Morgunblaðið - 16.05.2001, Qupperneq 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 16. MAÍ 2001 39
✝ Sigrún Valdi-marsdóttir fædd-
ist í Vík í Mýrdal 9.
janúar 1936. Hún lést
á líknardeild Land-
spítalans 6. maí. For-
eldrar Sigrúnar voru
Valdimar Jónsson frá
Hemru í Skaftár-
tungu, skólastjóri í
Vík, f. 7. október
l892, d. 2. september
1948, og kona hans
Sigurveig Guð-
brandsdóttir frá
Loftsölum. f. 13. apríl
l898, d. 4. mars 1988.
Tvíburasystir Sigrúnar er Halla
Valdimarsdóttir kennari, maki
Örn Ævarr Markússon lyfjafræð-
ingur. Hálfsystur Sigrúnar eru
Margrét Þorsteinsdóttir, búsett í
Bandaríkjunum, og Elín Þor-
steinsdóttir, maki Sæmundur
Nikulásson rafvirki. Sigrún ólst
upp í Vík, en á sumrin dvaldi fjöl-
skyldan í Hemru. Sigrún giftist
skólabróður sínum, Sigurði Ing-
varssyni 1955. Þau skildu. Dóttir
þeirra er Sigurveig Huld Sigurð-
ardóttir félagsráðgjafi, f. 1. sept-
ember 1954, maki Sveinn Hjörtur
Hjartarson hagfræðingur. Börn
þeirra eru Hjörtur Friðrik, f.
1973, Valdimar Gunnar, f. 1982,
og Sigrún Huld, f.
1987. Árið 1966 gift-
ist Sigrún Birni Dag-
bjartssyni verkfræð-
ingi, f. 19. janúar
1937. Foreldrar
hans voru Dagbjart-
ur Sigurðsson bóndi
í Álftagerði í Mý-
vatnssveit og k.h.,
Kristjana Ásbjörns-
dóttir. Dóttir Björns
og Sigrúnar er
Brynhildur, f.
27.apríl 1970, bók-
menntafræðingur og
leikari.
Sigrún varð stúdent frá
Menntaskólanum í Reykjavík
1955. Hún tók leiðsögumannapróf
1975 og lauk BA-prófi í þýsku frá
HÍ 1990. Fljótlega að loknu stúd-
entsprófi hóf hún störf í Lands-
banka Íslands og starfaði þar með
nokkrum hléum til 1999. Hún
vann í eitt ár á skrifstofu ræðis-
manns Íslands í Hamborg og
dvaldi í Bandaríkjunum í tvö ár
við nám og störf. Á sumrin starf-
aði hún sem leiðsögumaður ferða-
manna, erlendra sem innlendra,
um Ísland.
Útför hennar fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
kl. 13.30.
Sigrún tengdamóðir mín lést á
líknardeild Landspítalans eftir
stutta og erfiða baráttu við illvígan
sjúkdóm. Í þessari baráttu sýndi hún
mikið æðruleysi og innri styrk. Með
hetjulund sinni og útgeislun hjálpaði
hún okkur að horfast í augu við þau
örlög sem urðu ekki umflúin.
Fyrir sjúkdómsleguna hafði Sig-
rún ekki kennt sér nokkurs meins.
Hún vann að undirbúningi brott-
flutnings til Mosambík með eigin-
manni sínum Birni Dagbjartssyni,
nýráðnum sendiherra Íslands í Afr-
íku. Framundan var spennandi æv-
intýri og fjölskyldan hlakkaði til að
heimsækja þau í þetta fjarlæga land.
Kynni okkar Sigrúnar ná yfir þrjá
áratugi. Þau hófust þegar ég var 18
ára strákur úr Kópavoginum en hún
kona ekki fertug nýkomin frá
tveggja ára dvöl í Bandaríkjunum.
