Morgunblaðið - 15.03.2001, Blaðsíða 35

LISTIR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. MARS 2001 35
Auglýsing frá
yfirdýralækni
Vegna gin- og klaufaveiki sem greinst hefur í Stóra-
Bretlandi og Frakklandi hefur yfirdýralæknir ákveðið
að ekki verði mælt með innflutningi frá löndum
Evrópusambandsins eða EFTA, eða frá öðrum lönd-
um þar sem sjúkdómurinn hefur greinst, á vörum
sem smitefnið getur borist með og falla undir stafliði
a) og b) í 1. mgr. 10. gr. laga nr. 25/1993 um dýra-
sjúkdóma og varnir gegn þeim, með síðari breyting-
um. Það sama gildi hvað varðar innflutning sam-
kvæmt lögum nr. 54/1990 um innflutning dýra.
Ákvörðun þessi gildir þar til annað verður ákveðið.
Halldór Runólfsson,
yfirdýralæknir.
ÞEGAR stórsveit Counts Basies
reis upp á frægðarhimininn voru
helstu einleikarar hljómsveitarinnar
tenórsaxófónistarnir Lester Young
og Herchel Evans. Þeir voru helstu
andstæður djassins um þær mundir.
Lester með titurlausan svalan tón,
sem seinna varð fyrirmynd manna á
borð við Stan Getz og Gerry Mullig-
an. Herchel af skóla Colemans
Hawkins með voldugan titurmikinn
tón. Herchel lést aðeins þrítugur að
aldri árið 1939 og tók þá sæti hans í
Basiebandinu tuttugu og fjögurra
ára tenórsaxófónleikari frá Texas:
George Holmes Tate, kallaður
Buddy, sem að vísu hafði leikið um
skeið með Basie 1934. Herchel hafði
sett sitt persónulega mark á Hawk-
insstílinn og hafði mikil áhrif á Tate
og tenórista á borð við Don Byas,
Illinois Jacquet og Arnett Cobb.
Buddy Tate hætti með Basie 1948
og stjórnaði eftir það lengst af eigin
hljómsveitum, auk þess sem hann
ferðaðist um með ýmsum stjörnu-
sveitum. Hann hélt kraftinum allt
framundir 1990, en þá tók að halla
undan fæti. Hingað kom Buddy í tví-
gang. Í fyrra skiptið á vegum
Listahátíðar 1976 með sextett Ben-
nys Goodmans, en í hið síðara á veg-
um Jazzvakningar 1984 með hinum
átta stóru. Af þeim eru nú aðeins
tveir á lífi; Johnny Mince og Arwell
Shaw. Billy Butterfield, Tal Farlow,
Red Norvo, Teddy Wilson og Sam
Woodyard gengu allir til feðra sinna
á undan Buddy.
Buddy hljóðritaði mikið um dag-
ana og eru margir sólóar hans með
Basie gersemi. Af skífum hans frá
síðari tímum er óhætt að mæla með
The Ballad Artistry of Buddy Tate
(Sackville) sem er tær snilli.
Ballöðumeistarinn
Finn Otto
Ballöðutúlkun er aðal hins þrosk-
aða djassleikara og fáir norrænir
trompetleikarar blésu ballöður af
slíkri innlifun sem trompetleikarinn
Finn Otto Hansen, þótt tækifærin
væru ekki of mörg í hinni daglegu
spilamennsku. Hann var trompet-
leikari einnar frægustu dixíland-
hljómsveitar Evrópu í fimmtán ár,
Papa Bues Viking Jazz Band, og síð-
ustu fimmtán árin blés hann með
Fessors Big City Band. Með þeirri
hljómsveit kom hann til Íslands
1996 og söng m.a. Hello Dolly í
þætti Hemma Gunn. Skömmu síðar
heyrði ég hann með Fessor í Slukef-
ter í Tívolí. Hann fékk nokkrar sóló-
ballöður og þvílík spilamennska.
Maður einfaldlega klökknaði.
