Morgunblaðið - 28.04.2001, Síða 44

MINNINGAR
44 LAUGARDAGUR 28. APRÍL 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Þóra Haralds-dóttir var fædd í
Gerði, Vestmanna-
eyjum, 4. apríl 1925.
Hún lést á hjúkrun-
ardeild Hraunbúða á
föstudaginn langa,
13. apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Harald-
ur Þorsteinsson
verkamaður, f. 5.
janúar 1902 að
Grímsstöðun í Land-
eyjum, d. 11. des-
ember 1974, og Matt-
hildur Gísladóttir
verkakona, f. 22. janúar 1898 að
Norðurhjáleigu í Álftaveri, d. 31.
mars 1976. Þóra var elst fimm
systkina en þau voru: Þorsteina
Guðbjörg, f. 14. júní 1926, d. 27.
dóttur og þeirra barn er Kristín
María, b) Júlíus, f. 10. mars 1973,
kvæntur Kristjönu Ingólfsdóttur
og börn þeirra eru Hallgrímur og
Ásta Björt, c) Þóra, f. 14. janúar
1976, unnusti hennar er Helgi
Bragason. 2) Haraldur netagerða-
meistari, f. 11. september 1947,
kvæntur Valgerði Magnúsdóttur,
f. 23. mars 1953. Börn þeirra eru:
a) Magnús Hlynur, f. 23. september
1973, unnusta hans er Valgerður
Guðrún Gunnarsdóttir, b) Guðrún,
f. 28. maí 1979, c) Berglind Þóra, f.
24. september 1992. 3) Andvana
fædd stúlka 12. ágúst 1966.
Þóra ólst upp í Nikhól að Há-
steinsvegi 38 í Vestmannaeyjum
og bjó alla ævi sína í Eyjum, lengst
af að Heiðarvegi 54 þar sem þau
Júlíus byggðu sér myndarlegt
heimili. Þóra vann um langt árabil
sem fiskvinnslukona hjá Ísfélagi
Vestmannaeyja hf. auk húsmóður-
starfanna.
Útför Þóru verður gerð frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
mars 1927, Gunnar
Þorbjörn, f. 21. apríl
1928, Óskar, f. 7.
ágúst 1929, d. 22.
ágúst 1985, Guðbjörg
Erla, f. 21. júlí 1931.
Þóra giftist hinn 24.
maí 1947, Júlíusi Hall-
grímssyni, f. 20. ágúst
1921, syni hjónanna,
Hallgríms Guðjóns-
sonar, f. 8. maí 1894,
d. 24. ágúst 1925, og
Ástríðar Jónasdóttur,
f. 15. febrúar 1897, d.
3. júli 1923. Þóra og
Júlíus eignuðust þrjú
börn. 1) Hallgrímur netagerða-
meistari, f. 25. maí 1946, maki Ásta
María Jónasdóttir. Börn þeirra
eru: a) Þorsteinn, f. 13. september
1969, kvæntur Ingibjörgu Vals-
Elsku mamma, það eru liðin 5 ár
síðan þú fékkst áfall sem lamaði þig
þannig að þú varst bundin hjólastól
eftir það. Þið pabbi voru búin að
ákveða að fara til Portúgals með okk-
ur Ástu þegar ég yrði fimmtugur,
hálfum mánuði eftir að þú fékkst
áfallið, en úr því varð ekki. Þú hlakk-
aðir mikið til fararinnar en lést aldrei
á því bera þótt það hafi ekki gengið.
Ég vissi að þú hafðir oft grátið eftir
að við fórum frá þér eftir heimsóknir
þegar þú varst á sjúkrahúsinu en þú
lést okkur aldrei sjá það. Ég á marg-
ar góðar minningar frá æskuárum
mínum og man alltaf hvað þú lagðir
mikla áherslu að kenna okkur bræðr-
um bænirnar og muna að fara alltaf
með þær á hverju kvöldi. Þegar ég
eignaðist mín börn hafðir þú alltaf
tíma með þeim og kenndir þeim
sömu bænir enda var trúin ávallt
sterk í hjarta þínu.
Ég og fjölskylda mín munum
sakna þín mikið og við þökkum þér
fyrir alla umhyggjuna sem þú veittir
okkur. Við huggum okkur við að nú
líður þér vel í nýjum heimkynnum
hjá Guði.