Samskiptin voru af beggja hálfu var-
færnisleg í fyrstu svona eins og við
er að búast þegar einkadóttir í sex-
tán ár er farin að slá sér upp. Við
náðum fljótt saman og urðum góðir
vinir. Við Sirrý stofnuðum fyrsta
heimili okkar í kjallaranum hjá Sig-
rúnu og Birni. Umhyggja hennar
fyrir fjölskyldu okkar hefur verið
takmarkalaus; allt það sem góð móð-
ir, tengdamóðir og amma getur gefið
sínum. Fyrir það vil ég nú þakka.
Sigrún var Skaftfellingur, ættuð
frá Hemru í Skaftártungu og Loft-
sölum í Mýrdal. Hún ólst upp í Vík í
Mýrdal, en dvaldi á sumrin í Hemru
ásamt foreldrum sínum. Þegar hún
var tólf ára lést faðir hennar og flutt-
ist hún þá til Reykjavíkur með móð-
ur sinni og tvíburasystur. Alla tíð bar
Sigrún hlýjar tilfinningar til Mýr-
dalsins og Skaftártungu. Þangað
voru farnar ótal fjölskylduferðir á
liðnum árum. Fyrir um tveimur ára-
tugum byggðu Sigrún og Björn sum-
arbústað í Skaftártungu og þar hefur
fjölskyldan oft komið saman og átt
margar ánægjulegar samverustund-
ir.
Sigrún hafði mikla ánægju af því
að ferðast og átti þess kost að koma
til margra landa. Enginn staður jafn-
aðist þó á við Ísland í huga hennar. Á
hverju ári var ferðast vítt og breitt
um landið með fjölskyldunni eða sem
leiðsögumaður með erlenda og inn-
lenda ferðamenn. Þekking hennar á
íslenskum staðháttum, menningu og
málefnum var einstök. Það fór ekki
framhjá neinum sem kynntist Sig-
rúnu að þar fór glæsileg kona,
menntuð og vel greind. Allt sem hún
tók sér fyrir hendur lék í höndum
hennar. Hún var hinsvegar ekki mik-
ið fyrir að láta á því bera. Það er
óhætt að fullyrða að hún hafi verið of
hlédræg af konu sem var prýdd jafn-
mörgum hæfileikum. Það væri ekki í
hennar anda að fara mikið fleiri orð-
um um mannkosti hennar og læt ég
því staðar numið. Ég vil að lokum
þakka tengdamóður minni fyrir sam-
fylgdina og allt það sem hún hefur
gert fyrir mig og mína fjölskyldu á
liðnum áratugum.
Sveinn Hjörtur Hjartarson.
Í dag kveðjum við ömmu okkar,
sem lést eftir skamma en erfiða
sjúkralegu. Veikindi hennar komu
okkur í opna skjöldu. Það er erfitt að
átta sig á því að hún sé farin frá okk-
ur. Að hún sé farin fyrir fullt og allt
en ekki bara í eina utanlandsferðina
og komi til baka sæl og glöð. Það er
því ekki auðvelt að setjast niður og
skrifa minningargrein, þegar við
hálfpartinn bíðum og vonum að hún
komi heim með næsta flugi. Gagga
eins og við systkinin kölluðum hana,
var virkur þátttakandi í uppeldi okk-
ar og góður leiðbeinandi. Hún var
alltaf til staðar og hægt var að reiða
sig á hennar stuðning ef á þurfti að
halda. Hún bar hag okkar fyrir
brjósti og hafði mikinn metnað fyrir
okkar hönd, hvort heldur sem var í
námi eða þeirri lífsleikni sem hún
sjálf hafði tileinkað sér. Hún var öðr-
um fyrri til að sjá björtu hliðarnar á
lífinu þegar eitthvað bjátaði á og allt-
af var stutt í bros. Við minnumst
hennar fyrir alla þá þekkingu sem
hún miðlaði til okkar af viskubrunni
sínum, en þar var af nægu að taka.
