Morgunblaðið - 11.05.2001, Qupperneq 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. MAÍ 2001 47
upp miklar og góðar minningar sem
við munum geyma sem fjársjóð í
huga okkar og hjörtum.
Oft fengum við að gista hjá ykkur
ömmu Lóu og við eigum góðar
minningar úr Stóragerðinu og
Kötlufellinu og við munum eftir ró-
lega og góða andrúmsloftinu hjá
ykkur.
Sumarbústaðurinn var þín para-
dís og þar fengum við oft að dvelja
hjá ykkur. Þaðan eigum við góðar
minningar og þú afi varst yfirleitt
mættur snemma í morgunmatinn á
meðan amma fylgdist með sólarupp-
rásinni.
Þú reyndist okkur vel og varst
yndislegur afi, góður og hjálpsamur
og alltaf hafðir þú tíma til þess að
ræða málin við okkur og fyrir það
þökkum við hér. Það væri svo margt
fallegt hægt að skrifa um þig og þitt
góða hjarta, en það sem mestu
skiptir vorum við búin að tjá hvert
öðru.
Í ljóssins ríki leið mig inn,
og lát mig finna þig.
Og hæfan fyrir himininn
ó, herra gjör þú mig.
(Sigurbjörn Sveinsson.)
Guð geymi þig.
Þínar
Ingibjörg Hildur og
Jórunn Dögg.
Elsku afi. Þá er komið að kveðju-
stund. Loksins fékkstu hvíldina eftir
erfið veikindi og fékkst að fara til
hennar ljúfustu þinnar eins og þú
kallaðir alltaf ömmu. Upp í huga
minn koma allar stundirnar sem við
áttum saman í gegnum tíðina. Sér-
staklega mun ég minnast með sér-
stakri hlýju morgnanna okkar sam-
an á spítalanum nú síðustu vikur þar
sem við sátum og töluðum saman,
lásum blöðin og þú spurðir frétta um
allt og alla því að þú vildir fá að
fylgjast með hvað allir væru að gera
og hvernig allt gengi. Þess á milli
lágum við saman, ég í hægindastóln-
um og þú í rúminu og dottuðum.
Munu minningar um þessar stundir
með þér vera mér ákaflega dýrmæt-
ar í framtíðinni. Þegar ég var yngri
man ég alltaf eftir þér sitjandi við
eldhúsborðið heima hjá þér og
ömmu leggjandi kapal sem þú virtist
geta gert tímunum saman en þannig
lærði ég að leggja kapal, með því að
standa yfir þér og fylgjast með og
hlusta á þig segja mér til. Alltaf
hafðir þú tíma fyrir okkur hvort sem
það var við leik eða störf, að ég tali
nú ekki um ef við vildum spila, alltaf
varstu til í Olsen Olsen og síðan
Rommí þegar við lærðum það. Gat
þessi spilamennska tekið dágóða
stund eins og um árið þegar við tvö
sátum og spiluðum rommí í 3 tíma á
meðan Hjálmar svaf út í vagni. Þar
gleymdum við okkur algjörlega og
hefðir þú alveg verið til í að spila
lengur ef langafakútur hefði ekki
vaknað og viljað koma inn. Annað
áhugamál hafðirðu en það var að
safna frímerkjum og áttir þú orðið
ansi stórt safn sem þú varst stoltur
af. Elsku afi, ekkert betra vissirðu
en að borða góðan mat og varstu
sælkeri fram í fingurgóma og það
var ekki leiðinlegt að bjóða þér í mat
eða afmæli því alltaf sagðirðu við
mann að betri mat eða kökur hefð-
irðu aldrei fengið, þannig að allir í
fjölskyldunni héldu að þeir væru
meistarakokkar en það eru skiptar
skoðanir um það.
Elsku afi, nú þegar komið er að
leiðarlokum vil ég þakka fyrir allar
stundirnar og minningarnar sem þú
gafst mér og veit ég að amma og Ás-
laug frænka hafa tekið tekið vel á
móti þér og þið fylgist með okkur
þar til við hittumst á ný.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd.
Síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Hafðu þökk fyrir allt og allt. Guð
blessi minningu þína.
