Morgunblaðið - 24.03.2001, Síða 49

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. MARS 2001 49
Akranesi. Samvistin hófst rólega og
við kynntumst alltaf betur og betur
og ákváðum við fljótlega að vera
alltaf saman í herbergi þangað til
annar okkar útskrifaðist eða hætti í
skólanum. Við vorum saman í her-
bergi í sex annir og alltaf í herbergi
nr. 111. Það munaði líka miklu að
ég og Eygló vorum saman á grunn-
deild málmiðnar á fyrsta ári svo að
við Halldór kynntumst enn betur.
Þó ég segi sjálfur frá held ég
samvistin okkar hafi verið með því
besta á vistinni því við höfðum allt
svo skipulagt, t.d. hvað þrif varðar
þá ákváðum við að ég þrifi þetta og
hann þrifi hitt enda fengum við líka
nánast alltaf 10 í herbergisskoð-
uninni. Í gegnum Halldór kynntist
ég líka fullt af krökkum og varð ég
meðlimur í Systra- og bræðrafélag-
inu en í því voru t.d. ég, Halldór,
Inga Sigga, Inga Rut og Guðrún
Ásta og var margt brallað.
En Halldór átti það til að vera
glettinn og stríðinn. T.d. sögðum
við öllum nýjum á vistinni að hann
væri 40 árum eldri en hann væri
(fólk var lengi að trúa þessu) og átt-
um við þá við að hjartað væri úr 40
ára gömlum manni. Annað atvik
sem ég man eftir var þegar Halldór
hafði verið búinn að safna gömlum
dagblöðum og rífa niður í litla miða
og geymdi það í poka uppi í skáp.
Svo þegarpokinn var orðinn fullur
setti hann blöðin í ruslatunnuna og
svo þegar einhver kom inn um
hurðina sturtaði hann blöðunum yf-
ir viðkomandi. Það kom líka oft fyr-
ir að þegar við ætluðum að fara að
sofa að við fengum báðir mikinn
svefngalsa og létum eins og fífl.
Ég vil að lokum þakka Halldóri
alla samveruna og ég veit að við
eigum eftir að hittast aftur. Hvíldu í
friði.
Elsku Sigrún, Óskar, Eygló,
Siggi, aðrir ættingjar og vinir, ég
bið góðan Guð að styrkja ykkur í
þessari miklu sorg.
Hjalti Vignir, Grundarfirði.
Dapurleg skilaboð dag einn ég fékk, að
dáinn sé vinurinn kæri.
Ég óskaði þess er að gröf hans ég gekk
að í grenndinni ennþá hann væri.
Sjálfur ef vin þú átt góðan í grennd,
gleymdu ekki hvað sem á dynur,
að albesta sending af himnunum send
er sannur og einlægur vinur.
(Þýð. Sig Jónsson.)
Elsku Halldór, ég trúi því að þú
sért horfinn á vit nýrra ævintýra,
laus við alla þá erfiðleika sem þú
barðist við í þessu lífi. Ég á svo
margar góðar minningar um þig
sem ég á alltaf eftir að geyma. Þar
er húmorinn þinn mér efst í huga.
Garfield, Mr. Bean og spólan sem
þú sendir okkur vinkonunum frá
Svíþjóð bera honum gott vitni.
Allar góðu stundirnar á heima-
vistinni, heimsóknir þínar til okkar
á Suðurgötuna, Systrabræðrafélag-
ið okkar, að ógleymdum öllum rúnt-
unum okkar þar sem það þótti ekk-
ert tiltökumál að skreppa í
Borgarnes á inniskónum ef okkur
sýndist svo, og ekki má gleyma
frönsku súkkulaðitertunni sem þú
bakaðir af mikilli snilld.
Þessar minningar varðveiti ég og
veit að við eigum eftir að hittast
aftur og rifja þær upp saman. Fjöl-
skyldu þinni sendi ég mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Þín vinkona,
Rakel.
Það var um haustið 1995 að ég
