Morgunblaðið - 08.05.2001, Blaðsíða 49

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 8. MAÍ 2001 49
Kynni mín af Ásgeiri
Bjarnasyni voru minni
en ég hefði kosið
þekkjandi svo vel hina
miklu mannkosti for-
eldra hans, Sigrúnar
Hannesdóttur og
Bjarna Beinteinssonar
hrl. Þetta stóð þó til
bóta eftir einkar ánægjulegan sam-
fund fyrir fáum misserum. Þá gafst
mér gott tækifæri til að skynja hve
ríkum hæfileikum hann var búinn,
skarpgreindur og geðþekkur.
Mér er líka minnisstætt þegar við
Bjarni hittumst síðast. Það var á er-
lendri grund þar sem við Ragna og
börnin bjuggum, en Bjarni átti leið
um í viðleitni til að leysa úr við-
skiptavandamáli. Margt var að
ræða, eins og verður þegar strjált er
á milli vinafunda. En hvað best lifir
stolt hins hógværa manns, þegar
hann dró upp nýlega ljósmynd af
þeim hjónunum með börnin þrjú,
Ásgeir, Ragnhildi Erlu og Hannes.
Það átti líka eftir að sannast æ bet-
ur með árunum hve ríkulega það
stolt átti rétt á sér.
Miklar raunir hafa verið lagðar á
þessa góðu fjölskyldu – hin full-
komna andstæða þeirrar gleði og
hlýju sem Bjarni og Sigrún vöktu
svo oft í hópi vina sinna. Því biðja
þess nú margir heilshugar að þeim
sem eftir standa verði allt til styrkt-
ar. – Mér segir reyndar svo hugur,
að þau muni rísa upp úr djúpri sorg
sinni með krafti er endurspegli bæði
ÁSGEIR
BJARNASON
✝ Ásgeir Bjarna-son fæddist í
Hafnarfirði 2. mars
1958. Hann lést 23.
apríl síðastliðinn og
fór útför hans fram í
kyrrþey.
þolgæði Sigrúnar og
þá einurð sem ein-
kenndi Bjarna þegar
hann stóð í stafni og
vann ótrauður að fram-
gangi þarfs málstaðar.
Gefi Guð að svona
megi það verða – og
allar góðar minningar
um Ásgeir Bjarnason
verði ein uppörvunin
og þær lifi lengi.
Ólafur Egilsson.
Ég hlusta á ballöðu í
g-moll opus 23 eftir
Chopin, leikna af Arthur Rubin-
stein. Ásgeir vakti athygli mína á
þessari upptöku og enginn leikur
ballöðuna af sama næmi og þessi
aldni listamaður. Í verkinu skiptast
á kaflar sem einkennast af ljóð-
rænni ró og yfirvegun og svo kaflar
með villtum ástríðum og taumlausri
gleði. Ég leik þessa ballöðu ekki að-
eins vegna þess að ég tengi upptök-
una við Ásgeir, heldur vegna þess
að þetta listaverk Chopins lýsir lífi
hans svo sérkennilega vel. Ég man
eftir Ásgeiri þegar við vorum sam-
tímis í efnafræðitímum. Hann var
hár, svarthærður og glæsilegur á
velli, góður og áhugasamur náms-
maður og skemmtilegur félagi.
Ég kynntist honum þó ekki vel
fyrr en ég eignaðist skrifstofu á
Raunvísindastofnun við hliðina á
hans. Ég var ein af mörgum sem
sóttist eftir því að rabba við hann
þegar hlé voru á vinnu vegna þess
að hann hafði alltaf frá einhverju
skemmtilegu og spennandi að segja
og var einstaklega viðræðugóður
um hjartans mál. Áhugamálin voru
mörg og hann sinnti þeim af ástríðu.
