Morgunblaðið - 28.04.2001, Blaðsíða 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 28. APRÍL 2001 45
þurfti með. Eftir þetta áfall sagði
hún við mig: „Ég er alltaf þreytt.“ Ég
hafði aldrei heyrt hana segja þetta
fyrr í þau 50 ár sem ég hafði þekkt
hana. Svo hvíldin var henni kærkom-
in. Ég sem þetta rita er mágkona
Þóru, gift Gunnari bróður hennar. Ef
ég ætti að nefna allt sem hún hefur
gert fyrir mig og mína væri það svo
ótalmargt. Þess vegna enda ég þess-
ar minningar. Hafðu þökk fyrir allt,
sem þú hefur miðlað mér og fjöl-
skyldu minni af þínum kærleika og
góðmennsku, elsku mágkona mín.
Jórunn Guðný Helgadóttir.
Elsku amma okkar er dáin, aðra
eins sómakonu var erfitt að finna. Ég
kom í fjölskylduna fyrir 12 árum og
þá kynntist ég Þóru, þvílíkur kraftur,
hún var alltaf tilbúin fyrir alla, góð-
vild hennar var óþrjótandi. Þóra
hafði átt við erfið veikindi að stríða
sem höfðu hamlað hennar miklu
orku. Það tók á hana að vera ekki
virkur þátttakandi í öllu.
Við kveðjum með trega elsku
ömmu okkar. Þín verður sárt saknað.
Minning þín mun lifa í hjarta okkar.
Elsku afi og langafi, megi Guð
styrkja þig í sorginni.
Júlíus yngri, Kristjana,
Hallgrímur og Ásta Björt.
Elsku amma okkar, kallið þitt er
komið. Hér sitjum við eftir með fang-
ið fullt af góðum minningum um þig.
Það var alltaf mikill spenningur þeg-
ar jólin nálguðust því þá bauðstu öll-
um barnabörnunum á Heiðó að baka
piparkökur. Þú varst með alla liti af
glassúr og allavega myndir af jóla-
sveinum til að gera piparkökurnar
sem fallegastar. Á meðan piparkök-
urnar voru að bakast fengum við öll
kók með trúðamyndum sem settar
voru utan um flöskurnar og Prins
Póló, síðan var kveikt á kertum og
sungin jólalög. Ó, hvað það var frá-
bært að fá að sofa hjá ömmu og afa.
Amma mín, manstu hvað ég vildi allt-
af vera mikil prinsessa, þú áttir tvo
náttkjóla sem ég kallaði prinsessu-
kjóla, annan bleikan og hinn bláan.
Þegar ég svaf hjá þér og afa svaf ég í
öðrum kjólnum og ljómaði öll og fór í
prinsessuleik, svo þegar tími var
kominn til að fara að sofa svæfðirðu
mig (okkur) með Grimmsævintýrum
sem þú last fyrir okkur. Þú varst svo
góð amma, það eru svo margar ynd-
islegar minningarnar sem við eigum
um þig og við söknum þín svo mikið.
Það var alveg sama hvað við tókum
okkur fyrir hendur, í námi, íþróttum
eða vinnu, alltaf fylgdistu með af
áhuga. Það var svo gott að koma til
þín þegar mér hafði gengið vel og
það var líka gott að koma þegar eitt-
hvað gekk ekki sem skyldi því þú
sást alltaf björtu hliðarnar á öllu. Þú
vildir öllum svo vel að jafnvel eftir að
þú veiktist hafðirðu meiri áhyggjur
af því hvernig mér liði í bakinu en
hvernig þú hefðir það.
Okkur er ofarlega í huga hvað þú
varst alltaf trúuð, þú kenndir okkur
margar fallegar bænir og lagðir
mikla áherslu á að við myndum biðja
þær á hverju kvöldi áður en við fær-
um að sofa. Þú hafðir svo gaman af
því þegar við komum á sunnudögum
eftir barnaguðsþjónustu og sýndum
þér Jesúmyndirnar sem við fengum
og þú varst svo stolt af okkur. Þú
kenndir okkur muninn á réttu og
röngu og sagðir alltaf: „Þú skalt
koma fram við aðra eins og þú vilt að
aðrir komi fram við þig.“ Það hefur
reynst okkur vel í gegnum lífið því þú
kenndir okkur að horfa jákvæðum
augum á lífið. Það eru forréttindi að
hafa átt þig sem ömmu og fengið að
njóta alls þess góða sem þú bjóst yfir.
