Morgunblaðið - 19.04.2001, Qupperneq 70

Morgunblaðið - 19.04.2001, Qupperneq 70
MINNINGAR 70 FIMMTUDAGUR 19. APRÍL 2001 MORGUNBLAÐIÐ Hin gömlu kynni gleymast ei. Við fráfall Ragnars Einarssonar rifjast upp samveran í Menntaskólanum í Reykjavík á sjöunda áratugnum. Þar komu saman námfúsir, ungir sveinar og settust í Z-bekk. Þeir kölluðu sig fljótlega Skarphéðinga eftir umsjónarkennaranum, Skarp- héðni Pálmasyni. Gáski og glettni einkenndu flestar athafnir á þess- um árum. Ragnar var jafnan hrók- ur alls fagnaðar, hvort sem skipu- lagt var Tjarnarsund, sungið Fyrirutangluggann eða Trunttrunt- ogtrína. Ekki fór hjá því að gjóað væri augum yfir í stúlknabekkina í máladeild, þar sem Guðni var átrúnaðargoð. Skarphéðingar stofn- uðu til ýmissa tengsla og trúlofana óháð stærðfræði eða latínu. Á þess- um árum kynntist Ragnar Kristínu Waage, sem síðar varð eiginkona hans. Ragnar lauk prófi í viðskipta- fræði við Háskóla Íslands 1968. Hann kvæntist Kristínu 1. júní 1968. Þau eignuðust þrjú börn, El- ísabeti Indru, Magnús og Gunnar Emil. Ragnar og Kristín slitu hjónabandi, en vináttan hélzt söm alla tíð. Árin liðu, en Skarphéðingar héldu áfram að hittast reglulega. Ragnar varð einn af fyrstu forzet- um Skarphéðingafélagsins. Ólíkt því, sem oft gerist, styrktust þau vináttubönd, sem bundin voru í M.R. Glaðværðin hefur ætíð ríkt á fundum okkar. Ragnar, hinn reyndi kórfélagi, sá um að hin gömlu kynni gleymdust ei, né heldur söngurinn sígildi um kanaríufuglana. Þar stýrði hann raddbeitingu og viðeig- andi látbragði. Nú er skarð fyrir skildi. Félag- arnir komu saman fyrir nokkrum mánuðum. Ragnar var mættur eins og alltaf, glaður og reifur. Sungið var enn um kanaríufuglana, sem létta lundina með kvaki sínu. RAGNAR EINARSSON ✝ Ragnar Einars-son fæddist í Reykjavík 17. mars 1943. Hann lést á Landspítalanum við Hringbraut 10. apríl síðastliðinn og fór útför hans fram frá Langholtskirkju 17. apríl. Fækkað hefur síðan um eina bassarödd, en hnípnir kanaríufuglar taka brátt flugið aftur. Bekkjarfélagar Ragnars Einarssonar í M.R. kveðja góðan dreng, þakka samfylgd og samheldni og senda börnum hans, ættingj- um og ástvinum inni- legar samúðarkveðjur. Skarphéðinga- félagið,6-Z, 1964. Með þessum fátæk- legu orðum langar mig að kveðja þig, kæri vinur. Við kynntumst þeg- ar ég fór að sækja fundi í sömu deild og þú, fyrir rúmum 15 árum. Þar varst þú fyrir og tókst svo vel á móti mér. Síðar þegar þú skildir við konu þína tókum við okk- ur saman sem vorum fráskilin í deildinni og studdum hvert annað. Við kölluðum okkur hóp hinna frá- og misskildu. Oft var glatt á hjalla hjá okkur, við buðum hvert öðru í mat, drukkum saman kaffi og deild- um saman styrk okkar og vonum. Með tímanum breyttist hópurinn, sumir fóru í ný sambönd og aðrir hættu að stunda fundina eins og gengur, en okkar vinátta entist. Við fórum saman í leikhús, á tón- leika og út að borða. Ekki eru fá skipti sem ég fór í boði þínu til að hlusta á flutning kórs Langholts- kirkju sem þú varst félagi í. Þessar stundir verða mér ógleymanlegar og ég mun ætíð minnast þeirra með söknuði. Þegar þú greindist með þann sjúkdóm sem dró þig síðan til dauða á aðeins örfáum vikum varst þú ákveðinn að berjast og eins og þú sagðir við mig: „Ég er ekki einu sinni orðinn afi.