Á sumrin var það stangveiðin. Hann
veiddi með mörgum þekktustu
veiðiklóm landsins og var leiðsögu-
maður fyrir innlenda og erlenda
stangveiðimenn í nokkrum helstu
laxveiðiám landsins. Ávallt hafði
hann frá mörgu að segja þegar hann
kom til baka, bæði sögur af fiskum
og mönnum, enda komst hann í tæri
við áhugaverð eintök af báðum teg-
undum í þessum ferðum.
Síðsumars hófst svo undirbúning-
urinn undir skotveiðitímann, sem
fólst í gönguferðum sem oftar en
ekki voru útfærðar á afar kappsfull-
an hátt, s.s. kvöldgöngur á Esjuna
með tímatöku og reynt að slá nýtt
met í hvert skipti.
Einnig var fylgst með veðri og
snjóalögum á vænlegum veiðisvæð-
um. Afrakstur gæsa- og rjúpna-
veiðiferðanna var jafnan drjúgur og
skipti það Ásgeir miklu máli enda
var undirbúningur miðaður við það.
Afrakstur hans var líka mikill þegar
kom að vísindarannsóknum. Hann
var lengst af í nánu samstarfi við
vísindamenn við háskóla í Delaware
og hafði aðstöðu við skólann til að
gera mælingar og safna gögnum.
Hann fór þangað a.m.k. tvisvar á ári
til að gera mælingar en kom svo
hingað heim til að vinna úr gögn-
unum og senda til birtingar. Af-
rakstur rannsóknanna hafði fyrir
löngu aflað honum alþjóðlegrar við-
urkenningar enda gekk hann fram í
starfi sínu eins og öðru sem hann
tók sér fyrir hendur af alúð og
ástríðu. Ásgeir var afar góður pí-
anóleikari og hafði mikið dálæti á
meisturum rómantískrar píanótón-
listar.
Hann var einnig mjög liðtækur
jazzpíanóleikari og skreytti tónlist-
ina í anda Oscars Peterson.
Ásgeir lagði áherslu á að vera
virkur þátttakandi í lífinu en ekki
áhorfandi. Hann tók þátt í því sem
hann tók sér fyrir hendur af kapp-
semi og ástríðu en átti einnig ljóð-
ræna og yfirvegaða strengi sem
nutu sín bæði í rannsóknastarfinu
og í föðurhlutverkinu. Mestu ljós-
geislarnir í lífi hans voru dæturnar
og var hann afar stoltur af þeim.
Eftir að Rubinstein hefur leikið
fram yfirvegun, ljóðrænu, ástríðu,
kappsemi og taumlausri gleði endar
ballaðan á nokkrum myrkum tónum
áður en lokahljómurinn heyrist.
Ég votta dætrum Ásgeirs, systk-
inum og öðrum aðstandendum
dýpstu samúð.
Sigríður Ólafsdóttir.