Hún var vel að sér í sögu lands og
þjóðar og þekkti hverja þúfu á land-
inu sem hún unni. Ferðalög undir
hennar leiðsögn urðu aldrei leiðin-
leg, hvort sem um var að ræða ferðir
„austur í bústað“ eða skipulagðar
rútuferðir um hálendi Íslands. Hún
ferðaðist einnig mikið um heiminn og
kom oft til baka færandi hendi og
kunni magnaðar sögur af ferðum sín-
um. Hún var mikið fyrir það að fegra
umhverfi sitt og safnaði að sér alls
konar munum til að prýða heimili
sitt. Enginn stóð henni framar í há-
tíðahöldum. Hún lagði sig fram við
að gera jól og páska sem ánægjuleg-
ust og hafði gaman af því að gleðja
okkur.
Hvíl í friði, elsku Gagga okkar, við
söknum þín meir en orð fá lýst.
Hjörtur, Valdimar
og Sigrún Huld.
Ég man vel þegar ég sá hana Sig-
rúnu mágkonu mína fyrst. Hún var
einkar glæsileg og hrífandi kona og
ég var feimin í návist hennar til að
byrja með. Feimnin hvarf þó fljótt og
með okkur tókst vinátta sem varað
hefur alla tíð. Vegna búsetu okkar
fjölskyldna, minnar á norðaustur-
horni landsins og hennar á suðvest-
urhorninu voru samfundir allt of fáir
en þeir sem gáfust hafa ætíð verið
góðir og gefandi. Sigrún var mjög vel
upplýst og fróð um hin ýmsu málefni.
Gilti þá einu hvort um var að ræða
sögu lands og þjóðar, menningu, list-
ir eða málefni samtímans. Hún var
hógvær en skoðanaföst og velti
gjarnan upp ýmsum öðrum hliðum á
umræðuefnum en þeim sem við
blöstu. Áreiðanleiki var og ríkur
þáttur í fari hennar og man ég vel orð
foreldra minna þar um. Ég mun þó
best muna kankvísi hennar, hýra
brosið og mildu lundina, eiginleika
sem ég sé skýrt í fari dætra hennar
og afkomenda. Við hjónin kviðum
þeirri stund mjög þegar við þyrftum
að senda börn okkar að heiman, ef
þau ættu að fá tækifæri til að afla sér
menntunar að loknu grunnskóla-
námi. Stundin sú rann upp fyrr en
varði. Hún varð þó ekki eins erfið og
við höfðum kviðið því að Sigrún og
Björn bróðir minn buðu elsta
drengnum okkar, Dagbjarti Gunn-
ari, að vera hjá sér fyrstu árin tvö
sem hann stundaði nám í Reykjavík.
Þar var gott að vita af honum í skjóli
þeirra sem ætíð myndu veita honum
þau ráð sem þau teldu best reynast.
Veturinn 1976 og sumarið 1977
þurfti ég að dvelja í Reykjavík um
tíma þegar ég beið fæðinga yngstu
barna minna. Notalegt var að fá að
eyða þessum annars ekki allt of
skemmtilega biðtíma í rólegheitun-
um í Kúrlandinu hjá mágkonu minni
og bróður. Það var okkur ánægjuefni
að Brynhildur dóttir þeirra dvaldi
hjá okkur í Öxarfirðinum tíma og
tíma á sumrin á uppvaxtarárum sín-
um. Enn á ný var leitað til þeirra
hjóna því að undanfarna tvo vetur
hefur Davíð Búi, yngsti sonur okkar,
búið hjá þeim á neðri hæðinni en
hann stundar nú nám í Reykjavík.
Svo sem auðséð er, hefur það sem
hér hefur verið á minnst styrkt og
eflt vináttu og tengsl í tímans rás. Ég
og fjölskylda mín verðum ævinlega
þakklát fyrir að hafa átt athvarf og
skjól á heimili þeirra hjóna þegar á
hefur þurft að halda.
Á liðnum vetri var Björn skipaður
sendiherra í Afríku og tóku þau hjón-
in þá ákvörðun um að flytja til Mós-
ambík.
Í íslenskri veðráttu eru veðra-
brigðin oft snögg og fyrirvaralaus.
