Morgunblaðið - 08.05.2001, Blaðsíða 53

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 8. MAÍ 2001 53
halds og traust og mun ég nú gera
allt sem í mínu valdi stendur til að
styðja vinkonu mína í gegnum þessa
erfiðu daga sem fram undan eru.
Það er mikil sorg sem ríkir á
heimili Sísí og Egils þessa dagana,
því fyrir aðeins örfáum dögum lést
faðir Egils, Sigurður H. Egilsson.
Það er með ólíkindum hversu mik-
ið er lagt á herðar minnar góðu vin-
konu og hennar fjölskyldu þessa
dagana.
Elsku Sísí, Egill, Gústa, Hanna og
fjölskyldur, við Smári sendum ykkur
okkar innilegustu samúðarkveðjur
og biðjum guð að styrkja ykkur á
þessum erfiðu tímum.
Blessuð sé minning Ragnheiðar
Ágústsdóttur.
Jóhanna Marteinsdóttir.
Glæsileg var hún Ragnheiður
Ágústsdóttir og afburða gáfum
gædd. En í mínum huga var hún
Lilla, æskuvinkona mín. Ég held við
hljótum að hafa þekkst alltaf, því ég
man ekki hvar eða hvernig við hitt-
umst fyrst. Skýringin er nú ef til vill
sú, að foreldrar okkar voru bæði ná-
grannar og vinir.
Við lékum okkur saman, smá-
stelpur, og með hinum krökkunum
úr nágrenninu í þeim leikjum, sem
þá tíðkuðust, alls konar hópleikjum
og smáprakkarastrikum og ýmislegt
var brallað. Og þá var nú þessi árs-
tími, vorið, aldeilis ekki versti tím-
inn.
Seinna gerðumst við skátar, vor-
um á Úlfljótsvatni að læra skáta-
fræðin, læra að kenna þau og kenna
þau svo verðandi skátum, eins og við
best gátum. Við sóttum skátamót,
fórum í útilegur og ferðalög og mikið
var þetta allt skemmtilegt.
Og svo voru það unglingsárin,
Verslunarskólinn og við fórum á
rúntinn og kíktum á strákana. Lilla
var yngst í sínum árgangi, en lét sig
þó ekki muna um að „dúxa“ og það
oftar en einu sinni, að ég held.
Eins og gengur og gerist fórum
við svolítið hvor í sína áttina á næstu
árum af ýmsum ástæðum. Vináttan
var þó alltaf fyrir hendi og þegar við
vorum báðar orðnar einar tókum við
þráðinn upp aftur, fórum saman í
bíó, leikhús, gönguferðir og ýmislegt
fleira. Ég held við höfum báðar haft
gagn og gaman af því.
En því miður voru þetta allt of fá
ár. Lilla lenti í alls konar óhöppum
og hremmingum og var mjög veik í
mörg ár. En alltaf var hún jafn klár,
vissi allt og kunni skil á ótrúlegustu
hlutum og kímnigáfan í besta lagi.
Við töluðum mikið saman á þessum
árum og reyndar miklu einlægar og
opnara en áður, því í raun var hún
vinkona mín fremur lokuð mann-
eskja.
Fyrir allt þetta þakka ég Lillu af
heilum hug og sendi dætrum hennar
þremur, Kristínu systur hennar og
þeirra fólki samúðarkveðjur. Og nú
er Lilla laus frá þjáningum og farin á
annað tilverusvið, vona sumir og aðr-
ir trúa. Þar á hún örugglega allt gott
skilið. En ég sakna hennar.
Sigríður Valdimarsdóttir.
Kær vinkona og skátasystir hefur
kvatt þetta líf, „er farin heim“, eins
og sagt er á skátamáli.
Við kynntumst, hópur 15 skáta-
systra víðsvegar að af landinu, þegar
við hófum undirbúning að ferð á al-
þjóðlegt kvenskátamót í Finnlandi á
árinu 1948, en það var haldið sum-
arið 1949. Siglt var með „Dronning
Alexandrine“ til Kaupmannahafnar
og þaðan farið með lest til Stokk-
hólms, og síðan með ferju til Finn-
lands. Þetta var samhentur og glað-
ur hópur.
Ragnheiður er sú þriðja, sem
kveður. Hún var góður félagi og vin-
ur. Aldrei gleymum við henni í ís-
lenska skautbúningnum við setningu
mótsins, þar sem hún gekk við hlið
íslenska fánaberans, há, grannvaxin
og ljós yfirlitum, og hve stoltar við
vorum, þegar við sungum íslenska
þjóðsönginn í hópi 1500 kvenskáta,
að viðstaddri frú Pasikivi, eiginkonu
Finnlandsforseta, en hún var vernd-
ari mótsins.
Já, þetta var sannarlega ógleym-
anleg ferð, og í þau rúmlega 50 ár,
sem liðin eru, höfum við haldið hóp-
inn og hist einu sinni til tvisvar á ári.
Þá var Lilla, eins og við kölluðum
hana, alltaf mætt með sitt glaða og
elskulega viðmót, en við vorum oft
gestir á fallegu heimili hennar.
Við viljum þakka Lillu samveruna
í öll þessi ár og sendum ástvinum
hennar innilegar samúðarkveðjur.
Guð blessi vinkonu okkar og hafi
hún hjartans þakkir okkar allra fyrir
samveruna.
Sofnar drótt, nálgast nótt,
sveipast kvöldroða himinn og sær.
Allt er hljótt, hvíldu rótt,
Guð er nær.
Fyrir hönd Finnlandsfara 1949,
Jóhanna Kristinsdóttir.
Heimskonan Ragnheiður kom inn
í líf okkar er við hófum störf hver af
annarri hjá Hafskip. Þessi glæsilega,
hávaxna kona varð strax fyrirmynd
okkar allra. Hún var fljót að vinna