Það er okkur huggun í sorg og sökn-
uði að vita að trúin hefur leitt þig á
góðan stað og þar líður þér vel. Við
biðjum góðan Guð að geyma Þóru
ömmu vel fyrir okkur.
Elsku afi, megi góðar minningar
styrkja þig í sorginni.
Þorsteinn og Þóra.
Þóra frænka er dáin. Við systkinin
kölluðum hana alltaf frænku þótt
hún væri það auðvitað ekki. Hún var
gift honum Júlla frænda, bróður
hennar mömmu. Þóra var því
mamma okkar í Vestmannaeyjum á
sumrin. Það var einhvern veginn
sjálfgefið. Sumt bara er eins og það á
að vera. Heiðarvegur 54 hefur þess
vegna alveg einstaka þýðingu í huga
okkar þriggja. Þar var alltaf tekið
svo vel á móti okkur. Heiðarvegurinn
var ekki okkar heimili, en þó hlýleg-
asta fimm stjörnu hótel í heimi. Þar
vorum við öll þrjú á misjöfum tímum
í afbragðs yfirlæti. Þóra tók sem sagt
tímabundið við uppeldinu á okkur.
Það gerði hún með einstökum hætti,
hún var svo náttúrulega jákvæð,
sagði allt sem segja þurfti og oftar en
ekki lærðum við muninn á réttu og
röngu án þess að hún þyrfti að segja
eitt einasta orð. Kannski var það
augnaráðið eða brosið – líklega lát-
bragðið allt sem kom þessu svo
átakalaust til skila. Þóra var góð fyr-
irmynd, hún talaði ekki illa um nokk-
urn mann. Hún bara gerði það ekki.
Líklega hefði hún ekki getað það þótt
hún hefði reynt. Hún sá til þess að
Júlli segði okkur ótrúlegar hetjusög-
ur sínar eftir matinn og svo ekki sé nú
talað um endurnýjaðar búkollusögur.
Þóra lærði fljótt inn á áhugamál okk-
ar. Einn fékk halíukrana, annar
rabbabaragraut – svo oft raunar, að
Júlli var farinn að heilsa grautnum.
Fatahönnuður framtíðarinnar varð
til í höndunum á Þóru þegar prinsess-
ukjólarnir voru teknir fram. Á hátíð-
arstundum fengu sumir fiskibollur í
dós og andrúmsloft suðrænnar sólar
og sælu var oftar en ekki kallað fram í
formi ákveðinnar súkkulaðitertu.
Þóra hafði einstakt lag á því að
gefa mikið án allrar fyrirhafnar og án
þess að gleymast sjálf.
Við systkinin vottum okkar kæra
frænda dýpstu samúð og biðjum góð-
an guð að vera með honum og fjöl-
skyldunni á erfiðri stundu.
Þóra, Kristján og
Ásta Guðmundsdóttir.
Okkur langar í fáum orðum að
minnast hennar Þóru systur eins og
við kölluðum hana alltaf. Hún var
reyndar systir mömmu okkar og
heyrðum við mömmu kalla hana
Þóru systur svo að við gerðum það
bara líka. Hún átti fáa sína líka, betri
manneskju er erfitt að finna og hún
var með eindæmum barngóð kona.
Voru mjög góð samskipti milli
hennar og mömmu okkar og var allt-
af gott að koma á Heiðarveginn til
Þóru og Júlla.
Fyrir tæpum fimm árum veiktist
hún alvarlega og fór henni sífellt
hrakandi þar til hún fékk hvíldina.
Við trúum því að þér líði betur, elsku
Þóra systir, og viljum við kveðja þig
og þakka þér fyrir allt sem þú gerðir
fyrir okkur. Elsku Júlli, Grímur,
Halli og fjölskyldur. Megi Guð gefa
ykkur styrk í þessari miklu sorg.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Systkinin frá Hólagötu 26.
Á föstudaginn langa kvaddi Þóra
frænka eftir erfið veikindi. Það var
fyrir tæpum fimm árum að Þóra
veiktist og þurfi hún talsverða
umönnun upp frá því. Veikindum sín-
um og erfiðleikum tók hún með
æðruleysi og var ávallt mjög þakklát
öllum þeim er sinntu henni. Þessi ár
dvaldi hún lengst af á Hraunbúðum í
góðum félagsskap annarra vist-
manna og naut góðrar aðhlynningar
frá starfsfólkinu. Það er margs að
minnast frá samskiptum okkar við
Þóru og hennar fjölskyldu. Þóra var
föðursystir mín og því var samgang-
ur milli fjölskyldna okkar nokkuð
mikill, meðal annars vegna þess að
Júlíus, eftirlifandi maður Þóru, og
faðir minn ráku um þriggja áratuga
skeið saman netaverkstæði. Árið
1985 fóru foreldrar mínir með Þóru
og Júlla í ferðalag til Ítalíu og í þeirri
ferð varð faðir minn bráðkvaddur.
