunnar og
þar heyjaði tengdafaðir minn á
hverju ári, en hann hafði alla tíð
nokkurt bú í Bolungarvík. Á þess-
um stað reistu þau hjón, Ingibjörg
og Guðmundur, sumarbústað sem
var tilbúinn 1981. Af Skriðu er fag-
urt á að líta yfir Syðridalsvatn, yfir
í Óshóla og yfir Djúpið í Bjarn-
arnúp og Rit. Á Skriðu undi Imba
ákaflega vel og þar dvaldist hún
löngum á sumrin.
Ingibjörg Jóna varð fyrir miklu
áfalli 1974. Hún var að keppast við
að ná strætisvagni á leið til vinnu í
Pandóru að morgni dags þegar hún
skyndilega fékk hjartaáfall og hné
niður. Það var snarræði bílstjórans
að þakka að hún lifði áfallið af,
hann stökk út og náði að hringja í
sjúkrabíl. Lífi hennar var borgið en
hún varð fyrir varanlegri örorku og
náði sér aðeins að hluta eftir að
hafa verið meðvitundarlaus svo vik-
um skiptir. Ingibjörg sem fram að
þessum tíma hafði verið rösk og ið-
in varð gjörbreytt, hæg og sein í
hreyfingum, en iðin var hún áfram,
hún var til dæmis síprjónandi. Síð-
ustu árin hefur hún búið ein í lítilli
íbúð að Vatnsholti 4, en Vildís dótt-
ir hennar býr á hæðinni og Jón
Ingi sonur hennar í næsta ná-
grenni. Sigríður, kona Jóns, sýndi
Ingibjörgu ástúðlega umhyggju
alla tíð. Á sumrin hefur Ingibjörg
dvalið langtímum saman á Skriðu
og unað sér þar einstaklega vel. Í
Bolungarvík átti hún sín bernsku-
og unglingsár og þar bjuggu lengst
af allir þrír bræður hennar, lengst
Sólberg sparisjóðsstjóri, en Guð-
mundur Bjarni og Pétur eru báðir
látnir. Þeir bræður ásamt eiginkon-
um sínum, þeim Lucie Einarsson,
Fríðu Pétursdóttur og Fjólu Ólafs-
dóttur, fylgdust vel með líðan Ingi-
bjargar á Skriðu og litu reglulega
til hennar auk þess sem hún hafði
síma. Ingibjörg átti auk þess alla
tíð góða vini í Víkinni, vini sem
fylgdust vel með henni.
Hinn 4. dag jóla var Ingibjörg
boðin í hádegismat til þeirra hjóna
Haraldar Ásgeirssonar verkfræð-
ingsog Halldóru Einarsdóttur,
æskuvinkonu sinnar frá Bolungar-
vík. Þar fékk hún síðasta áfallið og
náði sér ekki aftur. Hún lést árla
morguns næsta dags.
Hjalti Einarsson.
Sæl, mamma mín.
Kannski ég noti tækifærið að
kveðja þig. Ykkur. Þig sem fylgdir
mér frá fæðingu til nítján ára ald-
urs og þig sem fæddist þá og hefur
verið mér samferða síðan. Konuna
sem horfði á okkur stórum augum
og spurði hver við værum eigin-
lega. Konuna sem þroskaðist og
dafnaði sem um barn væri að ræða
og við gengum öll í móðurstað.
Þetta var ekki auðveld staða fyrir
okkur, börn og eiginmann en það
var eins og ábyrgðartilfinningin
yrði öðrum tilfinningum yfirsterk-
ari og maður gerði sér ekki grein
fyrir áhrifum áfallsins fyrr en
mörgum árum seinna.
Í minningunni um móður barnins
finn ég fyrir þér sem ljóshærðri,
léttfættri, glaðlyndri konu sem allt-
af kunni best við sig í góðum hópi
stórfjölskyldu og vina. Hin var
mamman sem náði að verða sjálf-
bjarga kona eftir að hafa gengið í
gegnum það manndómspróf að
fylgja eiginmanni sínum í gegnum
erfið veikindi og síðan andlát.
Eftir á að hugsa þá sé ég það í
hendi mér að mér þykir jafnvænt
um ykkur báðar. Þið hafið báðar
reynst mér jafn vel hvor á sinn hátt
og ég finn það eftir því sem árin
verða fleiri hvaða eiginleikar og
lífsviðhorf mér hafa verið gefin frá
ykkur.
Þetta vil ég þakka hér með og
óska þér góðrar ferðar inn í ljósið.
Guð geymi þig.
Þín