Þín
Kristín.
Elsku afi. Við sitjum hér með tár í
augum og sorg í hjarta og þurfum
við að kveðja þig í dag. Við eigum
margar góðar minningar og það
margar að við gætum skrifað heila
bók um þig en við viljum minnast
þín með minningum sem eru okkur
er efst í huga núna. Þegar við fórum
í sumarbústaðinn okkar og það
fyrsta sem þú sagðir er við komum
var hversu góð sveitalyktin væri og
þó að við kæmum um hverja einustu
helgi þá tókstu alltaf eftir því að
trén sem þú gróðursettir væru búin
að stækka. Allar veiðiferðirnar okk-
ar er þú kenndir okkur að þræða
maðkinn á öngulinn, og ítrekaðir
ávallt þegar fiskur biti á ættum við
að draga rólega inn. Og þau ófáu
skipti er þú komst til okkar í Vest-
urbergið spilaðir við okkur rommý
og skrældir kartöflur en við vorum
latar við það. Þú spurðir okkur
spjörunum úr um daginn og veginn,
þótt þú hafðir verið hjá okkur kvöld-
inu áður vildir þú alltaf vita hvað við
höfðum gert þann daginn.
En nú vitum við að þér líður vel
þótt það sé erfitt að kveðja þig og þú
ert komin til ömmu Lóu þinnar. Hún
er nú örugglega að elda allan góða
matinn handa þér sem þú saknaðir
en þú varst mikill matmaður og get-
ur nú borðað að vild án þess að taka
sprengju.
Við eigum eftir að minnast þín og
tala við þig í bænum okkar og segja
langafabörnum þínum margar
skemmtilegar sögur af þér.
Elsku afi, við elskum þig og biðj-
um guð að blessa þig og varðveita.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Jórunn Lovísa, Vitor,
Tinna, Brynjar, Berglind
Lovísa, Sveinn Vignir og
Sólrún Lovísa.
Elsku besti afi okkar. Núna ertu
farinn frá okkur og eigum við öll
svolítið erfitt með að trúa því, því að
öll vonuðum við að þú yrðir allltaf
með okkur. En við vitum það að þú
ert kominn á betri stað og búinn að
hitta ömmu Lóu og Áslaugu frænku,
sem hafa eflaust tekið vel á móti
þér.
Við munum eftir því hvað þú hafð-
ir gaman af því að veiða og gróð-
ursetja öll trén þín, og vonum við að
þú getir haldið því áfram þar sem þú
ert nú kominn með veiðifélagann
þinn, hana ömmu Lóu, aftur.
Þegar þú bjóst hjá okkur á Höfn
þá var alltaf gott að hafa þig hjá
okkur og áttum við öll góðar stundir
saman. Og erum við endalaust þakk-
lát fyrir ómæld heilræði og þá hjálp
sem þú sparaðir aldrei. Og við vit-
um, elsku afi okkar, að þú átt alltaf
eftir að passa okkur og fylgja.
Afi minn.
Stundin líður, tíminn tekur
toll af öllu hér
sviplegt brotthvarf söknuð vekur
sorg í hjarta mér.
Þú veitir yl í veröld kaldri,
vermir ætíð mig
að hafa þó á unga aldri
eignast vin sem þig.
Þú varst ljós á villuvegi,
vit á minni leið,
þú varst skin á dökkum degi,
dagleið þín var greið.
Þú barst tryggð í traustri hendi,
tárin straukst af kinn,
þér ég mínar þakkir sendi,
þú varst afi minn.
(Hákon Aðalsteinsson.)
Megi guð geyma þig, elsku afi
okkar, við elskum þig og söknum og
láttu þér nú líða sem allra best.
Þín elskulegu barnabörn,
Jón Arnar, Heiðrún,
Sigurður Arnar, og
Svana Björk.
Mig langar til að minnast afa
Magnúsar með nokkrum orðum.