Móðir mín hefur oft haft á orði
hversu hjálpsöm Þóra og Júlli voru á
þessum erfiðu tímum og þakkar hún
þeim fyrir allt og allt. Þóra var góð
og glaðleg kona og mikið var gaman
að kíkja til þeirra hjóna á Heiðarveg-
inn í kaffisopa, þar var ávallt tekið
vel á móti manni. Ekki var síður
indælt að kíkja með börnin sín í
heimsókn því Þóra var mikil barna-
gæla og átti ávallt eitthvert góðgæti
handa þeim og hafði gott lag á gleðja
litlu hjörtun. Það var því mikið áfall
fyrir okkur öll þegar Þóra veiktist og
var kippt úr hringiðu lífsins en mest
voru viðbrigðin fyrir hann Júlla
minn, en hann stóð ávallt eins og
klettur við hlið hennar allt til síðastu
stundar. Þóra átti sinn þátt í halda
saman Grímsstaðafjölskyldunni og
eftir að afi og amma á Grímsstöðum
voru fallin frá héldu systkinin til
skiptis jólaboð í anda gömlu hjón-
anna og eru þessi boð mikið tilhlökk-
unarefni. Vegna þess hversu stór
hópurinn er orðinn hafa jólaboðin
verið flutt í Akógeshúsið. Þar verður
Þóru sárt saknað.
Elsku Júlli minn, Grímur og Halli
og fjölskyldur, ég bið guð að styrkja
ykkur og vernda á þessum erfiðu
tímamótum í lífi ykkar. Elsku Þóra
mín, ég og fjölskylda mín þökkum
þér fyrir ánægjuleg kynni og
skemmtilega samfylgd á lífsleiðinni.
Hörður Óskarsson
og fjölskylda
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikindaviðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Þín
Guðrún
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Elsku Þóra, hafðu þökk fyrir alla
hlýjuna og elskulegheitin sem þú
auðsýndir okkur alltaf. Guð geymi
þig.
Elsku Júlli, Grímur, Ásta María,
Halli, Valgerður og fjölskyldur, okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Sigurbjörn, Kristín, Birkir
Fannar og Hjörtur Ívan.
varð hver og einn að vinna til að hafa í
sig og á, en þetta breyttist með
„bretavinnunni“. Þá réðst Jón í það
stórræði að kaupa sér vörubifreið og
varð svo akstur flutningabifreiða
starf hans um langan tíma eða allt þar
til hann réðst til starfa sem lögreglu-
þjónn haustið 1958, en áður fyrr var
hann í héraðslögreglunni hér, en hún
var lögð niður í árslok 1949. Þegar
Jón hóf starf sem lögreglumaður varð
það jafnframt starf hans að sinna
sjúkraflutningum og var það ætíð
metnaðarmál hans sem forsvars-
manns lögreglunnar að sjúkraflutn-
ingarnir væru stundaðir af kostgæfni
og að alltaf væri maður til að sinna
þeim.
Eins og áður segir hóf Jón lög-
reglustarfið haustið 1958 og gegndi
því þar til hann lét af störfum fyrir
aldurs sakir haustið 1993. Fyrst í stað
var Jón eini lögreglumaðurinn, en átti
samstarf með Jóni Sigurðssyni bif-
reiðaeftirlitsmanni bæði við löggæslu
og sjúkraflutninga. Árið 1960 var
bætt við einni lögregluþjónsstöðu,
síðan tveimur til viðbótar 1962 og eft-
ir það fjölgaði lögreglumönnunum
smátt og smátt enda jukust verkefnin
hratt með breyttum þjóðfélagshátt-
um. Þegar Jón lét af störfum voru hér
25 lögreglumenn, nýlega flutt í nýja
lögreglustöð og fullkomnir sjúkrabíl-
ar komnir í notkun.
Ekki verður annað sagt en Jón hafi
verið sérlega farsæll í starfi sínu,
hann kom sér alls staðar vel og átti
auðvelt með að koma sínum málum
fram án þess að hafa hátt. Menn
treystu gjarnan ráðum hans þar sem
hann var þekktur að samviskusemi og
trúmennsku. Þetta kom vel fram þeg-
ar áhugamenn um flugmál ákváðu að
gera flugvöll í grennd við Selfoss, þá
var Jón þar í forsvari og tókst á ótrú-
lega skömmum tíma að gera flugvöll-
inn þannig úr garði að hann er nú
veigamikill þáttur í samgöngukerfi
Vestmannaeyinga; eiga þeir Jóni
mikið að þakka.