Mig minnir það hafi verið í árs-
byrjun 1988 sem Ásgeir Bjarnason
kom til starfa á Raunvísindastofnun
Háskólans, en ég hafði þá unnið þar
í nokkur ár. Ég kynntist honum
ekki mikið í fyrstu en eftir að hafa
starfað á sama vinnustað í eitt til tvö
ár urðum við ágætir félagar. Ég
held núna að það sem gerði sam-
vistir við Ásgeir bæði skemmtilegar
og líflegar hafi fyrst og fremst verið
fjölþætt áhugasvið hans. Hann var
ákaflega rökfastur í umræðum og
það var gaman að því hveru oft hon-
um tókst að finna óvæntan flöt á
máli í rökræðum um okkar vísinda-
grein, efnafræði, en ekki síður í
samræðum um stjórnmál, bók-
menntir og tónlist. Um nokkurt ára-
bil hittumst við stundum að kvöld-
lagi 3–4 samstarfsmenn til að
drekka rauðvín og borða osta. En þó
aðallega til að spjalla saman um allt
milli himins og jarðar. Oftar en ekki
var Ásgeir miðpunktur þessa hóps
og þótt ég muni ekki lengur ná-
kvæmlega um hvað var rætt, man
ég nákvæmlega hversu oft og mikið
var hlegið á þessum fundum. Á
þessum árum og í rúman áratug í
viðbót var Ásgeir afkastamikill
vísindamaður. Hann hafði þann
metnað að greina frá niðurstöðum
sínum eingöngu í erlendum tímarit-
um sem gera miklar kröfur um
frumleika í efnisvali. Ásgeir var sér-
staklega flinkur við að halda flókn-
um og viðkvæmum mælitækjum
gangandi og um árabil hafði hann
aðgang að massagreinum við há-
skóla í Delaware á austurströnd
Bandaríkjanna. Hann dvaldi þar oft
hluta úr sumri við mælingar og kom
síðan heim til að vinna úr niðurstöð-
unum. Fyrir hans milligöngu fékk
ég aðstöðu við þennan háskóla í
vikutíma tvisvar sinnum til að afla
gagna og rita vísindagreinar. Þann
tíma sem ég dvaldi í Delaware hitt-
umst við á hverju kvöldi til að snæða
saman kvöldverð og spjalla, oft
langt fram á nótt. Þegar ég fór frá
Delaware í fyrra skiptið höfðum við
áætlað að fara saman til Baltimore,
ég færi þaðan til Washington og
hann færi suður til Flórida þar sem
honum hafði verið boðið að halda er-
indi við Rannsóknarstofnun í
massagreiningum. Kvöldið áður en
við lögðum af stað kom í ljós að
gamla bíldruslan sem Ágeir átti var
með hriplekan vatnskassa. Við
ákváðum samt að fara á bílnum
þessa tveggja tíma ferð til Balti-
more, fylla bara nokkur ílát með
vatni og hafa meðferðis. Ekki höfð-
um við nein stór ílát tiltæk en í
vandræðum okkar duttum við niður
á þá lausn að kaupa gallonbrúsa af
mjólk. Báðir vorum við þó einhvern
veginn þannig uppaldir að ekki kom
til greina að hella niður mjólkinni og
þess vegna drukkum við allt gallon-
ið um kvöldið. Við þurftum auðvitað
að skilja bílinn eftir á verkstæði á
miðri leið og taka leigubíl áfram. En
oft hef ég hlegið í huganum að þessu
litla atviki: Í stað þess að njóta síð-
asta kvöldsins yfir rauðvíni og
nautasteik sátum við andspænis
hvor öðrum og þömbuðum mjólk.
Það eru þessar minningar og aðr-
ar slíkar sem koma upp í hugann við
ótímabært fráfall Ásgeirs Bjarna-
sonar. Þetta eru fátækleg orð en
góðar minningar. Undanfarin tvö ár
hafði Ásgeir því miður einangrað sig
frá okkur vinnufélögunum, meðan
sá sjúkdómur ágerðist sem við viss-
um lítið af.
Dætur hans og aðrir aðstandend-
ur eiga mína innilegustu samúð.
Jón K. F. Geirsson.
✝ Sigríður Einars-dóttir fæddist í
Fjallseli, Fellum,
Norður-Múlasýslu 24.
mars 1922. Hún lést á
Vífilsstaðaspítala 20.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Kristrún Hall-
grímsdóttir hús-
freyja, f. í Beinár-
gerði 26.6. 1879, d.
29.6. 1947, og Einar
Eiríks son, hrepp-
stjóri og bóndi í
Fjallseli, Fellum, f. í
Bót í Hróarstungu
9.4. 1881, d. 11.11. 1959. Sigríður
var yngst átta systkina, en þau eru:
Sigríður Jakobína, f. 29.8. 1906, d.
25.4. 1907. Ingibjörg, f. 17.3. 1909,
Pétur, f. 10.1. 1911, Ingunn, f. 7.9.
1914, Eiríkur, f. 9.11. 1916, d. 8.9.