Vildís.
Sæludalur, sveitin best!
sólin á þig geislum helli,
snemma risin seint er sest.
Sæludalur, prýðin best!
þín er grundin gæðaflest,
gleðin æsku, hvíldin elli.
Sæludalur, sveitin best!
sólin á þig geislum helli.
(Jónas Hallgrímsson.)
Ingibjörg Jóna Jónsdóttir frá
Sólbergi í Bolungarvík kvaddi okk-
ur milli jóla og nýjárs, á 78. aldurs-
ári.
Hugurinn leitar vestur á firði, í
Syðridal í Bolungarvík. Þar átti
hún sinn sælureit, landskikann
Skriðu, hvar hún dvaldi margar
vikur á hverju sumri síðustu 20 ár.
Syðridalur var hennar „sæludalur,
– gleðin æsku, hvíldin elli“, eins og
Jónas kveður í Dalvísu sinni. Það
er ánægjulegt að hugsa til þess
hversu síðastliðið sumar var hlýtt
og gróskumikið og hve hún naut
þess að vera á Skriðu. Landskikann
á Skriðu í Syðridal hafði hún erft
eftir foreldra sína. Á Skriðu höfðu
afi hennar og amma búið fram und-
ir síðustu aldamót. Seinna heyjaði
faðir hennar lautirnar á Skriðu og
Ingibjörg átti þar margar góðar
stundir sem barn og unglingur. Í
Bolungarvík átti hún stóra fjöl-
skyldu sem sinnti henni af einstakri
hlýju og tryggð þegar hún dvaldi
fyrir vestan. Hún var oft ein á
Skriðu og margir furðuðu sig á að
hún þyrði því. Þá varð hún hissa á
svipinn og sagðist fara með bæn-
irnar sínar og ekkert óttast. Æðru-
leysið og trúin á Guð voru henni
svo eðlileg. Yfir henni var heiðríkja
eins og vestfirsku fjöllunum á
björtum degi.
Ég kynntist Ingibjörgu fyrir 25
árum þegar ég kom á heimili henn-
ar og Guðmundar Kr. Jónssonar í
Vatnsholti 4 en þau urðu síðar
tengdaforeldrar mínir. Mér þótti
hún veikluleg að sjá, enda hafði
hún árið áður fengið hjartastopp og
var að ná sér eftir erfið veikindi.
Hún náði sér ótrúlega vel en hafði
borið varanlegan skaða af veikind-
unum og varð aldrei söm og áður.
Ingibjörg og Guðmundur tóku mér
opnum örmum og hjá þeim átti ég
mitt annað heimili þegar foreldrar
mínir létust með fimm ára millibili,
1975 og 1980. Fjölskylda þeirra
varð mín önnur fjölskylda. Ekki að-
eins þau hjónin heldur öll stór-
fjölskyldan en þar var mér tekið
opnum örmum í orðsins fyllstu
merkingu. Samheldnin og hjarta-
hlýjan sem ég kynntist þar hefur
verið mér ómetanleg. Öll mál eru
leyst, allir hjálpast að, hvort sem
ríkir sorg eða gleði. Ég fylgdist í
fyrstu agndofa með öllu stússinu
þegar haldnar voru veislur í fjöl-
skyldunni. Húsgögnum var vippað
til og frá eftir þörfum, frændur og
frænkur mættu og allir fengu ein-
hver verk að vinna. Ekkert var
ómögulegt hjá þessu fólki.
Smám saman fékk ég mynd af
þeirri konu sem Ingibjörg hafði
verið fyrir veikindin. Vinir hennar
og vandamenn kunnu frá mörgu að
segja. Systkini Ingibjargar voru og
eru kraftmikið fólk en ekki hefur
hún verið síðri. Það var alltaf eitt-
hvað um að vera í kringum hana,
aldrei nein lognmolla. Ættingjar og
vinir að vestan áttu sitt athvarf í
Reykjavík hjá Imbu frænku og
Didda, eins og þau voru kölluð.
Það er ekki hægt að minnast
Ingibjargar án þess að tala um
Guðmund tengdaföður minn, en
hann lést eftir erfið veikindi 1986.
Traust samband þeirra hjóna í
blíðu og stríðu var eins og klettur.
Mér er minnisstætt haustið 1983,
en þá fluttum við hjónin til Kaup-
mannahafnar þar sem við bjuggum
næstu fimm ár. Jón Ingi var farinn
út á undan mér og við tengdafeðgin
vorum tvö í Vatnsholtinu. Eitthvað