Elsku pabbi, megi Guð styrkja þig
í sorginni. Heimsóknir þínar til
mömmu alla daga vikunnar á sjúkra-
húsið og síðan á Hraunbúðir voru
henni mikill styrkur í veikindum
hennar og lýsir því best hve kærleik-
urinn og ástin var sterk á milli ykkar.
Hallgrímur.
Við spyrjum margs en finnum fátt
um fullnægjandi svör.
Við treystum á hinn mikla mátt
sem mildar allra kjör.
Í skjóli hans þú athvarf átt
er endar lífsins för.
Þú skilur eftir auðlegð þá
sem enginn tekið fær.
Ást í hjarta, blik á brá
og brosin silfurtær.
Mesta auðinn eignast sá
er öllum reynist kær.
Þú minning öllu skærar skín
þó skilji leið um sinn.
Þó okkur byrgi sorgin sýn
mun sólin brjótast inn.
Við biðjum Guð að gæta þín
og greiða veginn þinn.
(G.Ö.)
Hjartans þökk fyrir allan þinn
kærleik, elsku mamma mín. Guð
blessi þig og geymi alla tíð.
Þinn
Haraldur og fjölskylda.
Elsku tengdamóðir mín er látin.
Ég kynntist Þóru fyrir rúmum 30
árum þegar ég kom í fjölskylduna.
Mér var strax tekið opnum örmum
og reyndist Þóra mér alltaf eins og
móðir. Þóra var mikil barnakona,
fjölskylduböndin voru henni mikil-
væg og var mikil gleði þegar nýir
fjölskyldumeðlimir fæddust. Þegar
nálgaðist þjóðhátíð kom ávallt í ljós
hvað Þóra var mikil þjóðhátíðarkona,
þá fórum við saman að kaupa mat í
tjaldið og alltaf lagði hún mikið upp
úr því að nóg væri til af veitingum og
að allir væru velkomir í tjaldið. Þess-
um undirbúningi fylgdi mikil gleði og
minnist ég þessara stunda með hlýju.
Einnig er mér ofarlega í huga þegar
ég og Grímur sonur hennar giftum
okkur og skírðum son okkar Þor-
stein.
Athöfnin og veislan fóru fram á
heimili tengdaforeldra minna og ekki
var að spyrja að glæsileikanum. Það
gilti einu hvort um var að ræða
barnapössun eða veisluhöld, alltaf
var Þóra boðin og búin til að aðstoða.
Elsku Þóra mín, takk fyrir allt sem
þú hefur gert fyrir mig og mína fjöl-
skyldu. Þú hefur verið mér alltaf svo
yndisleg og góð, þín verður sárt
saknað. Hlýja þín, heilindi, örlæti og
æðruleysi hafa haft áhrif á okkur öll
og kennt okkur svo margt. Guð
geymi þig.
Bjart er í hugarheimum
hjörtum þó fyllast trega.
Við munum og mynd þína geyma
móðirin yndislega.
(S.E.)
Elsku Júlli minn, megi Guð
styrkja þig í sorginni.
Þín tengdadóttir,
Ásta María.
Þóra Haraldsdóttir dó á föstudag-
inn langa. Þegar mér barst þessi
dánarfregn varð mér hugsað til frels-
arans. Kannski deyja þeir útvöldu á
þessum degi. Þóra var mikið góð
kona, hún var vel greind og gætti
tungu sinnar vel. Talaði aldrei illa um
nokkurn mann, fann gott í fari allra.
Hún vildi öllum hjálpa, enda sýndi
hún það í verkum sínum, það voru
ekki fá börnin sem dvöldu hjá henni
um tíma ef foreldrar þurftu að
skreppa í frí eða vantaði barnapöss-
un á meðan þau voru að vinna, alltaf
bauð Þóra hjálp sína; „get ég ekki
hjálpað?“ eða „það er sjálfsagt að
hafa þau.“ Hún var líka mikil barna-
gæla og hafði gaman af börnum og
þau sögðu „það var svo gaman hjá
Þóru frænku“. Hún hafði alltaf tíma
handa þeim, spilaði, byggði spila-
borgir, kenndi þeim leiki, las, málaði,
leyfði þeim að máta gömlu kjólana
sína og leika í þeim, þræða tölurnar
úr tölustampinum upp á nál og
tvinna og svona má lengi telja. Þóra
var líka mikil félagskona, hún var í
kvenfélaginu Líkn, þar taldi hún ekki
eftir sér störfin, sem hún innti af
hendi. Bakaði, saumaði á basarana
og voru ekki ófáir jólasveinabúning-
arnir, sem hún saumaði oft í sam-
vinnu við aðrar félagskonur. Var
þetta oft efst á óskalista hjá börn-
unum, þegar þau skrifuðu jólasvein-
inum fyrir jólin og svo kvöddu þau þá
í þessum búningum á 13. degi jóla og
þá var nú hátíð í bæ á Heiðarvegi 54.
