Morgunblaðið - 08.05.2001, Blaðsíða 52

MINNINGAR
52 ÞRIÐJUDAGUR 8. MAÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Skreytingar við
öll tækifæri
Langirimi 21,
Grafarvogi
587 9300
Samúðarskreytingar
Samúðarvendir
Kransar
Kistuskreytingar
Brúðarvendir
✝ RagnheiðurÁgústsdóttir
fæddist í Reykjavík
31. mars 1932. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Víðinesi
aðfaranótt þriðju-
dagsins 1. maí síðast-
liðins. Foreldrar
Ragnheiðar voru
Ágúst Jónsson, bak-
arameistari og kaup-
maður í Reykjavík, f.
31. ágúst 1901, d. 24.
júlí 1973, og Jóhanna
Andrea Eyjólfsdóttir
húsfreyja, f. 2. des-
ember 1906, d. 22. febrúar 1992.
Systir Ragnheiðar er Kristín Þór-
dís Ágústsdóttir húsfreyja, f. 4.
janúar 1940, gift Sigurði Erni Ein-
arssyni, fv. skrifstofustjóra Seðla-
banka Íslands. f. 6. ágúst 1935.
Ragnheiður giftist 1957 Jóni L.
Sigurðssyni, fv. yfirlækni á Land-
spítalanum, f. 20. apríl 1931. Þau
skildu. Dætur þeirra eru: Jóhanna
Hulda Jónsdóttir efnaverkfræð-
ingur, f. 1. nóvember 1957 í
Reykjavík, búsett í Danmörku,
gift Halldóri P. Ragnarssyni, syn-
ir þeirra eru Matthías Ragnar og
Stefán Jón; Ágústa Ragna lög-
fræðingur, f. 16. ágúst 1961 í
Randers, í sambúð med Þórunni
Daðadóttur; Sigrún
Edda viðskiptafræð-
ingur, f. 18 nóvem-
ber 1965 í Árósum,
gift Agli Þór Sig-
urðssyni, synir
þeirra eru Sigurður
og Jón Lárus.
Ragnheiður út-
skrifaðist sem stúd-
ent frá Verslunar-
skóla Íslands 1951,
stundaði nám í
frönsku við Háskóla
Íslands, vann hjá
Verslunarráði Ís-
lands og síðan Versl-
anasambandinu í Reykjavík þar til
þau hjónin fluttust til Danmerkur
1961, þar sem fjölskyldan bjó í 8
ár. Ragnheiður var skrifstofu-
stjóri hjá Hafskip hf. til 1986 og
síðan hjá Reykvískri endurtrygg-
ingu hf. Ragnheiður var um árabil
í stjórn Bandalags háskóla-
kvenna. Þrátt fyrir að parkinsons-
veikin ágerðist, var Ragnheiður
virk í Bandalagi háskólakvenna,
Hafskipsklúbbnum og „Finn-
landsförunum“ þangað til hún
fluttist á hjúkrunarheimilið Víði-
nes í apríl 1999.
Útför Ragnheiðar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elsku mamma.
Þú varst hetjan okkar og fyrir-
mynd. Það er svo margt sem okkur
langar að segja til að láta þig vita
hversu dýrmæt þú varst okkur. En
okkur er orða vant. Það sem stendur
upp úr er: Takk fyrir allt. Takk fyrir
alla þína ást og umhyggju. Við elsk-
um þig af öllu okkar hjarta.
Þótt ég talaði tungum manna og engla, en
hefði ekki kærleika, yrði ég hljómandi
málmur eða hvellandi bjalla. Og þótt ég
hefði spádómsgáfu og vissi alla leynd-
ardóma og ætti alla þekking, og þótt ég
hefði svo takmarkalausa trú, að færa
mætti fjöll úr stað, en hefði ekki kærleika,
væri ég ekki neitt.
(1. Kórintubréf, 13.)
Jóhanna Hulda, Ágústa
Ragna, Sigrún Edda.
Ástkær tengdamóðir okkar Ragn-
heiður Ágústsdóttir eða Lilla eins og
ættingjar og vinir kölluðu hana jafn-
an er látin eftir rúmlega 10 ára bar-
áttu við mjög erfið veikindi. Við
tengdasynirnir höfum fylgst með því
af mikilli virðingu hve viljasterk þú
hefur verið í þessari baráttu þinni og
vildir aldrei láta vorkenna þér þótt á
móti blési.