þótti honum mér hafa tekist illa að
pakka í ferðatöskuna svo ég fékk
kennslustund í að brjóta saman föt
og raða í tösku. Taskan varð slétt
og nett! Þegar ég var sofnuð voru
skórnir mínir burstaðir, það var
auðvitað ómögulegt að láta tengda-
dótturina fara til útlanda í illa
burstuðum skóm. Þetta eru
kannski ekki stórmál í lífinu, að
pakka vel í ferðatöskuna og ganga í
vel burstuðum skóm, en í þessu
speglaðist natni hans og umhyggja
fyrir sínu fólki í stóru og smáu.
Vinahópurinn hennar Ingibjarg-
ar er líka einstakur. Umhyggja
þeirra og ræktarsemi við hana í
þau 26 ár síðan heilsan gaf sig er
engu lík. Það er ekki á neinn úr
góðum hópi hallað þótt Halldóra
Einarsdóttir frá Bolungarvík sé
nefnd. Frá blautu barnsbeini fram
á síðasta dag Ingibjargar hafa þær
ræktað vináttu sína. Þó árin sem
Imba lifði eftir veikindin séu orðin
26 dró aldrei úr því hversu vel hún
Dódó sinnti sinni góðu vinkonu.
Matarboðin á Ægisíðunni eru orðin
mörg og símhringingar þeirra á
milli oftast daglega. Það var því
einhvern veginn svo eðlilegt fyrir
Imbu að sofna síðasta blundinn
heima hjá Dódó og Haraldi á Æg-
isíðunni. Allt lífið átti hún Halldóru
að og þær hvor aðra.
Tengdamóðir mín naut þess að
vera innan um vini og ættingja og
fylgdist vel með stórum og smáum
í kringum sig á sinn rólega og sér-
staka hátt.Uppáhaldsfrændfólkið
var fjölmennt og hver og einn ein-
stakur í hennar huga, hjartarósin,
hjartakóngur sagði hún um þau.
Frá því á Þorláksmessu og fram á
29. desember hafði hún farið dag-
lega í jólaboð, það átti nú vel við
hana.
Ég hef oft undrast og dáðst að
því hve vel hún tók breyttum hög-
um í lífi sínu. Aldrei heyrðist biturt
orð eða sjálfsvorkunn. Því sem að
höndum bar í lífinu tók hún af ein-
stöku æðruleysi og einhverjum
æðri skilningi. Meðan Diddi var
veikur og þegar hann dó haggaðist
hún ekki, hún sinnti honum allan
tímann eins og kraftar hennar
leyfðu og hélt sinni reisn til ævi-
loka. Hún hafði lært í æsku að hafa
alltaf eitthvað fyrir stafni, láta sér
aldrei leiðast. Hún prjónaði og
heklaði, las bækur, hlustaði á út-
varp og horfði á sjónvarp. Fór í
gönguferðir bæði á Skriðu og í
Vatnsholtinu. Stuttar ferðir, en
alltaf ef veður leyfði. Illt umtal náði
ekki eyrum Ingibjargar, hjá henni
var enginn hljómgrunnur fyrir
slíku tali, hún skildi ekkert um
hvern og hvað var verið að tala.
Þegar ég set þessi kveðjuorð á
blað er mér efst í huga þakklæti
fyrir að hafa átt samleið með þess-
um góðu og traustu hjónum, Ingi-
björgu og Guðmundi. Frá minningu
þeirra stafar birtu á líf okkar sem
eftir erum.
Sigríður Helga
Þorsteinsdóttir.
Ingibjörg Jóna Jónsdóttir, eða
Imba eins og hún var að jafnaði
kölluð, verður til moldar borin í
dag. Hún var bolvískrar ættar í
báða ættliði og óx upp í Bolunga-
vík, en bjó aðallega í Reykjavík á
fullorðinsárum.
Kynni mín af henni hófust þegar
ég kom heim í sumarfrí frá námi.
Um veturinn hafði ég kynnst syst-
ur hennar úti í Stokkhólmi og trú-
lofast henni áður en heim var hald-
ið. Þarna var ég tengdur inn í
sterka ætt og fjölmenna. Tilvon-
INGIBJÖRG JÓNA
JÓNSDÓTTIR


  
 
 
 
         
 



  

 

  
 
  ! "##
$ %" !!$ 
 &
  ! "## '( )!!$ 
  *+

  ! "##
,  )  !$ 

"
  !!$  -!# +  "##

 " 
  !!$  .  / ! "##
+) 
  !!$   "  + ! "##
+  0
  !!$  -! 1!
2 ! "##
$ & !,