traust okkar og virðingu og var það
okkur heiður að kallast vinkonur
hennar. Í starfi sínu sem skrifstofu-
stjóri stjórnaði hún með silkihönsk-
um, þótt ákveðnin hefði verið á bak
við. Hún var allt í öllu, skrifstofu-
stjórinn sem var ómissandi og ekki
síður skemmtanastjórinn, hvort sem
var þegar eitthvað stóð til hjá starfs-
mönnum eða vegna viðskiptavina. Í
öllu tókst henni að fá okkur sam-
starfsfólk sitt í lið með sér, með
glöðu geði, og í minningunni sjáum
við karlmennina í starfsliðinu bera
skrifborðin á milli sín, því í örum
vexti fyrirtækisins þurfti alltaf að
vera að breyta og þá var það smekk-
vísi Ragnheiðar sem réð ríkjum.
Glaðværð hennar og gott skap höfðu
smitandi áhrif á alla. Skopskyn
hennar var mikið og gat hún verið
grafalvarleg þegar hún sagði mergj-
aðar sögur og brandara.
Hún var hlý, sterk og traust, ef á
bjátaði hjá einhverjum eða sorg
knúði dyra. Eftir að fyrirtækið sigldi
í strand höfum við hist reglulega og
meðan heilsa Ragnheiðar leyfði tók
hún þátt í okkar lífi. Hún var elst í
okkar hópi en þótt hin yngsta sé
nærri 30 árum yngri vorum við allar
á sama aldri. Erfiður sjúkdómur
lagðist þungt á hana á síðustu árum
og hefur nú lagt þessa stoltu konu að
velli. Við munum Ragnheiði eins og
hún var og kveðjum góða vinkonu og
einstaka manneskju með söknuði og
þakklæti í huga.
Kæru systur Hanna, Gústa og Sísí
við sendum ykkur og fjölskyldum
ykkar innilegustu samúðarkveðjur.
Hafskipsklúbburinn,
Anna Sigga, Birna, Erla,
Fríða, Heiða og Solla.
Við andlátsfregn Ragnheiðar
Ágústsdóttur setti okkur hljóðar.
Ragnheiður sat í stjórn Félags ís-
lenskra háskólakvenna og Kven-
stúdentafélags Íslands hátt á annan
áratug, þar af lengst sem gjaldkeri.
Ragnheiður var traust stjórnarkona,
hugmyndarík og afkastamikil. Nær-
vera hennar var sterk og útgeislun
mikil. Það er þakkarvert að hafa
kynnst slíkri manneskju á lífsleið-
inni. Síðasta árið sem hún sat í stjórn
voru allir stjórnarfundir haldnir á
heimili hennar. Heimilið bar vott um
listrænan smekk hennar. Fyrir ári
sagði hún sig úr stjórn vegna heilsu-
brests. Ragnheiður var hetja. Við í
stjórn vottum dætrum hennar og
fjölskyldum þeirra okkar dýpstu
samúð.
Geirlaug Þorvaldsdóttir.
Einn vinsælasti og virtasti starfs-
kraftur Hafskips hf. hefur kvatt
þennan heim og hafið ferðina óend-
anlegu í öðrum og bjartari heimi
friðar og kærleika. Þetta er hún
Ragnheiður Ágústsdóttir, sem var
einstaklega glæsileg og hlý kona,
sem allir starfsmenn og viðskipta-
vinir Hafskips er kynntust henni
dáðu og virtu í hvívetna. Ragnheiður
var kona með slíka reisn, fágaða
framkomu og útgeislun að maður
hafði það á tilfinningunni að hún
væri eðalborin. Það var sama í hve
fjölmennum hópi fólks hún var, ætíð
skar hún sig úr af fyrrgreindum
ástæðum.
Skrifstofa Hafskips í Hafnarhús-
inu var hennar yfirráðasvæði ásamt
því sem hún aðstoðaði stjórnendur
skipafélagsins. Aldrei sá maður
Ragnheiði skipta skapi, gera manna-
mun eða halla orði á nokkurn mann,
slíkt var fyrir neðan virðingu henn-
ar. Allt sem hún gerði var gert af
ótrúlegri vandvirkni, ljúfmennsku
og gegnheilli reisn, sem ekki er öll-
um gefin. Hún kom jafn ljúfmanna-
lega fram við verkamanninn á Eyr-
inni sem forstjóra stórfyrirtækisins.
Ragnheiður var einnig þunga-
miðja í starfsmannalífinu, hafði ætíð
gaman af að taka þátt í að skipu-
leggja samkomur og aðra mannfagn-
aði og var þá hrókur alls fagnaðar.
Eftir að ákveðin öfl þjóðfélagsins
komu Hafskip fyrir róða var Ragn-
heiður einn helsti drifkrafturinn í að
skipuleggja árshátíð fyrrverandi
starfsmanna Hafskips, sem haldin
hefur verið í upphafi hvers árs allar
götur frá 1986. Undanfarin ár hefur
hún sjálf ekki átt þess kost að vera
með heilsu sinnar vegna. En eitt það
fyrsta sem Hafskipsfólkið ræðir um
á þessum mannfögnuðum hafa verið
fréttir af Ragnheiði og líðan hennar.
Ragnheiður mun ætíð skipa virðu-
legan og varanlegan sess í hugum
samstarfsmanna hennar, enda leit
hún á þá alla sem sína góðu vini og
jafnvel sem hluta af eigin fjölskyldu.
Að leiðarlokum lútum við Hafskips-
menn höfði í minningu um einstak-
lega glæsilega og góða konu, sem
átti hólf í hjarta okkar allra. Það er
ekki ofsagt að segja að Ragnheiður
hafi gengið götuna til góðs.
Við sendum dætrum hennar Jó-
hönnu, Ágústu og Sigrúnu Eddu
okkar innilegustu vina- og samúðar-
kveðjur á sorgarstundu.
Fyrrverandi starfsfólk
Hafskips hf.
  