“ Þegar ég sit hér og hugsa til þín þá finnst mér það svo óréttlátt að þú skyldir ekki fá tækifæri til að berjast, þú varst búinn að berjast um ævina við tvo erfiða sjúkdóma og allt var farið að ganga svo vel. Það eru ekki nema örfáir mánuðir síðan við töluðum um að fara saman í listaferð til Ítalíu, en vegir Guðs eru órannsakanlegir og núna ert þú kominn til hans og öllum þrautum þínum lokið. Ég verð ævinlega þakklát fyrir að hafa fengið að kveðja þig. Þegar ég kom til þín stuttu fyrir andlát þitt brostir þú svo fallega til mín og sagðist tala við mig betur seinna. Elsku Raggi minn, ég á eftir að sakna þín og þess að deila með þér sorg og gleði en fyrst og fremst er ég þakklát fyrir að hafa fengið að vera vinur þinn. Ég sendi innilegar samúðar- kveðjur til barnanna þinna, Indru, Magnúsar og Gunnars, og til Krist- ínar fyrrverandi eiginkonu þinnar sem var alltaf þinn besti vinur. Ég veit ég mæli fyrir hönd félaga þinna í fimmtudagsdeildinni, þar sem þín verður sárt saknað, þegar ég kveð þig með bæninni okkar. Guð, gefðu mér æðruleysi til að sætta mig við það, sem ég fæ ekki breytt, kjark til að breyta því, sem ég get breytt, og vit til að greina þar á milli. Regína Viggósdóttir. Kveðja frá Indónesíu Raggi vinur minn er látinn. Það er erfitt að hugsa til þess að þessi góði drengur, sem var hrókur alls fagnaðar, sé allur. Raggi var alltaf sá fyrsti sem ég hafði samband við þegar ég kom til Íslands og sá síð- asti sem ég kvaddi. Það verður tómlegt að koma næst heim. Það skiptust á skin og skúrir í lífi okkar en návist Ragga var alltaf gleðistund. Hann var vinur í raun – traustur félagi. Það skarð sem hann skilur eftir sig verður aldrei fyllt. Í dag verður mér mest hugsað til þeirra sem standa honum næst. Ég votta þeim samúð mína. Minning um góðan dreng lifir. Páll Gústaf Gústafsson. Stríðinu er lokið. Ragnar okkar er farinn … stunginn af. Eftir sitj- um við með sorg í hjarta en yljum okkur við minningarnar. Ef við ætt- um að tíunda þær allar myndi Mogginn þurfa að gefa út mörg aukablöð. Við sjáum hann ljóslif- andi fyrir okkur. Með glettnisbros- ið, alltaf í góðu skapi, ekki fyr- irferðarmikill en með einstaklega góða nærveru. Húmorinn á réttum stað og nóg af honum. Fyrstu kynni okkar af Ragnari voru fyrir fimm árum. Félagar úr Kór Langholtskirkju eru að tínast til messu. Við sitjum yfir kaffibolla og Jónsi er farinn að hugsa sér til hreyfings til að hita okkur upp. Þá birtist Ragnar og segir: „Ég er pabbi hans Magga og ætla að syngja fyrir hann í messunni.“ Upp úr þessu fer Ragnar að mæta á æf- ingar og áður en langt um líður er hann orðinn gjaldkeri kórsins. Þar er réttur maður á réttum stað enda enginn viðvaningur á ferð. Hann gat að vísu orðið töluvert fölur þeg- ar söngstjórinn fór á flug og rask- aði fjárhagsáætlunum kórsins. Færeyjaferðin 1997 sem við Færeyjafarar minnumst öll með ákveðnum glampa í augum. Í upp- hafi ferðarinnar gefur Ragnar þá- verandi formanni bland í poka og segir henni að gefa vinkonunni, alt- forstöðukonunni, með sér. Þær njóta góðs af innihaldinu. Þetta er frábær ferð. Lítið sofið, allnokkuð sungið, töluvert gengið og mikið hlegið. Við förum á „trúnó“ sem varir allan veturinn. Þá verður til klisjan: „Var ég búin(n) að segja þér hvað mér þykir vænt um þig?