kynntist Halldóri Bjarna fyrst
gegnum vinkonu mína Guðrúnu
Ástu. Ég sá strax að þarna var á
ferðinni traustur og góður vinur og
að vert væri að hlúa vel að þeim
vinskap sem þarna myndi þróast.
Stuttu eftir að kynni okkar hóf-
ust fór Halldór Bjarni út til Sví-
þjóðar til að bíða eftir kalli í stóru
aðgerðina, sem gaf okkur öllum
nokkur góð ár í viðbót með honum.
En ekki minnkaði sambandið við
það, því Halldór Bjarni var óspar á
að hringja og senda línu til Íslands.
Halldór Bjarni kom svo til baka
eftir velheppnaða aðgerð og hóf
fljótlega aftur skólagöngu við Fjöl-
brautaskóla Vesturlands á Akra-
nesi, en þar stunduðum við vinirnir
nám. Við vorum yfirleitt átta saman
í fyrstu og kölluðum okkur hinum
ýmsu nöfnum t.d. „Hvítuvíkinga-
riddaraliðssveitina“ og „Systra-
bræðrafélagið“. Það var yfirleitt
glatt á hjalla hjá okkur og þá sér-
staklega ef Halldór Bjarni var með,
því aldrei var langt í brosið hjá hon-
um. Hugmyndafluginu voru heldur
engin takmörk sett og í eitt skiptið
er við stelpurnar sátum saman í
herbergi 110 á vistinni, heyrum við
eitthvað slást í gluggann. Þegar við
svo litum við þá hangir eitthvað í
bandi fyrir utan. Halldór Bjarni
hafði fengið eitthvað að láni hjá
stelpunum og í stað þess að fara
með það alla leið niður, þá sá hann
þarna auðveldari leið. Herbergið
hans var nefnilega beint fyrir ofan
þeirra.
Halldór Bjarni var alltaf boðinn
og búinn til að aðstoða okkur á all-
an þann hátt sem honum var unnt.
Ef eitthvað leit út fyrir að vera eitt-
hvert vandamál þá var því bara ein-
faldlega reddað. Það er ýmislegt
sem Halldór Bjarni kenndi mér í
gegnum árin en þó einna helst að
við skulum ekki gleyma okkur í ei-
lífum áhyggjum af veraldlegum
hlutum. Við skulum heldur ganga
um brosandi og jákvæð og vera þol-
inmóð við allt og alla.
Ég trúi því að Halldóri Bjarna
líði vel þar sem hann er, les Gretti
og horfir á X-Files eins og hann var
vanur. Svo þegar þar að kemur tek-
ur hann á móti okkur opnum örm-
um.
Ég hef ekki þekkt Halldór
Bjarna eins lengi og sumir vina
minna, en ég þakka fyrir þau all-
mörgu ár sem ég fékk að eiga sem
vinur hans, þeim mun ég aldrei
gleyma. Hann mun ávallt vera í
huga mínum.
Það væri hægt að halda áfram
endalaust en einhvers staðar skal
látið staðar numið.
Elsku Óskar, Sigrún, Eygló,
Siggi og aðrir aðstandendur. Megi
algóður guð vera með ykkur á þess-
um erfiðu tímum.
Skrifuð á blað
verður hún væmin
bænin
sem ég bið þér
en geymd
í hugskoti
slípast hún
eins og perla í skel
við hverja hugsun,
sem hvarflar til þín.
(Hrafn A. Harðarson.)
Elsku Halldór Bjarni, þakka þér
fyrir að vera svona góður vinur.
Þinn vinur og systrabræðrafélagi
Inga Rut.
Halldór Bjarni Óskarsson var
ekki einn þeirra afreksmanna sem
hlaðnir eru medalíum eða daglega
hampað á síðum blaðanna. Hann
vann sín afrek í hljóði og ekki til að
öðlast frægð eða frama. Hans við-
urkenningar og verðlaun voru fólg-
in í hverjum deginum sem hann
bætti við ævi sína. Hans barátta var
hetjuleg þótt hann að lokum biði
lægri hlut.
Þrátt fyrir að Halldór hafi allt frá