Þegar gömlu jólasveinarnir voru
farnir til fjalla komu litlir svangir
jólasveinar og fengu heitt súkkulaði
og kökur hjá ömmu og afa, eða Þóru
frænku eins og hún var kölluð af
mörgum. Hún var líka í stórum
saumaklúbb sem kallaði sig Vorið og
hélt basara til að afla peninga til að
styrkja þroskaheft börn. Hún átti
líka góðan vin í þeirra hópi. Hann
kom oft í heimsókn til hennar og var
honum vel fagnað, ýmislegt gerðu
þau sér til gamans.
Þóra og Júlli byrjuðu búskap á
Hásteinsvegi 56. Þau leigðu sér þar
fallega tveggja herbergja íbúð á
neðri hæð og stofnuðu sitt fyrsta
heimili. Þau áttu tvo litla drengi. Júlli
maðurinn hennar var þá sjómaður á
togurum, seinna á vélbátum og síðar
netagerðarmaður í landi. Má nærri
geta hvort Þóra hafi ekki oft verið
kvíðafull um manninn sinn þegar
vond veður geisuðu, en hún átti sína
sterku trú á Guð og hafa bænirnar
hjálpað henni þá. Á þessum tíma
stundaði Þóra saumaskap með föð-
ursystur Júlla, Unni Guðjónsdóttur
leikkonu. Unnur sneið og mátaði en
Þóra saumaði. Það var mikið að gera
hjá þeim, þá var lítið hægt að fá af til-
búnum fatnaði. Þær saumuðu fyrstu
fermingarkirtlana fyrir Landa-
kirkju, var það mikil vinna, öll
hnappagöt gerð í höndum. Ekki var
saumastofan stór, saumavélin var
innst í ganginum og þar var saumað.
En alltaf var jafn snyrtilegt hjá Þóru
þrátt fyrir alla þessa vinnu.
Þóra starfaði í KFUM og K um
tíma og kenndi þar ungum stúlkum
að útsaum. Þessir fundir voru einu
sinni í viku og kallaðir Saumafundir.
Árið 1956 eða um það leyti fluttu þau
í sitt eigið hús sem Júlli reisti, fallegt
tveggja hæða steinhús á Heiðarvegi
54. Þóra var fljót að gera húsið að
hlýlegu og smekklegu heimili, garð-
urinn snyrtilegur með trjám og
blómum, allt vel skipulagt. Þar var
gott að koma og var þar gestkvæmt,
þau enda vinamörg og vel tekið á
móti fólki af húsbændum. Þegar
drengirnir stækkuðu fór hún að
vinna í fiskvinnslu hjá Ísfélagi Vest-
mannaeyja og vann þar í mörg ár.
Þar stækkaði vinahópurinn og þar
vann Lauga vinkona hennar, sem
kom að henni lamaðri einn morgun-
inn fyrir tæpum 5 árum. Þetta var
mikið áfall fyrir Þóru og alla sem
hana þekktu og ekki síst fyrir Júlla
eiginmann hennar, syni og tengda-
dætur, sem reyndust henni sem
bestu dætur þegar þetta dundi yfir
og þar til yfir lauk. Ekki má gleyma
barnabörnunum og langömmubörn-
unum, allt þetta fólk var henni svo
kært og ástfólgið.
Hún dvaldi þessi 5 ár á Hraunbúð-
um, dvalarheimili aldraða, þar sem
hún fékk alla aðhlynningu sem hún
ÞÓRA
HARALDSDÓTTIR
✝ Jón IngibergurGuðmundsson
var fæddur að
Breiðumýrarholti í
Stokkseyrarhreppi
20. október 1923.
Hann lést 22. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Ingveldur Þóra
Jónsdóttir, f. 3. maí
1890 á Stokksreyri,
d. 14. maí 1966, og
Guðmundur Eiríks-
son, f. 26. apríl
1887 að Sólheimum
í Hrunamanna-
hreppi, d. 9. maí 1971. Systur
Jóns eru Guðrún, f. 22. apríl
1916, og Ingveldur, f. 25. októ-
ber 1919. Einnig ólst upp með
Jóni Gunnar Helgason, f. 27.
desember 1927.