Það er með betri bernskuminning-
um mínum hvað það var gott að
koma til afa og ömmu í Stóragerðið,
enda hlýjan og kærleikurinn einstök
á því heimili. Afi var reffilegur karl
og einstakt ljúfmenni, ræktarsamur
við fjölskylduna og lét sig velferð
hennar miklu varða. Hann mundi
alltaf eftir afmælum sona minna og
var ómissandi við veisluborðið enda
ræðinn, spaugsamur og mikill sæl-
keri. Þegar amma dó fyrir 10 árum
og Áslaug frænka 7 árum síðar var
það afa mikið áfall, en hann var aldr-
ei einn, heldur umvafinn ást og um-
hyggju fjölskyldu sinnar. Við
sjúkrabeð afa síðustu vikurnar
vöktu börn hans og ættingjar yfir
honum og gerðu honum ævikvöldið
bærilegra. Það má með sanni segja
að hann afi minn hafi uppskorið eins
og hann sáði. Ég kveð afa með sorg í
hjarta en jafnframt gleði yfir endur-
fundum hans við ömmu Lóu og Ás-
laugu frænku. Guð geymi elsku afa
minn.
Lilja Björk Jónsdóttir.
Elsku besti afi minn. Ég vil þakka
þér fyrir allar þær góðu stundir er
við áttum saman. Sérstaklega þá
ánægjustund þegar þú hélst á mér
undir skírn. Nú þegar þú ert farinn
frá mér mun ég sakna þess að finna
aldrei skeggið þitt kitla mínu litlu
kinn þegar ég fékk koss frá þér.
Ég er svo lítill að ég skil ekki al-
veg að þú ert farinn frá mér en
mamma og pabbi hjálpa mér að
muna eftir þér. Nú veit ég að þér líð-
ur vel og að langamma hefur tekið
vel á móti þér og þið vakið saman yf-
ir mér.
Kristur minn, ég kalla á þig,
komdu að rúmi mínu,
gakktu hér inn og geymdu mig.
Guð, í faðmi þínum.
(Höf. ókunnur.)
Ég elska þig.
Þinn langafastrákur,
Kristófer Páll.
Elsku afi.
Ég bar gæfu til að kynnast þér á
þinni lífsleið.
Takk fyrir allar góðu stundirnar,
kímnigáfuna og fyrir að hafa verið
til. Minning þín lifir í huga mínum.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa.)
Helga Veronica.
Hann Magnús var alltaf svo hress
og kátur, og stutt í brosið hans þeg-
ar hann kom til okkar í Þroskahjálp
til að selja almanakið. Alltaf hafði
hann tíma til að staldra við og spurði
þá gjarnan: „Hvernig hefur þú það
vinur?“ Ég trúi því varla að hann sé
nú farinn og á eftir að sakna hans
mikið.
Ég bið góðan Guð að geyma hann
og styrkja fjölskyldu hans og vini.
Hinsta kveðja.
Stefán Konráðsson sendill.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast Magnúsar S. Daníelssonar
sem var faðir góðrar vinkonu minn-
ar og nágranna, hennar Systu.
Magnús var allra manna hugljúfi,
myndarlegur og góðlegur maður og
alveg sérlega afalegur. Hann sýndi
öllum börnum áhuga og vildi gjarn-
an að þau kölluðu hann afa sem seg-
ir mikið um það hversu barngóður
hann var í raun. Hann var geðgóður
maður og hafði gaman að glettast í
öðrum og allir sem hann þekktu
muna eftir blikkinu hans sem alltaf
var svo skemmtilegt. Magnús var
mikill fjölskyldumaður og fjölskyld-
an var alltaf í fyrsta sæti í lífi hans.
Hann uppskar eftir því, því slíka
umhyggju og ást eins og börnin
hans og afkomendur hafa sýnt hon-
um í gegnum tíðina er fallegt að sjá.
Samheldnin er líka mikil í fjölskyld-
unni og það sást best á því að alltaf
var einhver við sjúkrabeð hans.
Ég vil að lokum þakka Magnúsi
fyrir yndisleg kynni og bið góðan
Guð að taka vel á móti honum og
blessa alla hans fjölskyldu og veita
þeim styrk í sinni sorg. Elsku Systa,
Maggi, Gyllý og Sævar, missir ykk-
ar er mikill, megi minningin um góð-
an föður og afa ávallt lifa í hjörtum
ykkar.
Matthildur og fjölskylda.