Lilla var sjálfstæð kona, gædd
miklum gáfum, dugnaði og eljusemi,
hávaxin og sérstaklega glæsileg,
sannkalluður kvenskörungur. Hún
tók stúdentspróf frá Verslunarskóla
Íslands árið 1951 með hæstu ein-
kunn í sínum árgangi. Eftir nám
vann hún í nokkur ár við skrifstofu-
störf eða þar til fjölskyldan fluttist
til Danmerkur, þar fæddust tvær
yngri dætur hennar. Hún helgaði sig
uppeldi þeirra þar til hún hóf störf
hjá Hafskip hf. árið 1977 sem skrif-
stofustjóri og naut þar mikillar virð-
ingar og vinsælda. Eftir að Hafskip
leið undir lok starfaði hún hjá Reyk-
vískri endurtryggingu þar til heilsan
brást henni. Lilla var mikill náttúru-
unnandi og hafði mjög gaman af úti-
vist, nokkur sumur var hún leiðsögu-
maður um hálendið með erlenda
ferðamenn þar sem þetta áhugamál
hennar og góð tungumálakunnátta
nutu sín vel.
Við nánari kynni af þér fengum
við að njóta persónutöfra þinna þar
sem ríkt skopskyn, glaðværð og létt-
leiki réðu ríkjum. Við munum minn-
ast með hlýhug og söknuði allra
þeirra ánægjustunda sem við áttum
saman. Eins lærðum við ýmsa nýja
og skemmtilega siði af þér, eins og
t.d. að hafa humarveislu á jóladag,
sem var okkur alltaf sérstakt til-
hlökkunarefni. Strákarnir okkar
voru þér alltaf ofarlega í huga og
fram á síðustu stund fór ekkert fram
hjá þér sem þá varðaði og þeir voru
að gera. Þótt söknuður okkar sé mik-
ill er missir strákanna þó mun meiri,
að fá ekki notið þín lengur. Við biðj-
um góðan Guð að gefa dætrum þín-
um, Hönnu, Gústu og Sísí, styrk á
þessum erfiða tíma.
Elsku tengdamamma, við kveðj-
um þig nú hinsta sinni vitandi það að
þú hefur fengið langþráða hvíld og
ert nú í betri heimi. Guði blessi þig.
Halldór Páll og Egill Þór.
Mig langar að minnast Ragnheið-
ar Ágústsdóttur sem andaðist
þriðjudaginn 1. maí með nokkrum
orðum. Leiðir okkar lágu saman fyr-
ir rúmum þrem árum á aðfangadags-
kvöld 1997. Mér hafði verið boðið í
kvöldkaffi til Sísíar og Egils, þar sem
Gústa, sambýliskona mín og dóttir
þín, ásamt Dóra og Hönnu og öllum
barnabörnunum þínum voru saman
komin. Ég var með hnút í maganum
og kveið fyrir því að hitta fjölskyld-
una hennar Gústu. Ég man hvernig
þú gekkst rólega til mín, studdir þig
við stafinn hans afa Gústa eins og
Gústa kallaði hann alltaf, og tókst
mér fagnandi. Þetta kvöld langaði
þig svo mikið að tala við mig. Ég átt-
aði mig stundum ekki á því að þú
værir að tala við mig því rödd þín var
svo veik. Gústa benti mér blíðlega á
það og ég var alveg miður mín að
hafa ekki tekið eftir því. Seinna um
kvöldið áttaði ég mig á því að fjöl-
skylda þín tók stundum ekki eftir því
heldur og þau sögðu þá alltaf: „Frú
Ragnheiður, varstu að reyna að
segja eitthvað?“ Þá brostirðu og það
gerðu hinir líka. Þá áttaði ég mig á
því að þó að manni yrðu á þessi mis-
tök að heyra ekki til þín þá væri það í
besta lagi. Æðruleysi þitt og þolin-
mæði var ótrúleg, þú bara endur-
tókst það sem þú sagðir. Ég vissi að
á þessari stundu átti ég rúm í hjarta
þínu. Dagar og mánuðir liðu, stund-
um áttirðu góða daga og þá fórstu á
flakk. Heimsóttir fjölskylduna eða
fórst í búðir að skoða falleg föt sem
þú varst svo lunkin að finna. Mér er
það líka minnisstætt þegar ég og
Gústa keyptum íbúðina. Þó að við