Svo er einnig í mannlífinu. Hún Sig-
rún mín var að búast til ferðar en för
hennar varð önnur en við ætluðum. Á
þessum blíðu vordögum hvílir skuggi
sorgar yfir fjölskyldu og vinum Sig-
rúnar Valdemarsdóttur. Hjartans
þökk fjölskyldu minnar fyrir vináttu
hennar og velgjörðir í okkar garð
fylgir henni úr hlaði. Fjölskyldu
hennar biðjum við styrks á erfiðum
komandi tímum.
Björg Dagbjartsdóttir.
Stórt skarð er höggvið í frænd-
garðinn úr Skaftafellssýslunni þegar
Sigrún frænka mín er nú látin eftir
snarpa viðureign við illvígan sjúk-
dóm. Ekki var að sjá né finna að neitt
amaði að minni kæru frænku um jól-
in þegar hún og Björn héldu hefð-
bundið jólaboð í Kúrlandinu. Tíðind-
in um alvarleg veikindi hennar nú í
vor, voru heljarmikið högg á hugann
ekki síst vegna þess að tími hennar
var langt frá því kominn. Það var
engin leið að trúa þessum fregnum
því enn var svo margt spennandi
framundan hjá henni og Birni.
Móðir Sigrúnar, Sigurveig Guð-
brandsdóttir, var elst 15 systkina frá
Loftsölum í Mýrdal. Samheldni
þeirra systkinanna var við brugðið
þótt flest þeirra hafi hleypt heim-
draganum úr Mýrdalnum um miðja
öldina. Eftir að raðir þeirra tóku að
þynnast höfum við afkomendur
þeirra búið að þeim vef sem þau
systkinin spunnu sín á milli. Og enn
höldum við hópinn þótt fjarlægð sé
að verða töluverð milli yngstu sprota
ættartrésins. Hefðin er sterk og
römm sú skaftfellska taug. Oftar en
ekki var Sigrún potturinn og pannan
í því sem ættin tók sér fyrir hendur
sameiginlega. Hún átti frumkvæðið
ásamt systrum sínum að ættarferð-
unum ógleymanlegu sem hófust árið
1968 og farnar voru hvert sumar í
hartnær 20 ár. Í seinni tíð var hún
einnig drifkrafturinn á bak við ætt-
armótin í Vík. Sigrún var vel að sér
um hvaðeina, hún kunni kvæðin og
sönglögin allra manna best og naut
sín í margmenninu á ættarsamkom-
unum. Hún hafði sterka nærveru,
kunni að meta gamanmál og góðan
debatt. Mér er einmitt minnisstæð-
ast hve gaman það var að eiga sam-
ræður við Sigrúnu, eða Jobbu eins og
hún var gjarna kölluð. Einhver
lengstu símtöl sem undirritaður hef-
ur átt voru við hana um landsins
gagn og nauðsynjar og ýmsa per-
sónulega hagi. Þau samtöl voru und-
antekningalaust gefandi og
skemmtileg þótt við værum ekki allt-
af sammála. Sigrún átti alltaf mjög
gott samband við móður mína. Ég
fann snemma að á milli þessara
kvenna var vinátta og hlýja sem átti
sér djúpar rætur. Sjálfur hefi ég not-
ið ylsins af þeirri vináttu.
Ég vil hér kveðja mína kæru
frænku og þakka henni samfylgdina.
Sérstaklega vil ég þakka fyrir hönd
móður minnar vináttuna og ræktar-
semina sem Sigrún sýndi henni alla
tíð. Við munum sakna hennar sár-
lega. Hlýjar kveðjur sendi ég fjöl-
skyldu Sigrúnar, Birni, Sirrý og
Brynhildi og ekki síður Höllu systur
hennar. Þeirra söknuður er mestur.
Blessuð sé minning Sigrúnar Valdi-
marsdóttur.
Björn Guðbrandur Jónsson.
„Allra daga kemur kvöld.“ Þetta
var eitt af orðatiltækjunum hennar
Sigurveigar, ömmu okkar, sem
gjarnan var með orðatiltæki á vörum
sem hentaði tilefninu.
Að þessu sinni kvöldar of snemma,
og við sitjum í rökkrinu, skilnings-
vana og slegin.