“ Þannig heilsumst við síðan. Fyrst í glensi og gríni en þegar á líður er orðin meiri alvara bakvið. Þessi klisja er notuð fram á síðasta dag; í beinum orðum eða með SMS-skila- boðum. Færeyjaferðin 1998 þegar K.L. tekur þátt í sálumessu Verdis. Í þessari ferð er Ragnar í fínu formi. Hættur að reykja, búinn að fara í aðgerð á fæti. Stífar æfingar, mikið sungið, mikið hlegið. Eftir borð- haldið í lokahófinu gerir Ragnar sér lítið fyrir og stelur matarbakk- anum og fer með hann með sér upp á herbergi. Hóar síðan í liðið og býður í mat klukkan fjögur um nótt. Karlinn síkáti sér um sína. Þar sitjum við og skóflum í okkur lambakjöti með grænum baunum og soðnum gulrótum. Grænu baun- irnar lenda reyndar víða. Mikið hlegið. Brúðkaup Halldóru og Mats í júlí 1998. Dansað úti í garði fram á rauða nótt í yndislegu veðri. Nokk- ur sumarblóm verða illa fyrir barðinu á skósólum dansglaðra brúðkaupsgesta. Ragnar kveður og fer. Er svo kominn aftur innan klukkutíma með trjágrein meðferð- is sem hann kallar „hjartatré“ því laufin eru hjartalaga. Þetta gróð- ursetur hann þar sem sumarblómin fyrrverandi voru. Sér um sína sem alltaf. Heimatilbúnu konfekti gaukað að Ágústu fyrir ein jólin. Áheit sem enginn vissi hver voru nema hann sjálfur. Fæðing Snorra Mats í september 1999. Ragnar mættur áður en klukkutími er liðinn frá heimkomu móður og barns, með fallegasta blómvönd á jarðríki meðferðis. Fjölskyldumaðurinn Ragnar. Gullmolarnir þrír, Indra, Maggi og Gunnar. Á tímabili voru þau öll í kórnum; fjölskyldan von Trapp, eins og við kölluðum þau. Og svo „gamla geit“ sem hann talaði um af svo mikilli hlýju, besti vinur hans. Finnland í des. 2000. Ragnar er ekki alveg í sínu besta formi, „eitt- hvað leiðinlegur“ eins og hann orðar það. Hann gefur þó fyrrver- andi formanni bland í poka og fyrr- verandi altforstöðukonan nýtur góðs af sem fyrri daginn. Ferðin er ágæt en oft hefur þó verið meira hlegið. Í lok febrúar greinist Ragn- ar með krabbamein. Við fylgjumst lömuð með. Fyrst er hann í afneit- un. „Þetta lagast, ég er í góðum höndum.“ Húmorinn samt sem áður á sínum stað þegar hann segir: „Sem betur fer held ég hárinu.“ Síðan gerir hann sér grein fyrir ástandinu. Hann fer að mæta reglu- lega í messu. Að lokum algjör sátt. Ekkert óuppgert, æðruleysið algert. Eftir sjö vikna baráttu er stríðinu lokið. Ragnar var einstakur. Hlýr og góður. Sagði kannski ekki svo mik- ið. Orð voru óþörf. Gott að þegja með honum. Gaman að spjalla við hann. Einstakt að hlæja með honum. Það eru forréttindi að hafa kynnst honum. Þegar þetta er skrifað eru nokkr- ir klukkutímar þar til kórinn okkar flytur Jóhannesarpassíuna. Hver einasti tónn verður sendur með for- gangspósti hugans beint til Ragn- ars. Hann er örugglega með í englakórnum og syngur náttúrlega eins og engill ekki „aðeins öðruvísi“ eins