byggjum á fjórðu hæð varðstu fyrsti
gesturinn hjá okkur. Þú vílaðir ekki
fyrir þér að labba upp á fjórðu hæð
þótt þú ættir erfitt með gang. Þetta
sýnir hve mikinn viljastyrk þú hafð-
ir. Það sem þú ætlaðir þér, það gerð-
irðu. Ég dáðist að þér hvað þú varst
dugleg að prjóna. Ekki þótti þér
verra að ég hafði mikinn áhuga á
handavinnu. Þegar við komum í
heimsókn í Furugerði sýndirðu mér
peysurnar sem þú varst að prjóna á
barnabörnin og baðst mig um að
prjóna pínulítið fyrir þig. Ég man
hvað það gladdi þig að ég væri með
umsjón yfir æskuheimili þínu á
Njálsgötunni. Það var skemmtileg
tilviljun. Þér fannst gott að vita að
nú væri einhver innan fjölskyldunn-
ar að sjá um Njálsgötuna. Mér
fannst vænt um hvað þú varst góð
við börnin mín. Þú leist á þau sem
þín barnabörn. Passaðir alltaf upp á
að þau fengju pakka þegar þú vildir
gefa barnabörnunum gjafir. Þeim
þykir mjög vænt um litlu kisurnar
sem þú prjónaðir handa þeim. Það
var erfitt að keyra til þín aðfaranótt
mánudagsins. Þú vildir hafa okkur
hjá þér. Það var ekki fyrr en Hanna
var komin frá Danmörku sem þú
leyfðir þér að sofna. Ég kem til með
að sakna þín mikið en ég veit líka að
þú ert búin að fá hvíldina frá sjúk-
dómnum. Ég mun minnast þín með
stolti. Hnarreistrar fagurrar konu.
Blessuð sé minning þín.
Þórunn Daðadóttir.
Kæra mágkona.
Það er mér ávallt í fersku minni
þegar ég sá þig fyrst. Ég var þá að
byrja að skjóta mig í henni systur
þinni. Ég mætti þér á götu, ég hafði
séð mynd af þér og vissi umsvifa-
laust hver þú varst. Þú varst glæsi-
leg og ég hlakkaði til að kynnast þér
nánar. Þau kynni sönnuðu fyrir mér
að þú varst ekki aðeins glæsileg
heldur líka góð kona og vel gefin. At-
vikin höguðu því þannig að þú flutt-
ist til Danmerkur með fjölskylduna
og áttir þar þitt heimili um nokkuð
margra ára skeið. Út af starfi mínu
ferðaðist ég nokkuð til Norður-
landanna á þessum tíma og notaði þá
venjulega tækifærið og heimsótti
ykkur bæði í Randers og Árósum.
Þangað var gott að koma og ávallt
vel tekið á móti mér. Þegar þið svo
fluttuð til Íslands í kringum 1970
gerðumst við nágrannar í Búlandinu
og varð sambandið þá mjög náið,
sem varð til þess að dætur okkar
urðu allar nánar og góðar vinkonur
og tengdi það fjölskylduböndin enn
nánar. Það hefur haldist alla tíð og
verður vonandi áfram. Það er samt
svo að lífið er ekki alltaf dans á rós-
um og eftir að veikindi fóru að herja
á þig, fyrir um það bil tíu árum, hef-
ur ekki alltaf verið gaman að lifa.
Þessi síðustu ár hafa verið þér erfið,
kæra mágkona. Nú hefur þú fengið
lausn frá þeim þjáningum sem þú
hefur orðið að þola. Þjáningum sem
okkur fannst á stundum að væru
meiri en hægt væri að leggja á eina
manneskju. Við viljum sérstaklega
þakka starfsfólkinu á Víðinesi, sem
létti þér lífið þau tvö ár sem þú
dvaldir þar, svo og öllum vinkonum
þínum fyrir tryggð og vináttu við
þig.
Að leiðarlokum kveðjum við
Denden, ásamt dætrunum okkar og
þeirra fjölskyldum, þig, við þökkum
þér fyrir samfylgdina og allar góðar
stundir. Við biðjum Guð að blessa
þig á vegferð þinni svo og að blessa
og leiða dæturnar þínar og þeirra
fjölskyldur og gefa þeim styrk á erf-
iðum tímum. Góðar minningar um
þig munu hjálpa okkur öllum.