Við systkinin kveðjum nú kæra
frænku okkar Sigrúnu, sem látin er
eftir stutta en erfiða sjúkralegu. Hið
ótímabæra fráfall hennar varð okk-
ur, sem og öðrum, mikið áfall. Ein-
hvern veginn fannst okkur að hún
myndi alltaf verða til, svo sjálfsagður
og mikilvægur hluti var hún af til-
veru okkar. Þannig er erfitt að minn-
ast nokkurs tímabils ævi okkar, án
þess að Sigrún komi við sögu. Hún
var móðursystir okkar og raunar
gott betur, þær systur voru eineggja
tvíburar. Samband þeirra var alla tíð
mjög náið og þær iðulega nefndar í
sömu andrá. Þær höfðu dagleg sam-
skipti sín á milli, jafnvel þótt heims-
álfur skildu á milli. Það er því óhætt
að segja að Sigrún hafi haft veruleg
áhrif á líf okkar.
Sigrún var glæsileg kona með
óvenju fjölþættan „sjarma“, ef svo
má að orði komast, sterkur persónu-
leiki sem ekki gleymist þeim sem
mættu henni á lífsins leið.
Hún var mikil stemmningarmann-
eskja, söngelsk og kunni manna best
að „gleðjast með glöðum“. Hún var
frændrækin, og víst er að henni má
að miklu leyti þakka hve mikil sam-
kennd og samheldni hefur verið
meðal afkomenda heiðurshjónanna
Guðbrands og Elínar á Loftsölum í
Mýrdal. Hún var ein aðaldriffjöðrin í
árlegum ættarferðum og ættarmót-
um móðurfjölskyldu sinnar, þar sem
stórfjölskyldunni var safnað saman
og ekið á vit íslenskrar náttúru. Það
segir meira en mörg orð um hennar
stöðu innan fjölskyldunnar að ef
halda átti upp á einhver tímamót ell-
egar halda mannfagnað, var fyrsta
verk viðkomandi að ganga úr skugga
um að Sigrún gæti mætt. Væri hún
erlendis eða vant við látin, var við-
burðinum jafnvel frestað! Sigrún var
vel ritfær, orðheppin og hagmælt.
Eftirminnilegar eru margar tæki-
færisvísurnar sem hún lét flakka á
ferðalögum, eða fylgdu blómvendi
eða öðrum glaðningi, á hátíðarstund-
um. Hún var manna gjafmildust og
við minnumst frumlegra og persónu-
legra gjafa sem oftar en ekki höfðu
verið keyptar á ferðum hennar er-
lendis. Í æsku þótti okkur sem staf-
aði ævintýraljóma af Sigrúnu
frænku. Hún var í okkar augum mik-
il heimskona. Hún hafði enda víða
farið og dvalið langdvölum erlendis.
Í seinni tíð ferðaðist hún oft til Afr-
íku með Birni, eiginmanni sínum,
vegna starfa hans þar og heillaðist
hún af þeirri heimsálfu. Þegar kallið
kom voru þau hjónin að undirbúa bú-
ferlaflutninga sína til Mósambík.
Ferðalög um Ísland voru einnig
snar þáttur í lífi hennar. Hún unni ís-
lenskri náttúru, var manna fróðust
um sögu og menningu landsins og
naut sín í starfi sínu sem leiðsögu-
maður. Sigrún var gestrisin og heim-
ili þeirra Björns þótti sjálfsagður
vettvangur jólaboða fjölskyldunnar.
Þau eru eftirminnileg boðin í Kúr-
landinu: Björn með svuntuna og al-
vöru kokkahúfu, búinn að sjóða
„sveskjugrautinn hennar ömmu“,
Sigrún búin að skreyta allt hátt og
lágt og húsið fullt af fólki á öllum
aldri. Kúrlandið varð líka vettvangur
annarra mannamóta, ekki síst þegar
ættingjar utan úr heimi áttu erindi
við sitt fólk. Ógleymanlegar eru líka
heimsóknir í sumarbústað þeirra
hjóna í Skaftártungunni. Ásamt eig-
inmönnum sínum, létu þær systur
langþráðan draum rætast og reistu
sér bústaði á æskuslóðum sínum sem
voru þeim svo kærar, sinn hvorum
megin Tungufljóts. Óvíða gerast
kvöldin fegurri en í Skaftártungunni,
þegar birkiilmurinn fyllir vitin og allt
er hljótt – en nú kvöldar of snemma.