Jón kvæntist Ólöfu Bryndísi
Sveinsdóttur 20. október 1944 og
hófu þau búskap á Selfossi, fyrst
við Kirkjuveg og síðan að
eldrum sínum að Keldnakoti í
Stokkseyrarhreppi. Hann naut
barnaskólamenntunar í sinni
heimasveit og vann við almenn
landbúnaðarstörf. Þegar hann
var 18 ára gerðist hann bifreiða-
stjóri hjá setuliðinu í Kaldaðar-
nesi og var þar til vorsins 1943
er hann tók til starfa sem bif-
reiðastjóri hjá Mjólkurbúi Flóa-
manna og Kaupfélagi Árnesinga.
Árið 1958 hóf Jón störf sem lög-
reglumaður í Árnessýslu en
hann hafði frá árinu 1948 sinnt
löggæslu í aukastarfi. Jón starf-
aði sem yfirlögregluþjónn allt
þar til hann lét af störfum fyrir
aldurs sakir árið 1993. Á starfs-
tíma sínum sótti hann mörg
námskeið sem lutu að löggæslu-
starfi hans bæði á Norðurlönd-
unum og í Englandi. Jóni var
veitt hin íslenska fálkaorða 1993
fyrir löggæslustörf og gullmerki
lögreglunnar hið sama ár. Hann
fékk einnig gullmerki Flugmála-
félags Íslands ásamt þjónustu-
merkjum erlendra þjóðhöfð-
ingja, sem verið hafa á ferð
hérlendis.
Útför Jóns fer fram frá
Selfosskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Sunnuvegi 9. Synir
Jóns og Bryndísar
eru: 1) Ingvar, f. 16.
janúar 1945, kaup-
maður á Selfossi.
Kona hans er Þórdís
Kristjánsdóttir. Ingv-
ar á fjórar dætur og
þrjú barnabörn. 2)
Þórir, f. 31. október
1948, bifreiðastjóri á
Selfossi. Hann á þrjú
börn og þrjú barna-
börn. 3) Pálmi, f. 26.
júní, viðskiptafræð-
ingur, fjármálastjóri
Ríkiskaupa í Reykja-
vík. Hann á tvö börn. 4) Guð-
mundur, f. 13. júlí 1961, bifreiða-
stjóri á Selfossi. Sambýliskona
hans er Áslaug Pálsdóttir. Guð-
mundur á tvö börn. 5) Haukur, f.
13. júlí 1964, skipstjóri og út-
gerðarmaður á Eyrarbakka.
Kona hans er Aldís Anna Nilsen.
Þau eiga þrjú börn.
Jón flutti árið 1935 með for-
„Verum bara glöð, þetta er bara
svona.“ Þessi orð voru með þeim síð-
ustu, sem afi sagði við Guðnýju. Orðin
lýsa afa vel því að hann var bæði hlýr
og góður maður.
Við systurnar vorum mjög hreykn-
ar af honum afa því að hann var bæði
lögga og flugmaður.
Þegar við vorum yngri hringdum
við oft í hann um helgar og báðum
hann að fljúga með okkur og varð
hann oft við þeirri ósk. Það var gaman
að fljúga með afa yfir Selfoss og sveit-
ina okkar Skógsnesið. Einnig fannst
okkur gaman að hlusta á hann segja
okkur söguna af því þegar hann var
að aka yfir Ölfusárbrúna. Brúin gaf
sig undan bílnum, afi féll í ána, en
komst af sjálfsdáðun í land. Hann afi
var hetja.
Elsku afi. Við systurnar þökkum
þér fyrir allt og biðjum Guð að styrkja
ömmu á Sunnó.
Sérstakur maður
vill nálgast veruleikann
á sérstakan hátt
(Gunnar Dal.)
Guðný, Dagrún
og Áslaug Ingvarsdætur
Elsku afi okkar. Nú er kveðju-
stundin runnin upp. Þegar horft er til
baka er margs að minnast, sem á eftir
að geymast með okkur sem eftir lif-
um.
Allar ferðirnar til þín og ömmu á
Sunnuveginn, annaðhvort bara að
koma við eða til að biðja þig um að
koma að fljúga með okkur krakkana.
Það var alltaf jafnvel tekið á móti okk-
ur. Það þótti afar merkilegt að geta
bara labbað til afa síns og biðja um
flugferð. Þú flaugst oft með okkur
hring eftir hring, en aðeins þrjá far-
þega í einu. Á meðan beðið var feng-
um við kók og prins í flugturninum.
