Morgunblaðið - 15.03.2001, Blaðsíða 56

MINNINGAR
56 FIMMTUDAGUR 15. MARS 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ólafur PéturssonStephensen
fæddist í Reykjavík
21. apríl 1927. Hann
lést á Landspítalan-
um í Fossvogi 9. mars
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Krist-
rún Arnórsdóttir, f.
13. desember 1896, d.
6. september 1940,
og Pétur Ó. Stephen-
sen múrari, f. 24.
mars 1899, d. 2. maí
1944. Systir Ólafs er
Ragnheiður Kristrún
P. Stephensen, f. 11.
febrúar 1939, maki Jóhann Hjálm-
arsson, f. 2. júlí 1939.
Ólafur kvæntist 24. september
1949 eftirlifandi eiginkonu sinni,
Soffíu Kristbjörnsdóttur, f. 8. júlí
1927. Foreldrar hennar voru
Kristbjörn Bjarnason, f. 14. októ-
ber 1896, og Guðrún Árnadóttir, f.
22. júní 1898. Börn Ólafs og Soffíu
eru: 1) Kristrún, f. 18.2. 1949, gift-
ist Halldóri Fannar, þau skildu,
börn þeirra eru: Soffía Dögg, gift
Daða Friðrikssyni, þeirra börn
eru Goði Már og Nína Margrét;
Halla Dóra, sambýlismaður henn-
ar er Bjarni Adolfsson. Sambýlis-
maður Kristrúnar er Guðlaugur
Sigurðsson. 2) Pétur, f. 22. maí
1952, maki Sigríður
Sigurðardóttir, börn
þeirra eru: Ólafur P.
Stephensen, Guð-
mundur Eggert P.
Stephensen og
Matthías P. Stephen-
sen. 3) Ólafur, f. 4.
janúar 1954, maki
Sigurbjörg J. Jó-
hannesdóttir, börn
þeirra eru: Jóhann-
es, Pétur og Hrafn-
hildur Eva. 4) Guð-
rún, f. 17. okt. 1958,
sambýlismaður Er-
lendur Ásgeir Júl-
íusson, barn þeirra er Jökull. 5)
Halla Þuríður, f. 2. júní 1960,
maki Sævar Magnússon, börn
þeirra eru: Magnús Dagur, Ísak
Óli, og Una Sóley. 6) Steinar, f. 4.
júlí 1965, sambýliskona Sigrún
Lóa Sigurgeirsdóttir, börn þeirra
eru: Sunna Dögg og Sigurgeir
Smári.
Ólafur lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í Reykjavík árið
1947. Hann lauk embættisprófi
frá Háskóla Íslands 1952 og starf-
aði sem tannlæknir í Hafnarfirði í
48 ár.
Útför Ólafs fer fram frá Hafn-
arfjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Pabbi okkar. Pabbi, nú ertu farinn
frá okkur.
Þú kvaddir okkur bræður um
miðja nótt. Það var gott að vera hjá
þér þessa stund. Við munum muna
þessa stund eins lengi og við lifum.
Lífið hefur ekki alltaf verið dans á
rósum hjá þér.
Þú misstir ungur foreldra þína, en
þrátt fyrir mótlætið gekkstu
menntaveginn og laukst embættis-
prófi frá Háskóla Íslands sem tann-
læknir.
Við eigum margar góðar minning-
ar sem við geymum í huga okkar.
Þú varst mikill nátttúruunnandi
og unnir útiverunni.
Margar veiðiferðir og aðrar ferðir
fórum við með þér um landið okkar,
því þér þótti vænt um landið þitt.
Við þökkum þér fyrir hvað þú
varst góður við mömmu og okkur
systkinin. Þú hugsaðir fyrst og
fremst um fjölskylduna en ekki ver-
aldleg gæði.
Þínir synir,
Ólafur og Steinar.
Það er með miklum söknuði að ég
kveð Ólaf Stephensen tengdaföður
minn.
Ég kynntist Ólafi og Soffíu 1983
eða fljótlega eftir að ég fór að venja
komur mínar að Ölduslóð í Hafnar-
firði. Þau hjónin tóku mér frá upp-
hafi einstaklega vel og þar bjuggum
við Halla í nokkur ár í kjallaranum.