Mikill harmur er nú kveðinn að
öllum þeim sem stóðu Sigrúnu nærri
og víst er að margir eiga um sárt að
binda. Við teljum okkur lánsöm að
hafa notið samfylgdar elskulegrar
frænku okkar. Við munum ætíð
minnast hennar með þakklæti og
hlýhug. Hennar verður sárt saknað.
Við ljúkum þessum kveðjuorðum
með erindi úr ljóði eftir afa okkar:
Ég vel þér kveðju, sem virði ég mest,
von, sem í hjarta geymi.
Annist þig drottins englar bezt
í öðrum og sælli heimi.
(Valdimar Jónsson frá Hemru.)
Ragnheiður, Snorri
og Halla Sigrún.
Veistu, ef þú vin átt,
þann er þú vel trúir,
og vilt þú af honum gott geta,
geði skaltu við þann blanda
og gjöfum skipta, fara að finna oft.
Þetta erindi úr Hávamálum kem-
ur upp í huga mér þegar ég minnist
minnar góðu vinkonu Sigrúnar
Valdimarsdóttur. Hún kunni svo
sannarlega þá list að rækta vinskap.
Hún lagði sig fram við að sinna vin-
um sínum, enda vinmörg og vinsæl.
Það hefur verið mér mikils virði í líf-
inu að hafa átt vináttu hennar og fyr-
ir hana er ég óendanlega þakklát.
Leiðir okkar Sigrúnar lágu saman
í Landsbankanum um 40 ára skeið.
Sigrún vann á aðalskrifstofu bank-
ans árið 1969 þegar hún fékk náms-
styrk til að fara til Bandaríkjanna og
vinna þar í banka. Ég átti að leysa
hana af á meðan. Sigrún var mín fyr-
irmynd, kát, skemmtileg, greind,
hnyttin í tilsvörum og orðheppin.
Þannig langaði mig til að vera. Sam-
starf okkar Sigrúnar hófst svo fyrir
alvöru í ársbyrjun 1973 þegar ný
deild, Erlend viðskipti, var stofnuð.
Þar unnum við saman hlið við hlið
um árabil. Það var skemmtilegur
tími. Þá var gaman að vinna í Lands-
bankanum, bankinn í örum vexti og
mikið að gerast. Sigrún vann síðan á
seinni árum í Fræðsludeild bankans.
Við Sigrún vorum samstiga í að
hætta að vinna í bankanum sumarið
1999. Það má segja að þetta hafi ver-
ið sameiginleg ákvörðun hjá okkur.
Við hringdumst á og hvöttum hvor
aðra til að taka endanlega ákvörðun.
Við vorum báðar ákveðnar í að nýta
okkur þann rétt sem við höfðum
áunnið okkur með hinni svokölluðu
95 ára reglu. Landsbankinn var að
ganga í gegnum miklar breytingar
sem okkur langaði ekki til að taka
þátt í. Sigrún naut þess að vera hætt
að vinna. Nú gat hún sinnt sínum
mörgu áhugamálum og þá sérstak-
lega leiðsögumannsstarfinu, en þar
var hún svo sannarlega á heimavelli.
Þar nutu sín hinir fjölmörgu hæfi-
leikar hennar, mjög góð tungumála-
kunnátta, þekking á landi og sögu og
einstök frásagnarhæfni. Því miður
varð tíminn eftir starfslok allt of
stuttur. Hin óvæntu veikindi hennar
komu sem reiðarslag yfir fjölskyldu
hennar og vini. Ég sakna vinar í stað.
Kæri Björn, Sirrý, Brynhildur, Halla
og fjölskyldan öll. Guð gefi ykkur
styrk til að takast á við ykkar miklu
sorg.
Kristín Eiríksdóttir.
SIGRÚN
VALDIMARSDÓTTIR