Hugurinn leitar til baka þegar við
vorum allir tiltölulega ungir og
hraustir og áttum stundum í átökum
við þá sem misst höfðu tökin á tilver-
unni um stundarsakir. Þá var gott að
vera við hlið Jóns sem var heljar-
menni að burðum og handtök hans
voru traustari en flestra annarra. Að
lokum þökkum við honum af alhug
fyrir samveruna og vottum aðstand-
endum samúð.
Tómas Jónsson,
Hergeir Kristgeirsson.
Hetja með yfirburðahæfileika.
Maður sem bjargaði lífi sínu með því
að ná taki á fljótandi vörubílsdekki
þar sem hann flaut niður vatnsmestu
á landsins. Flugmaður sem fór hvert
á land sem er um loftsins veg. Jötun-
menni að burðum og lögregluforingi í
héraðinu. Kom stundum í úniformi á
löggubíl heim í hádegismat. Lítill
strákpolli gat ekki annað en fyllst
lotningu gagnvart þessum yfirburða-
manni sem bjó í þarnæsta húsi.
Lotningin var jafnvel blandin ótta.
Fljótt kynntist ég því þó að beygur
gagnvart Jóni löggu væri ástæðulaus.
Það vissi ég strax við okkar fyrsta
fund, en um hann á ég einhverja skýr-
ustu æskuminningu mína. Svo marg-
ar sögur höfðu foreldrar mínir og afi
sagt mér um afreksmanninn Jón og
bíldekkið góða að löngunin til að
skoða gripinn varð öllu öðru sterkari.
Sporstuttur, líklega fimm eða sex ára,
gekk ég austur Sunnuveginn og sá að
Jón var í bílskúrnum. Ég fór til hans
smeykur mjög og sagði hvað mér
væri á höndum. Hann tók mér af
stakri ljúfmennsku og sýndi mér
dekkið og sagði mér söguna af því.
Upp frá þessu vorum við Jón hinir
mestu mátar og milli okkar ríkti góð
vinátta sem ég nú, aldarfjórðungi síð-
ar, minnist ekki að nokkru sinni hafi
borið skugga á.
Fáum mönnum mér óvandabundn-
um á ég jafn gott að gjalda og Jóni.
Hann var heiðarlegur maður og yf-
irvegaður. Af hinu síðarnefnda veitti
ekki því í öllu hans fasi bullsauð á
prakkaranum. Þá var hann líka fróð-
ur um landsins gagn og nauðsynjar
og eftir hvert okkar samtal fannst
mér ég hafa fengið nýjan vinkil á eitt-
hvert það mál sem í deiglunni var
hverju sinni, hvort sem við tókum fyr-
ir löggæslumálin, pólitíkina, bæjar-
málin á Selfossi eða útgerð Hauks
sonar hans, sem hann hafði alltaf mik-
inn áhuga á. Starf Flugklúbbs Selfoss
var einnig mikið sameiginlegt áhuga-
mál okkar beggja alla tíð.
Þeir eðlisþættir Jóns sem ég hef
lýst hér að framan hafa líka vísast
gagnast honum vel í áratugalöngu
starfi hans í lögreglunni. Lögreglu-
maður þarf að vera mörgum góðum
kostum búinn eigi hann að komast vel
frá starfi sínu. Ég hygg að einn af
helstu kostum Jóns sem lögreglu-
manns hafi verið hve mannglöggur
hann var. Hann kannaðist við marga
og kunni á fólk. Vissi hvaða lag væri
skást að nota á hvern og einn sem lög-
reglan þurfti að hafa afskipti af. –
Sjálfur minnist ég einnar heimsóknar
til Jóns á löggustöðina í ölduróti ung-
lingsáranna eftir glappaskot sem mér
varð á. Jón tók mér af ljúfmennsku í
þessari heimsókn þá, eins og ævin-
lega, sagði við mig nokkur kjarnmikil
og hughreystandi orð sem voru eins
og klippt og skorin út úr einhverrri
Íslendingasögunni. Svo beindi hann
talinu á aðrar brautir. Sjálfur hafði ég
endurheimt, að einhverju leyti að
minnsta kosti, kjarkinn og trúna á
sjálfan mig og fannst samviskan
betri.