1996, Þórhalla, f. 2.7. 1918, d. 11.3.
1974, og Hallgrímur, f. 28.9. 1920.
Sigríður giftist Páli Eyjólfssyni
frá Melum í Fljóts-
dal, f. 30.3. 1919, d.
25.2. 1966. Börn
þeirra eru: 1) Krist-
rún, f. 21.8. 1951.
Dætur hennar eru
Sigríður Ellen, f. 9.1.
1979, Erna Sif, f.
31.8. 1981, og Arn-
dís, f. 30.11. 1985. 2)
Ásgerður, f. 20.7.
1955, maki Marteinn
H. Hreinsson, f. 9.8.
1953, börn þeirra eru
Páll, f. 31.5. 1972,
maki Katrín Gunn-
arsdóttir, f. 8.3. 1975,
sonur þeirra er Aron Dagur, f.
18.10. 1996. Elísabet Inga, f. 21.1.
1979, Margrét Vala, f. 2.3. 1986, og
Þórhildur Dana, f. 20.2. 1991. 3)
Einhildur Ingibjörg, f. 6.6. 1959,
börn hennar eru Eyrún, f. 22.4.
1981, og Páll, f. 3.10. 1985.
Útför Sigríðar fór fram frá
Fossvogskirkju 3. maí.
Það var okkur barnabörnunum
mikið áfall að heyra að þú værir farin
frá okkur. En minning þín mun lifa
með okkur um ókomna tíð. Við kveðj-
um þig með þessum orðum. Þín verð-
ur sárt saknað.
Við spyrjum margs en finnum fátt
um fullnægjandi svör.
Við treystum á hinn mikla mátt
sem mildar allra kjör.
Í skjóli hans þú athvarf átt
er endar lífsins för.
Þú skilur eftir auðlegð þá
sem enginn tekið fær.
Ást í hjarta, blik á brá
og brosin silfurtær.
Mesta auðinn eignast sá
er öllum reynist kær.
Þú minning öllu skærar skín
þó skilji leið um sinn.
Þó okkur byrgi sorgin sýn
mun sólin brjótast inn.
Við biðjum Guð að gæta þín
og greiða veginn þinn.
(G.Ö.)
Eyrún og Páll.
Elsku amma Sigga.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Sigríður Ellen, Erna Sif
og Arndís.
Ég var á Mallorca þegar ég fékk
þær sorglegu fréttir að þú, elsku
amma Sigga mín, værir látin. Það var
dapurleg upplifun að geta ekki verið í
sama landi og þú þegar þú ákvaðst að
fara á þennan allra helgasta stað og
ég vona að þér líði vel þar og sért bú-
in að hitta afa Palla eftir langa fjar-
veru frá honum.
Öll þessi fimmtán ár sem ég hef
þekkt þig hafa verið alveg yndisleg.
Stuttu fyrir fæðingu mína veiktist þú
alvarlega en lifðir það af og ég þakka
Guði fyrir að leyfa mér að kynnast
þér.
Það var yndislegt þegar þú komst
alltaf í heimsókn til okkar þriðju
hverja helgi og gistir eina nótt í mínu
herbergi. Og þegar þú fórst á sunnu-
dagskvöldi og ég svaf aftur í mínu
rúmi var alltaf svo góð lykt sem ég
kallaði ömmu Siggu lykt. Það verður
erfitt að fá ekki að finna þessa lykt
aftur.
En ég veit að þér líður vel hjá Guði
og afa Palla. Þrátt fyrir veikindi þín
varstu alltaf svo glöð og hlóst alltaf
að öllu sem ég gerði þegar ég var að
reyna að vera fyndin og það er mér
mikils virði í minningunni um þig.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Með þessum orðum kveð ég þig elsku
amma Sigga og þakka þér í leiðinni
fyrir allar samverustundirnar okkar.