Ólafur hafði mörg áhugamál, s.s.
stangveiði, skák og útivist. Það fór
svo að hann smitaði mig af veiðibakt-
eríunni og fórum við saman í marga
eftirminnilega veiðitúra. Hann
kenndi mér að kasta með flugustöng
í garðinum hjá sér og það varð fljótt
forgangsmál að ég, grænjaxlinn,
veiddi lax. Svo fór að lokum í einum
af mörgum veiðitúrum okkar að mér
lánaðist að fá minn fyrsta lax. Það er
mér ógleymanlegt hversu stoltur og
glaður Ólafur var yfir láni mínu. Ég
geri mér ekki enn grein fyrir því
hvor var glaðari þennan dag, ég eða
hann. Mér eru einnig minnisstæðar
ferðirnar sem við fórum norður á
Skaga til veiða. Í fyrstu ferð okkar
duldist mér ekki snilli hans með
flugustöngina. Aðeins tveir veiði-
staðir voru í ánni og fljótlega setti
Ólafur í einn vænan. Ólafur vissi upp
á hár hvar átti að kasta og laxinn tók
fluguna á lofti og lét hafa mikið fyrir
sér en tengapabbi hélt stíft við hann
og svo fór, eftir langa og strembna
viðureign, að einn 12 punda lá á
bakkanum. Í þessum ferðum var
dugnaður og úthald aðalsmerki
Ólafs. Ég man að mér fannst ótrúleg
yfirferð á manninum. Ég ungur mað-
urinn hafði engan veginn við honum.
Oftast var það nú svo að hann þurfti
að bíða eftir mér móðum og másandi.
Þegar dagur var að kvöldi kominn
var stundum tekið í tafl og þar átti
maður sjaldan möguleika á vinningi,
svo sterkur sem hann var á því sviði.
Uppgefinn eftir daginn sofnaði ég
oftast við það að Óli og félagar hans
spiluðu brids fram eftir nóttu. Svo
var farið aftur af stað eldsnemma
daginn eftir. Þá vakti Óli mig, hann
úthvíldur og til í slaginn við laxinn en
ég með harðsperrur eftir eltingaleik-
inn við hann frá því daginn áður og
ekki kominn í almennilegt stuð fyrr
en undir hádegi.
Ferðirnar austur í summó með
Ólafi og Soffíu voru einnig margar
og skemmtilegar. Þar undi hann sér
vel og féll á einhvern undarlegan
hátt inn í umhverfið. Fyrir allar aldir
var hann kominn á fætur og dundaði
sér við trjárækt af sömu eljusemi og
við veiðarnar. Ef eitthvað þurfti að
gera var það gert ekki seinna en
strax, samt allt í rólegheitunum.
Maður sér hann fyrir sér með trjá-
plöntur í fötu sönglandi úti í nátt-
úrunni og Soffíu í bústaðnum að
sauma og hlusta á djass. Í sveitinni
hjá Óla og Soffíu höldum við fjöl-
skylduhátíðir. Mætingin hefur verið
slík að ókunnugt fólk sem átti leið
þar hjá hélt að þarna færi fram
útihátíð og bjóst til að tjalda.
Fjölskyldan skipaði ætíð stóran
sess í huga Ólafs enda mjög samrýnd
og oft kátt á hjalla. Á fjölskylduhá-
tíðunum sýndi Ólafur stundum á sér
nýja hlið þegar hann dró munnhörp-
una úr vasa sínum og lék af fingrum
fram.
Ólafur og Soffía hafa reynst mér
einstakir tengdaforeldrar. Hún
kenndi mér að meta góðan djass og
er eins konar gangandi alfræðibók í
þeim fræðum öllum. Við hjónin og
börnin okkar þrjú höfum notið hjálp-
semi þeirra í gegnum tíðina. Ætíð
hafa þau verið tilbúin til þess að létta
undir með okkur ef aðstoðar hefur
verið þörf og vil ég þakka fyrir það.
Ég veit í hjarta mínu, elsku Soffía, að
við eigum eftir að eiga mörg góð ár
saman þótt tímarnir séu erfiðir nú.
Minningin um Ólaf mun ætíð skipa
sérstakan sess í hjarta mínu.
Með þessum ljóðlínum Halldórs
Laxness vil ég kveðja tengdaföður
minn, Ólaf Stephensen:
Bráðum kemur betri tíð með blóm í haga,
sæta langa sumardaga.
Kveðja.