„Þetta er bara svona,“ sagði Jón
við mig snemma á þessu ári þegar ég
heimsótti hann á sjúkrahúsið á Sel-
fossi, þar sem hann lá illa haldinn af
þeim sjúkdómi sem varð hans bana-
mein. „Hvað tekur við veit enginn,“
sagði Jón, vitandi að skammt væri á
leiðarenda. Æðruleysi og yfirvegun
einkenndi fas hans. Óttalaus lagði
hann upp í ferðalagið óumflýjanlega
sem aftur gerir mér léttbærari til-
hugsunina um að það bíður mín og
raunar okkar allra.
Sigurður Bogi Sævarsson.
Okkur langar í nokkrum orðum að
minnast Jóns Ingibergs Guðmunds-
sonar, fyrrverandi yfirlögregluþjóns,
og þá sérstaklega þess er lýtur að
flugmálum Selfosssvæðisins. Nokkur
aðdragandi varð að því að flugklúbb-
ur yrði stofnaður á Selfossi en eftir að
land var fengið úr óskiptu landi Sand-
víkurtorfunnar suðvestan við Selfoss
til flugvallargerðar, komu þeir smátt
og smátt í ljós sem áhuga höfðu á mál-
efninu. Þegar stofnfundur hafði verið
auglýstur 16. maí 1974 kom í ljós að
einn af þeim sem myndi sækja fund-
inn væri Jón Í. Guðmundsson, yfir-
lögregluþjónn á Selfossi. Ekki er því
að neita að það þótti góður fengur í
Jóni og komu menn sér saman um að
kjósa hann formann á stofnfundinum.
Bæði var það að hann var elstur
þeirra sem sýndu málinu áhuga en þó
miklu fremur hitt að af Jóni fór sér-
stakt orð, eiginlega hetjuorð, orð ör-
yggis og ábyrgðar. Alls staðar þar sen
Jón hafði komið að verki þótti vel að
því staðið. Þetta orð var gott að færa
yfir á nýstofnaðan klúbb. Það gekk
eftir með kosningu formannsins og
entist hún næsta aldarfjórðunginn og
verk Jóns í þágu klúbbsins og flugsins
sönnuðu að orðið sem af Jóni fór var
engar ýkjur. Fyrsta verkefni flug-
klúbbsins var að skapa sér aðstöðu
með gerð flugvallar og húsa. Fátt er
jafn skemmtilegt og að byggja upp af
hugsjón og formaðurinn hafði sér-
stakt lag á að laða menn að verkinu og
klúbburinn blómstraði. Margir, sem
ekki voru í klúbbnum, komu einnig að
því og lögðu fram vinnu og vélar end-
urgjaldslaust í hrifningu á verkinu.
Jón hafði náið og vinsamlegt sam-
band við Flugmálastjórn um fyrir-
komulag, tæknilega ráðgjöf, og fjár-
framlög. Eins og gengur voru ekki
alltaf til peningar til þess að setja í
flugvöll á Selfossi, sem ekki hafði for-
gang, en Jón var ýtinn og linnti ekki
látum fyrr en þeir sáu sitt óvænna og
létu eitthvað af hendi rakna til þess að
fá frið – um stund.
Jón eignaðist flugvél í félagi við
annan og flaug töluvert á tímabili og
reyndist hann farsæll og lánsamur
flugmaður og hélt flugréttindum fram
í júní sl. Sumar. Jóni voru veittar við-
urkenningar bæði frá Flugmálafélagi
Íslands og björgunarsveit NATO á
Keflavíkurflugvelli fyrir störf að
framgangi flugs og fyrir björgunar-
störf. Eftir að Jón hætti störfum sem
yfirlögregluþjónn vegna aldurs gerð-
ist hann starfsmaður Flugmála-
stjórnar og sá um eftirlit með Selfoss-
flugvelli þar til sjúkdómur sá sem dró
hann til dauða fór að gera verulega
vart við sig. Þegar Jón fann að hverju
stefndi vann hann úr því máli á mark-
vissan hátt eins og hans var von og
vísa, gekk frá sínum málum við klúbb-
inn og félaga sína á drengilegan og
rausnarlegan hátt eins og honum var
mest að skapi.
Um sjúkdóm sinn hafði hann þetta
að segja. „Þetta er bara svona og því
verður ekki breytt.“ Við sem þetta
skrifum tölum fyrir munn félaga okk-
ar í Flugklúbbi Selfoss þegar við fær-
um hinun fallna foringja okkar þakkir
fyrir frábær störf í þágu klúbbsins
okkar og flugsins yfirleitt. Fjölskyldu
hans vottum við innilega samúð.
Sigurður Karlsson,
Einar Elíasson og
Jón Guðbrandsson.