Þótt Finn Otto væri frábær dixí-
landtrompetleikari voru rætur hans
ekki síður í svínginu og helstu
áhrifavaldar hans Louis Armstrong,
Bobby Hacket og Billy Butterfield.
Hann var lengi með hljómsveit í
kompaníi við Jesper Thilo og Hor-
ace Parlan; De ferske Drivhusmel-
oner, og fyrir rúmu ári gaf hann út
geisladiskinn Warm Breeze, sem
var sá eini er út kom undir hans
nafni þótt hann hafi hljóðritað þá
tugum saman. Þar leika menn á
borð við Jacob Fischer og Hugo
Rasmussen með honum lög eftir
m.a. Allan Botschinsky og Dizzy
Gillespie en þeir Finn Otto voru
ekki alveg ókunnugir því eina kvöld-
stund í New Orleans lék hann með
Dizzy og Clark Terry.
Síðast hitti ég Finn Otto í sex-
tugsafmæli Tryggva Ólafssonar
málara í Köben. Þar lék hann með
alþjóðlegri hljómsveit: Bent Jædig,
Luther Allison, Carli Möller, Hugo
Rasmussen og Guðmundi Stein-
grímssyni. Hann blés yndislega að
vanda og Jón Múli hefði ekki síður
brosað í kampinn og kinkað kolli, en
Finn Otto blés með Fessor á Hótel
Sögu 1996 og djassprófessorinn
sagði við Birgi Möller að svona fínan
trompetleik heyrði maður ekki oft
nú á dögum.
Finn Otto varð aðeins 62 ára gam-
all.
Dr. Jazz
Fáir djassfræðimenn voru fremri
danska djassdoktornum Erik Wie-
demann. Hann lést sjötugur að aldri
í Kaupmannahöfn í byrjun mars.
Hið mikla þriggja binda verk hans
Jazz i Danmark kom út 1982 og
hann varði það til doktorsnafnbótar
við Kaupmannahafnarháskóla. Þar
varpar hann m.a. ljósi á þætti er við-
koma íslenskri djasssögu.
Árið 1958 kom út bók hans Jazz
og jazzfolk og var hún byggð upp á
svipaðan hátt og verk Joakims Ber-
endts Das Jazzbuch (1953) og The
Book of Jazz eftir Leonard Feather
(1957). Ég eignaðist bók Eriks á
unglingsaldri og er hún slitin og
snjáð og enn fletti ég upp í henni.
Hann var í ritstjórn alfræðibókar
Politikens, Jazzens hvem-hvad-hvor,
og var í ritstjórn og ritaði margt í
Jazzårbogen, er út kom á árunum
1957–61. Þegar ég var ritstjóri þess
eina tölublaðs er út kom af Jazz-
málum (1967) fékk ég leyfi hans til
að þýða í blaðið skarpa ritsmíð hans
um hinn nýja djass: Ind i 60’erne.
Erik Wiedemann var djassgagn-
rýnandi Information í hálfa öld og
skrifaði m.a. um hljómplötur með
Gunnari Ormslev og Tómasi R. Ein-
arssyni. Hann gat verið óvæginn í
gagnrýni sinni, en alltaf sjálfum sér
samkvæmur og ef honum þótti tón-
list sú er boðið var upp á lítils virði
hvarf hann snemma af vettvangi. Ég
sat nokkrar ráðstefnur norrænna
djassfræðinga með Erik og hitti
hann oft á tónleikum og í djasssam-
kvæmum. Hann var heldur seinn í
viðkynningu eins og títt er um
feimna menn, en hjartahlýr og gam-
ansamur undir skelinni. Síðustu
skrif Eriks fyrir Information var
leiðari blaðsins 27. febrúar sl.,
merktur upphafsstöfum hans. Þar
fjallaði hann um hina nafnlausu
dómnefnd er útnefnir kandídata til
dönsku djassverðlaunanna – dóm-
nefnd sem stýrt er af hagsmuna-
aðilum hljómplötuiðnaðarins.