Sævar Magnússon.
Í dag munum við stórfjölskyldan
kveðja hann afa. Ég skil þetta ekki,
hann sem var svo hress og hugsaði
vel um sig, alltaf svo duglegur í leik-
fimi, hljóp á skíðum þegar tækifæri
gafst og fór reglulega út að ganga.
Ég var alltaf svo ánægð með hve
íþróttalega sinnaður hann var. Þótt
hann væri alltaf að, þá minnist ég
hans sem svo rólegrar mannveru,
hann gekk alltaf hægum skrefum á
eftir okkur ömmu þegar við vorum á
gangi og oftar en ekki hægði ég á
mér til að athuga hvort ekki væri allt
í lagi hjá honum og það var alltaf.
Það virtist vera að hann væri að
passa upp á okkur og alltaf að hugsa
um eitthvað merkilegt.
Afi var alveg svona ekta afi, svo
ljúfur og góður, með nokkrar sér-
viskur og allt. Gjarnan þegar hann
fékk sér te, þá drakk hann „hitavei-
tute“ sem samanstóð af sjóðandi
heitu hitaveituvatni úr krananum og
tepoka í bolla. Engum öðrum hafði
dottið í hug að það væri alger óþarfi
að sjóða vatn – nú, það er tilbúið í
krananum!
Afi var svolítið fyndinn án þess þó
að vita af því. Jafn huggulegur og
settlegur og hann alltaf var þá gat
hann blótað ógurlega en mér hefur
nú alltaf fundist það í lagi því hann
blótaði svo skemmtilega! Hann er
eini maðurinn í kringum mig sem
hefur leyfst að blóta. Hann fór svo
fínt með það.
Afa fannst alltaf svo gaman að
fara upp í summó en ég gat aldrei
skilið hvað hann gat verið að bardúsa
endalaust. Hann var iðulega fyrstur
á fætur og fann sér alltaf verkefni og
þegar þau voru búin þá færði hann
bara tré og plöntur til og frá. Ég sé
hann alltaf fyrir mér með fötu í sitt-
hvorri hendi og að þvælast með þær
fram og tilbaka. Hann gat bara ekki
slappað af nema þegar sólin lét sjá
sig, en þá var hann fyrstur manna
kominn úr sokkunum, búinn að
bretta uppá buxurnar og farinn úr að
ofan, fyrir sólina.
Í summó fann hann margfalt oftar
sól en við hin. Skýringin var sú að
hann náði alltaf morgunsólinni og
snemmmorgunstillunum og var því
búinn að liggja í sólbaði þegar aðrir
vöknuðu um miðjan dag.
Ég trúi því, eftir að hafa farið yfir
allt í huga mínum, að hans hefur ver-
ið þörf til að koma að lausn ákveðins
verkefnis sem hefur lengi verið
óleyst hinum megin.
Afi minn, það var alltaf gaman og
gott að hafa þig í kringum sig, þú
hafðir svo góða nærveru. Nú veistu
sjálfsagt svör við mörgum spurning-
um sem bíða á vörum okkar hinna og
sjálfsagt eru þau enn fleiri við jafn-
mörgum spurningum sem okkur
hafa ekki hugkvæmst ennþá.
Soffía Dögg.
Afi minn, mikið var alltaf gaman
þegar þið amma komuð að heim-
sækja okkur til Svíþjóðar. Á meðan
amma og mamma fóru í bæinn
kenndir þú mér að búa til flottar
pappírsflugvélar sem flugu út um
allt. Þér fannst svo gott að sitja úti í
sólinni að lesa eða bara liggja í sól-
baði. Þú fórst út að ganga um hverfið
með ömmu og vorum við alltaf hálf-
hrædd um að þið rötuðuð ekki til
baka aftur.
Mikið fannst þér sniðugt að geta
lesið íslensku fréttirnar í sjónvarp-
inu á íslensku, þetta fannst þér alveg
stórkostlegt. Alltaf fylgdist þú með
veðrinu heima á Íslandi, skyldi það
vera betra þar?
Síðastliðið sumar fórum við í rútu-
ferð til Prag. Þar fannst þér
skemmtilegast að ganga eftir gömlu
brúnni, þú vildir ganga aftur og aftur
yfir.
Elsku afi minn, ég veit að þú ert í
sólinni núna.
Jökull í Svíþjóð.