Elsku mamma, Krissa og Eina, ég
votta ykkur alla mína samúð og megi
Guð styrkja ykkur í þessari miklu
sorg.
Margrét Vala.
SIGRÍÐUR
EINARSDÓTTIR
Í háloftunum á leið-
inni til Íslands brá
mér við að sjá góðlát-
legt andlit Ragnars
meðal andlátsgreina.
Reyndar hafði ég
frétt af veikindum hans tveimur
vikum fyrr en vildi ekki trúa öðru
en að mér gæfist færi á að hitta
hann er ég kæmi heim til að
styrkja hann í baráttunni. Annað
eins átti hann nú inni og er mér þá
helst í huga umhyggja hans gagn-
vart mér og mínum jafnöldrum í
Langholtinu. Árið sem ég byrjaði í
kórnum átti sér stað mikil nýliðun
með innkomu yngri radda í bland
við þær eldri. Kórinn blandaðist
saman eins og stórfjölskylda og
átti Ragnar stóran þátt í að skapa
það góða andrúmsloft sem ríkti.
Hann lét fólk vita af væntumþykju
sinni – eins og hann ætti eitthvað í
okkur. Smám saman komst ég að
því að í þessum stóra kór átti
Ragnar tvo syni og eina dóttur –
sem skýrir að hluta til hversu föð-
urleg umhyggja hans var gagnvart
okkur hinum sem vorum að byrja.
Hann fór ekki leynt með stolt sitt
(hann var ekki dramblátur maður)
og það smitaði út frá sér hvað það
veitti honum mikla sátt að fá að
syngja svona með börnum sínum.
Ragnar þekkti ég ekkert utan
kórstarfsins og þekkti því lítið til
hans persónulegri haga en samt
finnst mér ég hafa þekkt hann vel.
Hann gaf það mikið af sér. Tónn-
inn var alltaf persónulegur og
RAGNAR
EINARSSON
✝ Ragnar Einars-son fæddist í
Reykjavík 17. mars
1943. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 10. apríl
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Langholtskirkju 17.
apríl.
vinalegur þegar hann
vatt sér að mér. Hon-
um var greinilega
annt um fólk og virtist
líka taka það nærri
sér ef honum fannst
einhver senda frá sér
neikvæða strauma.
Tengsl hans við fólk
voru sterk. Síðar
meir, þegar ég var
hættur í kórnum og
átti það til að kíkja í
heimsókn í kaffipás-
unum, var hann alltaf
með fyrstu mönnum
til að taka á móti mér
og láta mig finna hvað ég var vel-
kominn. Hann á því stóran þátt í
því að gera vissan hluta af ævi
minni ríkulegri í minningunni.
Fyrir það á ég honum mikið að
þakka.
Síðast hitti ég Ragnar fyrir um
tveimur mánuðum síðan þar sem
ég rakst á hann á kaffihúsi. Þá tók
ég eftir því að eitthvað var að.
Hann var ekki eins ferskur og
hann átti að sér að vera, eins og
honum væri að þverra einhver
máttur. En hann var alltaf jafn-
innilegur sem fyrr. Spjall með
Ragnari var aldrei til málamynda,
eins og svo oft tíðkast þegar fólk
hittist á förnum vegi, heldur skildi
hann mann alltaf eftir heldur rík-
ari en fyrr. Með þessa þægilegu
tilfinningu fór ég frá okkar síðustu
fundum en hafði jafnframt í vega-
nesti ugg sem reyndist á rökum
reistur.
Magnús, Gunnar og Indra (sem
öll hafa reynst mér vel hvert með
sínu móti, rétt eins og Ragnar
gerði) standa nú eftir en búa von-
andi jafn-vel að hans ríkulegu ævi
sem fyrr. Þeim vil ég senda, ásamt
Kristínu og öðrum aðstandendum,
mínar innilegu samúðaróskir.
Þorsteinn Guðni
Berghreinsson.