Danskir djassfræðingar hafa
lengi verið í hópi hinna fremstu í
heimi og Erik Wiedemann var
þeirra nafnkunnastur. Hin síðari ár
helgaði hann sig sérstaklega rann-
sóknum á tónlist Dukes Ellingtons
og er miður að hann gat ekki lokið
því verkefni.
Buddy, Finn og Dr. Jazz
Í febrúar sl. lést
einn af helstu tenór-
saxófónleikurum djass-
ins, Buddy Tate.
Vernharður Linnet
minnist hans og
tveggja Dana sem
létust í þessum
mánuði og settu mark
sitt á djassinn þótt með
ólíkum hætti væri;
trompetleikarans
Finns Ottos Hansens
og djassfræðingsins
Eriks Wiedemanns.
Ljósmynd/Vernharður Linnet
Finn Otto Hansen í sextugsafmæli Tryggva Ólafssonar myndlistarmanns í Kaupmannahöfn í fyrra. Aðrir tón-
listarmenn sem sjást á myndinni eru Carl Möller píanóleikari og Bent Jædig saxófónleikari.
KARLAKÓRINN Söngbræður úr
Borgarfirði heldur tónleika í tón-
listarhúsinu Ými við Skógarhlíð
annað kvöld, föstudagskvöld, kl.
20.30. Karlarnir flytja ýmis þekkt
karlakórslög, innlend og erlend,
auk þess sem kórinn flytur lög sem
ekki hafa verið flutt af öðrum kór-
um hérlendis. Einsöngvarar með
kórnum eru Snorri Hjálmarsson
tenór og Gunnar Örn Guðmundsson
bassi.
Karlakórinn Söngbræður er
skipaður borgfirskum körlum sem
búa vítt og breitt um Borgarfjörð.
Kórinn hefur starfað í um það bil 20
ár og haldið tónleika víða um landið
auk söngferða erlendis.
Leikið fjórhent
á píanó
Stjórnandi Söngbræðra er Jacek
Tosik-Warszawiak. Hann er af
pólskum uppruna, fæddur í Krakow
þar sem hann hlaut tónlistarmennt-
un sína. Jacek hefur starfað með
Söngbræðrum um fjögurra ára
skeið en hans svið utan kórstjórnar
er fyrst og fremst píanóleikur.
Hann hefur starfað sem einleikari á
píanó víða um lönd auk þess sem
hann var kennari við tónlistarhá-
skólann í Krakow. Einn af nemend-
um hans er undirleikari kórsins um
þessar mundir, Zuzanna Drzymala.
Hún er einnig frá Krakow í Pól-
landi. Þau Jacek og Zuzanna munu
leika fjórhent á píanó lög eftir J.
Brahms, A. Dvorák og E. Grieg.
Aðgangseyrir er 1.500 kr.
Borgfirskir karlar í Ými
Karlakórinn Söngbræður úr Borgarfirði við Snorralaug.
RAGNHILDUR Stefánsdóttir
myndhöggvari opnar sýningu á verk-
um sínum í Slunkaríki á Ísafirði á
laugardag kl. 16.
„Á sýningunni eru tvö verk, tveir
mannslíkamar úr gifsi, sem hvor fyrir
sig túlkar ákveðna tilfinningu,“ segir
Ragnhildur. „Önnur tilfinningin er
lóðrétt en hin lárétt og standa þær
andspænis hvor annarri í sýningar-
rýminu og spegla hvor aðra. En lífið
er eins við upplifum það og má segja
að verkin séu skírskotun til þess. Við
mótum líf okkar og líkama á hverjum
degi og birtist öll reynsla í líkaman-
um, það sem er innra verður sýnin-
legt ytra. Ef við upplifum eitthvað
nýtt kemur það fram í líkamanum.“
Sýnd verða líka nokkur lítil verk.
Verkin voru unnin í gifs árið 1999
og hafa verið sýnd áður.
Sýningin stendur til 1. apríl.
Slunkaríki er opið fimmtudaga til
sunnudaga kl. 16–18.
Gifsverk í
Slunkaríki