Við felum þig Guði og kveðjum
með eftirfarandi línum:
Þegar ég leystur verð þrautunum frá,
þegar ég sólfagra landinu á
lifi og verð mínum lausnara hjá,
það verður dásamleg dýrð handa mér.
Dásöm það er dýrð handa mér,
dýrð handa mér, dýrð handa mér.
Er ég skal fá Jesú auglit að sjá,
það verður dýrð, verður dýrð handa mér.
(L.H. þýddi.)
Þinn mágur og fjölskylda.
Þegar við kveðjum í dag vinkonu
okkar, Ragnheiði Ágústsdóttir, er
margs að minnast. Við hugsum til
skólaáranna í Verzlunarskólanum
þar sem leiðir okkar lágu fyrst sam-
an. Við vorum í samheldnum árgangi
VÍ 49 sem hefur oftast hittst einu
sinni á ári. Á skólaárunum stofnuð-
um við 9 skólasystur saumaklúbbinn
okkar, nú erum við aðeins 5 á lífi.
Ragnheiður var ein af fáum úr ár-
ganginum sem hélt áfram námi og
lauk stúdentsprófi vorið 1951 og
hefði því átt 50 ára stúdentsafmæli
nú í vor. Þessa síðustu tvo vetur
komu frábærir námshæfileikar
hennar í ljós. Hún varð dúx bæði í 5.
bekk og á stúdentsprófi. Eftir stúd-
entspróf sótti hún tíma í Háskólan-
um í frönsku og ensku samhliða
skrifstofustörfum og varð cand. phil
1952.
Hún var félagslynd og tók virkan
þátt í skátastarfi, sótti a.m.k.
eitt skátamót erlendis. Seinna var
hún um árabil í stjórn Fél.
hálskólakvenna.
Ragnheiður giftist árið 1957 Jóni
L. Sigurðssyni skólabróður okkar
sem þá var við nám í læknisfræði.
Hann fór til framhaldsnáms í Dan-
mörku og þar bjuggu þau í rúm 7 ár.
Þau eignuðust þrjár dætur, sem eru
vel menntaðar og vel gerðar, og 4
barnabörn sem voru Ragnheiði mikl-
ir gleðigjafar. Jón og Ragnheiður
slitu samvistir.
Ragnheiður var mjög smekkvís,
um það bar heimili hennar gott vitni,
hvort sem það var í Danmörku eða
Reykjavík. Hún var snillingur í mat-
seld og voru matar- og kaffiborðin
hennar glæsileg. Hún var hin fágaða
heimskona er vakti athygli fyrir
glæsileik. Hún var hógvær en þó ein-
örð og gat brugðið á glensi ef því var
að skipta.
Nokkru eftir að þau Jón skildu hóf
hún störf hjá Hafskipum og var síð-
ast skrifstofustjóri.
Henni líkaði þar mjög vel og við
vitum að hún var vel metin af yf-
irmönnum sínum. Vann hún lengst
allra við fyrirtækið eða fram á vor
1986 er hún fór til Englands í hjarta-
aðgerð sem var upphafið að rúml.
áratugs baráttu við erfið veikindi.
Um haustið 1986 hóf hún störf hjá
Reykvískri endurtryggingu og vann
þar meðan hún hafði heilsu til.
Það var okkur þungbært að fylgj-
ast með veikindum hennar og þeirri
vanlíðan sem þeim fylgdi, þar tók
eitt við af öðru og var parkinsons-
sjúkdómurinn erfiðastur. Ragnheið-
ur var sérstök manneskja, hún var
óvenju hörð af sér og þrátt fyrir
miklar kvalir var hugur hennar sí-
fellt bundinn við aðra. Þegar tvær
okkar heimsóttu hana viku fyrir and-
látið vildi hún endilega að þær
fengju veitingar. Margir, sem kynnt-
ust Ragnheiði í sjúkrahúslegum
hennar, sem voru margar, rómuðu
hugulsemi hennar og nærgætni.
Aldrei hafði hún annað en gott að
segja um náungann. Þannig er kær-
leikurinn, að elska náungann eins og
sjálfan sig. Hún falaðist oftast eftir
fréttum því hún vildi fylgjast með því
sem var að gerast hjá okkur.
Hún naut þess að vera með öðru
fólki og vildi taka þátt í gleði þess og
sorg.
Gefum gætur hver að öðrum og hvetjum
hver annan til kærleika og góðra verka.