Þetta var mikið sport og oft kom nú
fyrir að maður montaði sig yfir því að
eiga afa sem var bæði flugmaður og
lögga.
Í einhverri heimsókninni fundu
Guðrún og Áslaug handjárn frá þér
inni hjá löggufötunum og það var ekk-
ert annað að gera nema að prófa þau.
Þeim var skellt á Áslaugu og hún
handjárnuð, ægilega spennandi þang-
að til hún vildi ekki hafa þau lengur,
en þá var enginn lykill á Sunnuveg-
inum.
Þú þurftir að bruna upp á stöð til að
ná í lykla, en ekki voru vorum við
skammaðar fyrir þetta. Þú varst
nefnilega alltaf eins í skapinu, alltaf
rólegur og yfirvegaður.
Margt hefur gerst í þínu starfi og á
þinni ævi. Merkilegust er náttúrulega
sagan þegar að þú féllst í ána og
bjargaðist á svo undraverðan hátt.
Margar aðrar sögur hefur þú sagt
okkur krökkunum með afar skemmti-
legri frásögn.
Þín verður sárt saknað í öllum
heimsóknunum á Sunnuveginn.
Það er gott að vita að þér líður vel,
þar sem að þú ert núna laus við þess-
ar pillur, sem þú varst langt frá því að
vera hrifinn af. Við komum mikið til
þín á sjúkrahúsið síðustu vikurnar og
það var erfitt að sjá þér hraka svona
hratt. Aldrei heyrðist þú þó kvarta,
þú sagðist hafa það alltaf ljómandi
gott og hrósaðir konunum sem að
voru að hjúkra þér. Rúmri viku áður
en þú lést kom Guðrún til þín og mikið
var um gestagang á stofunni hjá þér.
Þú brostir og sagðir: „Hann er vin-
sæll, karlinn.“ Þú gast alltaf sagt eitt-
hvað á léttu nótunum. Harkan í þér
var ótrúleg – líkt og þegar þú sigraðir
Ölfusá.
Við þökkum þér fyrir allt, kæri afi.
Við munum aldrei gleyma þér.
Jón Þór, Reynir og
Guðrún Valdís Þórisbörn
Fallinn er frá afi okkar, Jón Ingi-
bergur Guðmundsson. Langar okkur
þess vegna að eyða örfáum orðum í
það að kveðja hann og þakka honum
fyrir þær góðu stundir sem við höfum
átt með honum í gegnum tíðina.
Afi okkar var ætíð hress og kátur
og átti fjölmörg áhugamál. Þar bar
hæst flugið og stundum fengum við
krakkarnir að fara með afa í smá flug-
ferð og höfðum við mikið gaman af.
Einnig skruppum við oft í smá bíltúr
sem oftar en ekki endaði á öðru heim-
ili afa, þ.e.a.s. flugvellinum.
Það var ætíð gaman að fara á
Sunnuveginn til ömmu og afa því þar
var ávallt glatt á hjalla og margt að
ræða. Afi hafði frá svo miklu að segja
og hvort sem umræðan snerist um
málefni líðandi stundar eða löngu lið-
inna tíma fannst okkur alltaf jafn
gaman að hlusta. Nú skilur hann eftir
tómarúm sem aldrei mun verða fyllt
og heimsóknirnar á Selfoss munu
seint verða samar. Á þessari stundu
er því fátt annað að gera en að þakka
fyrir þær yndislegu stundir sem við
þó áttum saman, þrátt fyrir að þær
verði ekki fleiri.
Elsku afi okkar. Meðan við þökk-
um þér fyrir samveruna kveðjum við
þig með sorg í hjarta og vonum að
einhvern tímann seinna munum við
hittast á ný. Um leið viljum við senda
ömmu okkar innilegustu samúðar-
kveðjur á þessum erfiðu tímum.
Eva Dís og Róbert.
Við kveðjum nú yfirmann okkar,
félaga og vin í meira en þrjátíu ár. Það
fer ekki hjá því á þessari stundu að
margar minningar leita á hugann og
bera þar hæst minningar um heil-
steyptan mann sem ávallt leitaðist við
að gera rétt og sinna starfi sínu af
kostgæfni og trúmennsku.
Jón var alinn upp við að þurfa að
vinna frá barnæsku. Á þeim árum
JÓN INGIBERGUR
GUÐMUNDSSON