fæðingu þurft að kljást við erfið
veikindi var það aldrei til umræðu
þegar maður hitti hann. Hann var
glaðlyndur að eðlisfari og aldrei
heyrði maður hann barma sér yfir
eigin bágindum en hins vegar
leyndi sér ekki gleðin yfir því ef
hann gat á einhvern hátt lagt öðr-
um lið. Dugnaðurinn og viljinn voru
alltaf langtum meiri en þrekið
leyfði.
Eitt af hans helstu áhugamálum
voru kvikmyndir, ekki síst ævin-
týra- og spennumyndir. Mest dá-
læti hafði hann þó á myndunum um
enska njósnarann James Bond enda
áttu þeir tveir það sameiginlegt að
þurfa stöðugt að berjast fyrir lífi
sínu. Eini munurinn var sá að bar-
átta James Bond er skáldskapur en
hjá Halldóri var hún raunveruleiki.
Því nefnum við þetta hér að lík-
lega hefur Halldór ekki gert sér
grein fyrir því að í raun var hann
meiri hetja sjálfur en þeir sem
hann dáðist að á hvíta tjaldinu. Að
minnsta kosti verður hann það allt-
af í okkar augum.
Á stundu sem þessari vildu sjálf-
sagt flestir geta sagt þau orð sem
huggað gætu aðstandendur. Því
miður er það ekki á okkar valdi. Við
viljum hins vegar óska þess að for-
eldrar og systkini Halldórs Bjarna
minnist þess að þrátt fyrir að stríð-
ið hafi að lokum tapast var þeirra
erfiði síður en svo til einskis. Með
þrotlausri baráttu við hlið Halldórs
Bjarna öll þessi ár hafa þau fært
sjálfum sér, og öðrum sem honum
kynntust, dýrmætar minningar um
góðan dreng.
Gísli Einarsson og
Guðrún Pálmadóttir.
Elsku Halldór. Ég vona að þér
líði betur þar sem þú ert núna. Ég
ætlaði ekki að trúa því þegar Inga
hringdi og sagði mér að þú værir
dáinn því þótt þú værir búinn að
ganga í gegnum þessar raunir var
ég einhvern veginn viss um að þú
yrðir lengur á meðal okkar, en það
er víst þannig að þeir deyja ungir
sem guðirnir elska.
Ég er búin að vera að rifja upp
veturinn sem við stelpurnar leigð-
um á Suðurgötunni og þú varst tíð-
ur gestur hjá okkur. Margar góðar
minningar koma upp í hugann, t.d.
allir rúntarnir okkar og franska
súkkulaðikakan sem þú bakaðir fyr-
ir okkur og allir borðuðu of mikið
af, Mr. Bean og Grettir voru líka
vinsælir og þú fékkst aldrei leið á
þeim og í hvert sinn sem ég sé þá á
ég eftir að hugsa til þín. Svo var
það líka eftir að þið vissuð að ég
væri ólétt varst þú alltaf boðinn og
búinn að skutla mér og gera allt til
að mér liði vel þar sem ég hafði
ekki kærastann hjá mér. Svo þegar
þú sást litla strákinn minn fyrst
ætlaðir þú ekki að þora að halda á
honum en svo var það bara ekkert
svo agalegt.
Ég vona að guð gefi fjölskyldu
þinni styrk á þessari erfiðu stundu
og styðji þau í þessari miklu sorg.
Kristín Sigmundsdóttir
og fjölskylda.
Það verður ekki hjá því komist
að minnast vinar míns Halldórs
Bjarna en við erum búin að þekkj-
ast lengi. Við hófum skólagöngu
okkar í Grunnskólanum að Klepp-
járnsreykjum og leiðir okkar lágu
einnig saman í Fjölbrautaskóla
Vesturlands á Akranesi. Vorum við
bæði á heimavistinni og vorum ná-
grannar þar. Þá urðum við mjög
góðir vinir og ekki leið sá dagur að
ekki væri kíkt í heimsókn og eitt-
hvað brallað. Það var ávallt stutt í