(Hebr.10, 24.)
Óaðvitandi hefur vinkona okkar
haft þetta ritningarvers að leiðar-
ljósi.
Við kveðjum mikilhæfa konu sem
gerði allt vel og miklaðist aldrei af
sér eða sínum.
Dætrum hennar og fjölskyldum
þeirra sendum við innilegar samúð-
arkveðjur.
Blessuð sé minning Ragnheiðar.
Saumaklúbburinn.
Ég kynntist Ragnheiði fyrir rúm-
um 28 árum þegar við Sísí urðum
vinkonur, þá aðeins 7 ára gamlar, og
höfðum nýhafið skólagöngu okkar í
Fossvogsskóla.
Undanfarin ár hef ég fylgst með
Ragnheiði og hennar erfiðu veikind-
um í gegnum samband okkar Sísí.
Ragnheiði hitti ég ekki oft und-
anfarin ár en oftast var það á heimili
Sísí og Egils, þá tók Ragnheiður allt-
af á móti mér með hlýju faðmlagi.
Það var ákaflega stolt amma sem
ég hitti þegar Sísí og Egill eignuðust
drengina sína og það fór ekki fram
hjá neinum að Ragnheiður var mjög
stolt af barnabörnunum sínum.
Á barna- og unglingsárunum var
ávallt gott að koma heim til Sísí og
alltaf tók Ragnheiður jafnhlýlega á
móti mér.
Við þóttum mjög líkar í útliti vin-
konurnar og alltaf hlógum við jafn-
mikið þegar Ragnheiður kom að
okkur þar sem við sátum við eldhús-
borðið í Furugerðinu og snerum baki
í hurðina og Ragnheiður byrjaði
knúsa mig og taldi sig þá vera að
knúsa Sísí. Þetta þótti Ragnheiði
ekki mikið mál og sagðist þess vegna
geta átt okkur báðar.
Heimili þeirra mæðgna stóð mér
ávallt opið og Ragnheiður var alltaf
boðin og búin að gefa okkur svöng-
um unglingsstelpunum í gogginn,
því oftar en ekki var farið beint heim
til þeirra mæðgna í Furugerðið og
vildi dvölin hjá Sísí og Ragnheiði
teygjast langt fram eftir kvöldi. Það
æxlaðist þannig á unglingsárum
okkar Sísí að við unnum allar 3 sam-
an í sama húsi, Hafnarhúsinu í
Reykjavík. Þær mæðgur hjá Haf-
skip og ég í hinum endanum á húsinu
hjá Bæjarútgerð Reykjavíkur. Það
gerðist því iðulega að Ragnheiður
tók okkur með sér í bílnum heim og
ávallt var hún reiðubúin að hlusta á
okkur og það sem væri að gerast lífi
okkar vinkvennanna, og studdi hún
okkur með ráðum og dáð og gaf okk-
ur góð og holl ráð á lífsbrautinni.
Ég öfundaði Sísí alltaf af því
hversu glæsilega mömmu hún átti,
það var alls staðar tekið eftir henni,
hún bar af hvar og hvenær sem var.
Ragnheiður var okkur vinkonunum
fyrirmynd á þessum árum. Aldrei sá
ég hana reiðast, þó svo hún hefði
mörg tilefni til þess þegar við ung-
lingsstúlkurnar vorum búnar að
moka nánast öllu út úr fataskápnum
hennar og héldum tískusýningu á
stofugólfinu, og það oftar en einu
sinni. Mér er það mjög minnisstætt
ef Ragnheiður kom við í hárgeiðslu á
leiðinni heim úr vinnu og við vorum
með. Þá sat ég eins og myndastytta í
biðstofunni með Sísí og dáðist að
þessari hávöxnu glæsilegu konu sem
ég var ákaflega stolt af að væri móð-
ir æskuvinkonu minnar. Sísí hefur
sannarlega erft þennan glæsileika
móður sinnar, bæði að andlegu at-
gervi og útliti, og er góð vinkona eins
og Sísi vandfundin.
Á unglingsárum missti ég móður
mína og þá vantaði ekki stuðninginn
hjá þeim mæðgum og það þótti mér
alltaf ákaflega vænt um og minnist
stuðnings þeirra með miklum hlý-
hug.
Á erfiðum stundum í lífinu hef ég
ávallt getað treyst á Sísí mér til
RAGNHEIÐUR
ÁGÚSTSDÓTTIR