Elsku afi. Við kveðjum þig með
miklum söknuði í hjarta okkar en
minnumst jafnframt allra góðu
stundanna sem við áttum saman og
munum við ávallt geyma þær í huga
okkar.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Jóhannes, Pétur
og Hrafnhildur Eva.
Vorið kemur
Þér, sem hefir þunga borið,
þráða gleðifregn ég ber:
Bráðum kemur blessað vorið,
bráðum glaðnar yfir þér.
Æskan heillar, augu skína,
eyru fyllast glöðum klið.
Syngur vor í sálu þína
svanakvak og vatnanið.
(Stefán frá Hvítadal.)
Ástkæri afi. Þú varst alltaf svo
glaður þegar vorið loksins kom. Þú
brostir um leið og sólin hækkaði á
lofti því þá gast þú farið í summó sem
þér þótti svo vænt um. Við kveðjum
þig og biðjum englana að vernda þig
í himnaríki.
Bless afi minn.
Þín barnabörn,
Sunna Dögg og Sigurgeir
Smári.
Það er einum manni færra. Heim-
urinn breyttur. Að minnsta kosti hjá
okkur sem þekktum Óla. Mann sem
vert er að taka sér til fyrirmyndar,
en þannig lifir hann líka áfram á
meðal okkar. Ljúf framkoma hans
færði honum ósjálfráða virðingu
annarra. Maður sem bar ábyrgð á
heiminum og öllum í kring. Pabbi
Steinars, Höllu, Gurru, Óla, Péturs
og Kristrúnar. Afi barnanna þeirra
og barnabarna. Mágur og sálarbróð-
ir mömmu minnar. Söngvari, tann-
læknir, skákmaður, veiðimaður, og
fyrst og síðast maðurinn hennar Sof-
fíu. Öllum hlutverkunum gegndi Óli
af einstakri prýði. Hann var maður
sem mátti stóla á út í hið óendanlega.
Þegar ég var lítil áttu Óli og Soffía
jeppa sem rúmaði allt. Örugglega
aldrei færri en sex manns inní jepp-
anum og aldrei takmörk fyrir mann-
fjöldanum. Þannig var líka allt hjá
Óla, allir komust fyrir. Einsog við
stóra borðið á Ölduslóðinni í hádeg-
inu. Nýtt fransbrauð úr mjólkurbúð-
inni og Óli á sínum stað og Soffía á
sínum stað og allir krakkarnir og við
hin líka frændurnir og frænkurnar.
Óli sat við stýrið, kom öllum í höfn.
Við systir mín bjuggum hjá þeim
eitt sinn í sumarfríinu og ég gleymi
aldrei þegar Óli ákvað á laugardags-
kvöldi að fara með alla í messu í
Kópavogskirkju á sunnudags-
morgni. Við hlökkuðum til, þetta var
ferð til tunglsins, enginn hafði áður
farið í messu, úr því átti nú að bæta
og örugglega tíu tólf manns sem
ferðuðust í jeppanum inneftir í
Kópavoginn að hlusta á prest. Geim-
verur í jeppa að fara að skoða lífið í
kirkjunum. Ótrúlegt fjör.
Heldur ekki gleymi ég kvöldunum
þetta sumar, um ellefuleytið, allir að
fá sér mjólk og kex fyrir svefninn.
Svona róyndis dularmagnað and-
rúmsloft fullt af spennu og eftir-
væntingu eftir svefninum og nætur-
heiminum. Óli sá fyrir öllu.
Á hæðinni uppi máttum við gera
allt sem okkur datt í hug, því við vor-
um krakkar. Lágum á pullum fyrir
framan sjónvarpið og drukkum kók
og borðuðum nammi.
Í hverfissjoppunni stóð strákur
sem þekkti ekki mikið til en vissi að
pabbi hennar Höllu var tannlæknir
og skildi ekki hvað Halla keypti allt-
af mikið kók og nammi. Það var kók-
taskan fræga rauða búin til fyrir sex
litlar kók, farið með hana niður í
sjoppu að skipta á tómu glerjunum
fyrir nýjar flöskur og borða kókos-
bollur. Að tannlæknadóttir væri allt-
af að kaupa kók og nammi.
Það skildi strákurinn ekki. En Óli
var ekki tannlæknir í pólitískri bar-
áttu við matarvenjur, hann var pabbi
sem gaf börnunum sínum allt sem til
þurfti svo þau gætu verið krakkar.