og við hin. Kæru Indra, Maggi, Gunnar, Hrafnhildur og Kristín, við sendum ykkur hugheilar samúðarkveðjur. Minningin um góðan félaga og ein- stakan vin mun lifa. Við kjósum að kveðja Ragnar með færeyska lag- inu sem við sungum svo oft saman í þýðingu gamals félaga okkar Gunn- laugs Valdimars Snævars: Fagurt er um sumarkvöld við sæinn. Sólin varpar geislum yfir bæinn. Bærist varla blað á lygnum kvöldum. Bátur vaggar rótt á mjúkum öldum. Moldin skrýðist möttli fagurgrænum. Morgunsólin hlær í sunnanblænum. Vakna blóm af vetrarlöngum dvala. Værðarlega börn við móður hjala. Fugl í bjargi, fiskur klýfur strengi. Fífan veifar kollunum á engi. Vakna tekur veröld lífs og blóma. Vitnar allt um lífsins helgidóma. Hljóðnar allt um himin, jörð og græði. Hjala fuglar saman ástarkvæði. Marga dreymir mararhvítar strendur. Meðan dagur leggur saman hendur. Halldóra, Ágústa og Guðrún. Það var leitun á glaðværari manni en Ragnari Einarssyni, ein- um minna bestu og elstu vina. Kynntumst við er við vorum báð- ir árs skiptinemar í Bandaríkjunum skólaárið 1960–’61, lentum við þar steinsnar hvor frá öðrum og hitt- umst af og til. Tókst strax með okk- ur náin vinátta sem entist ævilangt. Þegar heim kom aftur að árs fjarvist lokinni óskuðum við eftir setu í sama bekk er við hófum nám að nýju í 4. bekk Menntaskólans í Reykjavík. Jókst nú vinátta og samskipti öll, en við vorum sessunautar allt að stúdentsprófi. Lentum við í Z-bekk með úrvals piltum, sem enn halda hópinn vel og hittast reglulega, þótt mig hafi vantað í þann hóp vegna erlendrar búsetu um mörg ár. Er nú skarð fyrir skildi í vinahópnum sem ekki verður fyllt. Var margt brallað á þeim árum og margar skrautlegar uppákomur í þeim góða hópi en Ragnar æv- inlega hrókur alls fagnaðar og er það ekki ofmælt. Er mér nær að halda að aldrei hefði verið tekið til hendi í athöfnum okkar bekkja- bræðranna nema Ragnar væri þar innsti koppur í búri. Oft söfnuð- umst við félagarnir saman heima hjá Ragnari að Hverfisgötu 42, enda Ragnar og fjölskylda hans öll yfirmáta gestrisin og alúðleg og hvorki skortur á glensi né gamni þar. Faðir Ragnars, Einar Ás- mundsson í Sindra, var atorkumað- ur og reffilegur karl sem bauð mér árum saman í útreiðartúra með sér og sonum sínum. Voru þar ótaldar Þingvallaferðirnar en merkilegast- ur þeirra túra, nokkurra daga reið úr uppsveitum Árnessýslu, norður um Kjöl til Norðurlands stúdents- árið okkar ’64. Voru það dýrmætar stundir kátínu, skrafs og vanga- veltna sem ég minnist oft. Gestrisni Ragnars og fjölskyldu hans var ávallt með þeim hætti að manni leið sem væri maður fjölskyldumeðlim- ur. Má varla betur gera. Við Ragnar og fleiri bekkja- bræðranna settumst síðan enn á sama skólabekk í Háskóla Íslands næstu fimm árin en þar tók námið á sig alvarlegri blæ og dró úr gáska- fullu glensi menntaskólaáranna. Tók Ragnar þar mikinn þátt í félagsstörfum, enda með eindæm- um félagslyndur maður. Auk margra annarra starfa þar gegndi hann æðstu stöðu nemenda innan deildarinnar og varð formað- ur Félags viðskiptafræðinema. Virtist sama hvar um garð hann gekk, vinsældir hans spruttu upp sem blóm að