„Betri þóttu hand-
tök hans heldur en
nokkurs annars
manns.“ Oft hafa
þessar hendingar eftir
Örn Arnarson komið
upp í hugann eftir að
frændi minn, sam-
starfsmaður og vinur, Þorlákur
Sigtryggsson, bóndi á Svalbarði
lést í hörmulegu slysi 21. apríl sl.
Mér finnst jafnvel að í einfaldleik
sínum lýsi þær minningu hans bet-
ur en gert verður í löngu máli.
Það er reyndar svo óendanlega
erfitt að trúa því og viðurkenna
með sjálfum sér að þessi mikli
atorkumaður og góði drengur sé
allur, í blóma lífsins, langt fyrir
aldur fram. Saman hafa leiðir okk-
ar legið síðan í bernsku, við leiki
og störf í dagsins önn, og á seinni
árum einnig við margvíslegt
félagsmálavafstur. Með árunum
varð mér það sífellt betur og betur
ljóst hvílíkur ávinningur og styrk-
ur það var fyrir okkar litla sam-
félag að fá að njóta starfa hans.
Framsýnn og metnaðargjarn var
hann fyrir hönd okkar sveitung-
anna. Fastur fyrir og harður í horn
að taka ef svo bar undir og á þurfti
að halda. En umfram allt einstak-
lega hjálpsamur og velviljaður í
annarra garð. Fyrir það að hafa átt
hann að sem ráðgjafa og trúnaðar-
vin verð ég þakklátur ævilangt.
Ásamt setu í hreppsnefnd frá
árinu 1988 gegndi Þorlákur fjöl-
mörgum trúnaðarstörfum fyrir
sveit sína og hérað. Hann var m.a.
fulltrúi hreppsins í héraðsráði og
héraðsnefnd Þingeyinga, í skóla-
nefnd Grunnskólans á Þórshöfn,
þar nýlega tekinn við formennsku,
og stjórnarformaður í stjórn
hjúkrunar- og dvalarheimilisins
Nausts. Einnig var hann kennari
við Svalbarðsskóla um árabil.
Forðagæslu hafði hann séð um til
fjölda ára og svo mætti lengi áfram
telja. Þá má og nefna virka þátt-
töku í ýmsri frjálsri félagsstarf-
semi, s.s. kórsöng, bridgefélagi,
ungmennafélagi, björgunarsveit
o.fl.
Fyrst og síðast var það þó við
búskapinn heima á Svalbarði sem
Þorlákur naut sín til fulls, ham-
hleypa til allra verka, völundur í
höndunun, maður sem naut þess að
færast mikið í fang og láta verkin
tala.
Kornung hófu þau Guðrún Hild-
ur og Þorlákur búskap á Svalbarði,
samhent og samvalin í öllu. Í
fyrstu með foreldrum Þorláks,
þeim Vigdísi og Sigtryggi, en tóku
svo fljótlega við öllum búsforráð-
um. Þar hafa þau síðan byggt upp
og búið miklu fyrirmyndarbúi og
alið upp stóran og mannvænlegan
barnahóp.
Já, þau eru snögg veðrabrigði
lífsins og gera tíðum ekki boð á
undan sér. Nú í upphafi sumars,
þegar í hönd fer tími sköpunar-
gleði og frjómáttar móður náttúru,
hvílir skuggi sorgar og depurðar
yfir sveitinni okkar. En lífið heldur
áfram, svo mikið er víst. Með karl-
mennsku og æðruleysi hefði Þor-
lákur tekið slíkum aðstæðum. Með
það í huga skulum við horfa fram á
veginn. Þannig heiðrum við minn-
ingu hans best.
Guðrún mín og þín stóra fjöl-
skylda. Nokkur fátækleg orð eru
eflaust léttvæg og vanmegnug
gegn ykkar mikla missi og stóru
sorg. Megi guð gefa ykkur öllum
styrk til að takast á við orðinn hlut
og vinna úr málum á farsælan hátt.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar votta
ég ykkur einlæga samúð, sem og
foreldrum Þorláks, systkinum og
öðrum vandamönnum. Megi minn-
ÞORLÁKUR
SIGTRYGGSSON
✝ Þorlákur Sig-tryggsson var
fæddur 18. júní 1955.