Krakkalíf mitt gerðist að stórum
hluta á heimili hans. Þar var hann
konungurinn, góði konungurinn,
sem með Soffíu stóð fyrir skemmti-
legustu gamlárskvöldspartíum í
heimi, sá fyrir stórri fjölskyldu, að
öllum liði vel og allir hefðu það
skemmtilegt. Nóg af tónlist, nóg að
borða og nóg pláss fyrir alla til að
vera til.
Hann kannski inní bílskúr að dútla
sér, dúkkaði stundum upp einsog álf-
ur, í miðjum látunum, rólegur og
góður en skoðandi vel í kringum sig.
Augnaráð hans varð ekki umflúið.
Ég hafði á tilfinningunni að hann sæi
allt.
Þegar krakkarnir voru farnir að
heiman sátu konungurinn og drottn-
ingin í ríki sínu, hlustuðu á jazz,
fengu sér hamborgara og bjór á
föstudagskvöldum, horfðu á bíó,
skutluðust eitthvað, í heimsókn, að
passa, athuga hvort allt væri ekki
einsog það átti að sér að vera í heim-
inum, í ferðalög til útlanda, í bæinn...
Soffía og Óli kynntust mjög ung
og ég sé það í anda, þó ég viti lítið um
nokkurn skapaðan hlut, þegar hann
kom að ná í jazzstelpuna á Berg-
staðastræti heima hjá afa okkar og
ömmu. Fallegur maður með kvik-
myndaleikaralega útgeislun. Soffía
og Óli voru einsog búin til fyrir hvort
annað.
Saman eignuðust þau meira en 52
ár, sex börn, barnabörn, barna-
barnabörn, eitt fallegasta heimilið í
heiminum, líf sem var án stæla,
snobbs, ekkert fór meir í taugarnar á
Óla en það, og aldrei að forðast það
sem var skemmtilegast, ekki að vera
með of mikinn undirbúning eða yf-
irskipulagsstarfsemi, gera hlutina og
hafa gaman af.
Óli var fyrirmyndarmaður og með
lífi sínu kenndi hann öllum ást, virð-
ingu, ábyrgð, fölskvaleysi, hógværð,
og að lifa án þess að vera með vesen
eða taka því of hátíðlega.
Hann var og er stóri pabbinn í fjöl-
skyldunni. Takk Óli. Takk takk takk
fyrir mig og mína.
Kristín Ómarsdóttir.
Látinn er maður sem ég hef þekkt
allt mitt líf. Ég held að það fyrsta
sem ég lærði á eftir pabbi og manna
hafi verið Óli og Soffía frænka.
Enda eru móðir mín og Soffía
frænka mjög samrýndar systur. Og
það var eins með Óla, hann var alltaf
nálægt Soffíu frænku.
Á svona stundu koma upp margar
góðar minningar sem maður átti
með Óla og Soffíu frænku. Hvort
sem það var á Ölduslóðinni, uppi í
Summó, þar sem Óli var óðalsbónd-
inn, eða annars staðar.
Það var alltaf mannmargt á Öldu-
slóðinni. Þar fékk maður heitan mat í
hádeginu þegar maður var í skóla og
svo margir komu að við Steinar
þurftum að sitja í gluggakistunni í
eldhúsinu. Hver hefur ekki setið í
gluggakistunni? Við Steinar erum
löngu vaxnir upp úr gluggakistunni
en það komu önnur börn og barna-
börn í staðinn fyrir okkur.
Já, eldhúsið hjá Óla og Soffíu
frænku, þá rifjast upp margt sem
brallað var á Ölduslóðinni.
Sama hvað við Steinar gerðum þá
stóð Óli alltaf með okkur og leyfði
okkur að gera allt. En hann kenndi
okkur líka ýmislegt með leikjunum,
t.d. borðtennis og tafl, tók okkur
ÓLAFUR PÉTURS-
SON STEPHENSEN
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir:
Í sunnudags- og þriðjudags-
blað þarf grein að berast fyrir
hádegi á föstudag. Í miðviku-
dags-, fimmtudags-, föstudags-
og laugardagsblað þarf greinin
að berast fyrir hádegi tveimur
virkum dögum fyrir birtingar-
dag. .
Skilafrestur
minning-
argreina