vori. Líklegast einkum vegna þess að auk þess að vera af- bragðs skemmtilegur maður átti hann ekkert illt til. Aðlaðandi og ómótstæðileg blanda það. Hlýtur reyndar á stundum að vera allnokkurt álag að sinna þeim kvöðum, sem slíkum vinsældum fylgja, en Ragnar var bæði eftir- sóttur og gjöfull á vináttu sína. Hann var kumpánlegur og kankvís, síbrosandi og kátínan hans aðals- merki. Lifnaði jafnan yfir tilverunni og fjörið færðist á æðra stig þegar Ragnar mætti til leiks. Ekki minn- ist ég þess að skugga hafi borið á okkar vináttu öll þessi ár þrátt fyrir tilfallandi skoðanaágreining eins og gengur. Né heldur dalaði vináttan sakir minnar nú löngu fjarveru og er Ragnar mér jafnnærstæður í dag og ávallt áður. Hann hefur nú gengið skammleiðina lífs til dauða fyrir aldur fram og er annar bekkj- arfélaganna úr MR sem þá leið fer. Er ég nú hugsa til Ragnars, vin- ar míns og frænda, finn ég hlýjan andblæ fjörutíu ára vináttu manns sem mér þótti afar vænt um. Mun Ragnar hafa verið vinum sínum einkar hugleikinn sakir eiginleika sinna. Hann var góður drengur og öðlingur, mun það samdóma álit þeirra sem þekktu hann. Ég sendi Kristínu Waage, börnum þeirra og allri fjölskyldu Ragnars samúðar- kveðjur mínar. Guð blessi Ragnar Einarsson. Ragnar Þór Magnús. Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk- lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordperfect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við með- allínubil og hæfilega línulengd – eða 2.200 slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar- nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum. 3     %.A60-6A 044> J#1A& ( #,& ) &'   +    ,          (      !! 7'          #   #     & )   0*  +  ))  % )   ' # & '-+'   ,& &3 "   #         $    % &$&    %   '    '       85 4406 044 +/!!)&3 : # +     '    &   . 9*  *  '     &$  % ,# 2,22,222, (( # '3
Qupperneq 1
Qupperneq 2
Qupperneq 3
Qupperneq 4
Qupperneq 5
Qupperneq 6
Qupperneq 7
Qupperneq 8
Qupperneq 9
Qupperneq 10
Qupperneq 11
Qupperneq 12
Qupperneq 13
Qupperneq 14
Qupperneq 15
Qupperneq 16
Qupperneq 17
Qupperneq 18
Qupperneq 19
Qupperneq 20
Qupperneq 21
Qupperneq 22
Qupperneq 23
Qupperneq 24
Qupperneq 25
Qupperneq 26
Qupperneq 27
Qupperneq 28
Qupperneq 29
Qupperneq 30
Qupperneq 31
Qupperneq 32
Qupperneq 33
Qupperneq 34
Qupperneq 35
Qupperneq 36
Qupperneq 37
Qupperneq 38
Qupperneq 39
Qupperneq 40
Qupperneq 41
Qupperneq 42
Qupperneq 43
Qupperneq 44
Qupperneq 45
Qupperneq 46
Qupperneq 47
Qupperneq 48
Qupperneq 49
Qupperneq 50
Qupperneq 51
Qupperneq 52
Qupperneq 53
Qupperneq 54
Qupperneq 55
Qupperneq 56
Qupperneq 57
Qupperneq 58
Qupperneq 59
Qupperneq 60
Qupperneq 61
Qupperneq 62
Qupperneq 63
Qupperneq 64
Qupperneq 65
Qupperneq 66
Qupperneq 67
Qupperneq 68
Qupperneq 69
Qupperneq 70
Qupperneq 71
Qupperneq 72
Qupperneq 73
Qupperneq 74
Qupperneq 75
Qupperneq 76
Qupperneq 77
Qupperneq 78
Qupperneq 79
Qupperneq 80
Qupperneq 81
Qupperneq 82
Qupperneq 83
Qupperneq 84
Qupperneq 85
Qupperneq 86
Qupperneq 87
Qupperneq 88
Qupperneq 89
Qupperneq 90
Qupperneq 91
Qupperneq 92

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.