 

  / 0 /1
 )'#'3
 !4
   

! " 
  
  #  
  "  $% #        &&
 
 
'
$(  !   

"   5# ! 6 %. "# 
& !    "# 

'  !&  
%. (     5#% &% 7&'"# 
, $   "#  && )' 
  
    
)  
    
 (
 /15


   8
$- )-
 
  
  '
$(
!  * 

+
!'
 , 



 )! 5.&)"#  0   9 $  

9.5.&)"# 
 $ ")5.&)"#  5:  5%&5:   
  -5.&)  (&; -  "# 
& 5.&)  !&*# %&&"# 
    


 < 5


 (; "=>
 
  
  $( -
. 

 ; *#  

' *# 
)  
  
  
  ((

 15
 

2
&&'! 
(? !@
  (&') *# ! "# 
9.  "#  ( 5#% A-' 
   "#   
-  
! 6  "#  9 
4  
    


/
 (


 &%'&7 ; $- )-
7! .7
4--  )-
 
    

+
! , 


/ "! 
         
  )'


 (


9,(B0
59 & #!& "C
0#?
 !  * 
 
!     $% % 0 !  && 
 &.11
2   ' %  " '   
(
 !      +D& " 0  7 
-  

;7 # *#  
' , $ 0  7 
3 # 
,   4
'" '
    4!   

  
!  ! 
 
,

/
#& "
  !
5 #     "%4"  ) $'
   " %  ! 6
(   ! 
5# *    0& . ;; A%
  +*  "# 
#*    ! )! 5# "# 

  *    ! 69 "# 
9 *   

 ! *    #&'; )!  !; !
&*     ")9 "# 
#*  "#  5# *#    

 )! *  "#  (&)