brosið hjá honum og tilsvör og fras-
ar eru ógleymanlegir. Ég sakna
þessa tíma og var oft gott að kíkja
og finna góða skapið.
Halldór hafði áhuga á því dul-
ræna og vissi mjög margt um það
ótrúlega í heiminum. Hann safnaði
til dæmis bókum með Gretti sem ég
fékk oft lánaðar og var kominn með
gott safn af James Bond.
Halldór kenndi manni margt um
lífið og hann var maður sem gerði
allt til þess að láta drauma sína
rætast. Hann kenndi manni einnig
að gefast ekki upp og taka lífinu
eins og það er. Þó svo að það sæki
hart að manni á maður að rísa upp
aftur sterkari en fyrr. Ákveðni og
styrkur voru hans kostir og því
kynntist maður þegar hann fór í
hjarta- og lungnaskiptin. Hann kom
aftur í skólann eftir þau og var þá
eins og hann hefði aldrei farið í
burtu í þennan tíma. Ég þakka fyr-
ir að hafa kynnst honum og hann
mun ávallt eiga stað í hjarta mínu.
Ég vil votta Óskari, Sigrúnu,
Eygló, Sigurði og öðrum aðstand-
endum og vinum innilega samúð.
Megi Guð hjálpa ykkur gegnum
sorgina.
Inga Sigríður Ingvarsdóttir.
Kveðja frá Fjölbrautaskóla
Vesturlands
Halldór Bjarni Óskarsson er lát-
inn. Hann var nemandi hjá okkur í
Fjölbrautaskóla Vesturlands. Við
minnumst drengsins sem mætti til
náms illa haldinn af erfiðum sjúk-
dómi. Hann þurfti jafnvel að beita
sig hörku til að geta gengið milli
húsa þegar hvasst var. Hann þurfti
að hafa fyrir því sem flestir höfðu í
forgjöf. Það aftraði Halldóri Bjarna
ekki frá því að takast á við námið,
hann ætlaði að læra. Hann bjó á
heimavistinni og féll mjög vel inn í
hópinn þar. Hann var hvers manns
hugljúfi. Svo fór hann í stóru að-
gerðina til Svíþjóðar og var lengi í
burtu. Tímann notaði hann líka til
að læra sænsku sem hann bjó svo
að síðar. Halldór Bjarni kom aftur
og nú var stefnan tekin á náms-
lokin. Hann hafði fengið mikla bót
og var allur kraftmeiri og frískari.
Allt virtist á svo góðri leið og okkur
sýndist Halldór Bjarni njóta sín vel.
En enginn má sköpum renna. Bat-
inn varð skammvinnari en við ætl-
uðum. Enn þurfti hann að berjast
við veikindin og nú varð hann að
láta undan. Hetjulegri baráttu var
lokið.
Við minnumst nú drengsins og
þökkum samveruna. Halldór Bjarni
var í hugum okkar sem kynntumst
honum einstaklega ljúfur drengur
og við minnumst hans með hlýhug
og söknuði. Fyrir hönd okkar í
Fjölbrautaskóla Vesturlands sendi
ég fjölskyldu Halldórs Bjarna sam-
úðarkveðjur og vona að minningin
um ljúfan dreng veiti þeim styrk.
Þórir Ólafsson skólameistari.
Nú þegar hækkandi sól og vor er
í lofti er baráttu elskulegs frænda
lokið, dáinn í blóma lífsins. Vorið
1976 fæddist bróður mínum og
mágkonu þessi yndislegi drengur,
en þá strax greindist hann með
hjartagalla, og aðeins ellefu mánaða
fór hann í stóra aðgerð til London.
Hann stóðst álagið en lungun
sködduðust og læknar gáfu von um
framtíð til unglingsára, nema
tækninni fleygði svo fram að þá
yrði hægt að hjálpa honum, og
sannarlega fleygði tækninni fram,
19 ára fer hann til Svíþjóðar á biðl-
ista eftir nýjum líffærum, hjarta og
lungum. Í þeirri bið bjó hann í íbúð