Hann lést af slysför-
um hinn 21. apríl og
fór útför hans fram
frá Svalbarðskirkju
1. maí.
ingin um mikinn
gæðadreng og sóma-
mann verða ykkur öll-
um sá aflgjafi og auð-
ur sem líknar og
græðir í tímans rás.
Jóhannes
Sigfússon.
Það er svo margs að
minnast um Þorlák á
Svalbarði. Auk þess
að eiga stóra fjöl-
skyldu og vera með
búskap var hann
kennarinn okkar í
Svalbarðsskóla. Við munum öll eft-
ir því hvernig hann hnerraði svo
hraustlega að þakið virtist ætla af
skólanum og okkur fannst alveg
frábært þegar hann sofnaði í
dönskutíma. Hann kenndi flestöll
fög sem til féllu en smíðar voru
hans aðalfag. Það fannst öllum
gaman í smíðum, jafnt stelpum
sem strákum. Í leikfimistímum var
gengið í takt, einn tveir einn tveir,
áfram þrammaði Þorlákur en þeir
sem á eftir komu hlupu við fót því
hann tók svo stór skref. Á veturna
var stundum farið á skauta í leik-
fimistímum, þá dró hann fram
skautana og renndi sér á svellinu
með okkur. Menntun er auður en
það er einnig auður að fá að kynn-
ast manni eins og Þorláki. Ekki að-
eins sem kennara heldur sem
bónda í sveitinni og virkum meðlim
í félagsstarfinu. Það skarð sem
hann skilur eftir sig verður ekki
auðvelt að fylla. Elsku Guðrún
Hildur, Bjarni, Kristjana, Einar,
Magnús, Jónína, Sigtryggur
Brynjar og aðrir aðstandendur,
megi góður guð styrkja ykkur í
sorg ykkar.
Kveðja
frá fyrrverandi nemendum
í Svalbarðsskóla.
Unglingsárin eru sjálfsagt það
tímabil mannsævinnar sem mað-
urinn tekur mestum og hröðustum
breytingum. Félagslegur þroski
tekur á sig nýjar víddir og stofnað
er til vináttu sem getur verið svo
djúp að ekkert fær henni haggað,
þrátt fyrir landfræðilegar fjar-
lægðir og lítið áþreifanlegt sam-
band.
Fyrir þrjátíu árum var Héraðs-
skólinn á Laugum sameiginlegur
vettvangur okkar og Þorláks Sig-
tryggssonar, vinar okkar sem
kvaddur er í dag.
Strákurinn sem við kynntumst á
þessum árum var skarpgreindur,
þrákelkinn, stríðinn og afskaplega
traustur og staðfastur. Hann var
feiminn við fyrstu kynni og hélt sig
til hlés en það stóð ekki lengi og
þótt Láka yrði aldrei komið til að
gera nokkurn skapaðan hlut sem
hann vildi ekki sjálfur var hann oft
til í ýmislegt og var mjög góður og
skemmtilegur félagi.
Vináttubönd okkar við Láka
styrktust mest með bridgespilinu í
landsprófinu þar sem allar tóm-
stundir voru nýttar til hins ýtrasta
til að spila bridge.
Fjórði maðurinn í hópnum var
Böddi sem einnig er látinn og er
því skarðið stórt og sárt í þennan
litla hóp okkar bridgefélaganna í
landsprófi.
Leiðir okkar og Þorláks lágu aft-
ur saman í Menntaskólanum á Ak-
ureyri en eftir að honum lauk lágu
þær mun sjaldnar saman. Samt var
það þannig að meðan við bjuggum
báðir í Reykjavík og hittumst þá
stundum, þá var Láki alltaf með
okkur í hlátrasköllum okkar.
Við viljum nota þessi fátæklegu
orð til að koma á framfæri við fjöl-
skyldu og aðra vini Þorláks Sig-
tryggssonar okkar dýpstu samúð
við svo sviplegt fráfall en jafnframt
þökkum við fyrir hafa kynnst hon-
um og gert okkur að heldur skárri
strákum en ella.
Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,
Kristján Björn Snorrason.