í Gautaborg ásamt mömmu sinni
sem stóð sem klettur honum við
hlið. Gerðu þau ýmislegt þegar þau
höfðu vanist staðháttum, tóku á
móti öðrum Íslendingum sem komu
til að leita sér lækninga og leið-
beindu þeim og uppörvuðu, en aldr-
ei kvartaði hann yfir veikindum sín-
um.
Þegar röðin kom að honum
hringdi hann sjálfur í vini sína,
bjartsýnn og yfirvegaður. Aðgerðin
gekk vel og lífið virtist bjart fram-
undan. Nú gat hann svo margt sem
hann aldrei gat áður, t.d. gengið
upp brekkurnar við bæinn í sveit-
inni sinni. Hann dreif sig aftur í
skólann, þó að hann hefði misst af
jafnöldrunum, fékk sér vinnu með
skólanum á Mótel Venus. Traustur
og áreiðanlegur gekk hann óbeðinn
í þau störf sem hann sá að þurfti að
vinna, t.d. að vaska upp, á milli þess
sem hann sendist með pítsur og
kók handa svöngum viðskiptavin-
um. Hann var glaður og ánægður
yfir fyrstu svokölluðu vinnunni
sinni, að vera farinn að geta tekið
þátt í störfum samfélagsins, finna
líkamsþrek og sjálfstraust aukast,
allt í lagi að vera dálítið þreyttur að
kvöldi.
Oft er mikið að gera í sveitinni og
ég tala nú ekki um þegar móðir
hans fór að vinna utan heimilisins,
þá vantaði ekki að Halldór Bjarni
tæki til hendinni við heimilisstörfin,
en hafði þó orð á því að fljótlegra
væri að rusla til en að taka til. Ég
undraðist oft þrautseigjuna við
skólabækurnar, því að hann var oft
slappur, með súrefniskútinn sér við
hlið. „Það dugar ekki annað en að
læra eitthvað,“ sagði hann og hann
sá hilla undir stúdentsprófið. Fyrir
um ári fékk hann sýkingu í lungun
og allt var gert til að vinna bug á
henni. Ég skil ekki af hverju Guð
tekur ungt fólk þegar nóg er af
öldruðum og þreyttum. Halldór
Bjarni var stóra hetjan sem tók
veikindum sínum af æðruleysi og
kvartaði ekki, það var gott að koma
til hans, hann hafði hlýtt viðmót,
var jákvæður og átti ótrúlega stór-
an skammt af þolinmæði, sem hann
þurfti svo oft á að halda. Spyrði
maður um líðan hans svaraði hann
ævinlega: „Ég hef það ágætt.“
„Þó að ég sé látinn harmið mig
ekki með tárum. Hugsið ekki um
dauðann með harmi og ótta. Ég er
svo nærri að hvert eitt ykkar tár
snertir mig og kvelur en þegar þið
hlæið og syngið með glöðum hug
lyftist sál mín upp í mót til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt sem
lífið gefur og ég tek þátt í gleði
ykkar.“ (Höf. ók.)
Elsku Óskar, Sigrún, Eygló og
Siggi, ég bið góðan guð að styrkja
ykkur í þessari miklu sorg.
Hulda.

 


  


     


   


  

  
 
  !
  
 "" #""
 !
 
$
 

 


   %       

""
 
   !
" # !#$
%%
&'( )*
 *( + 

 ( , 


%- 

*.
/ 
  0%1 (
2* 
/ 
+ 3
/  2/   
+

/  % 
40   
 
/  )
5*#+  
%- 
/ 


/  #+ 6
1 

/ 7% ) 8 %- 
6  9  4/ 

2 
 6*: 
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til
blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að
símanúmer höfundar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það
eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil
og hæfilega línulengd — eða 2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en
ekki stuttnefni undir greinunum.